Laura Lynn staat 15 jaar op de planken: “Mijn muziek is uitgegroeid tot Vlaams erfgoed”
In 2005 veroverde ze Vlaanderen met ‘Je hebt me duizend maal belogen’ en vijftien jaar later heeft Laura Lynn de hoogste toppen van de Vlaamse showbizzwereld bereikt. Ze kwam, ze zag, ze overwon. En ze bleef. Maar ook voor de ongekroonde schlagerkoningin is 2020 een bizar jaar. “Voor deze zomer stonden er een zeventigtal optredens op de agenda”, zegt ze. “Door corona zijn dat er nul geworden. Die eerste keer opnieuw op het podium wordt een echte verlossing.”
Plaats van afspraak met Laura Lynn, geboren als Sabrina Tack, is het stemmige Bockor Café in haar geliefde Ardooie, pal in de schaduw van de Sint-Martinuskerk. Wanneer de koningin van het Vlaamse levenslied het terras stijlvol betreedt, draaien alle hoofdjes netjes in haar richting. “Dat ben ik ondertussen gewoon”, zegt ze, terwijl ze de mensen een vriendelijke begroeting toeknikt. “Maar in mijn beginjaren was dat echt ráár, altijd en overal herkend worden. Daar heb ik aan moeten wennen.”
‘First things first’: gelukkige verjaardag! Je bent deze week 44 geworden.
(glimlacht) “Mentaal en fysiek voel ik me zelfs nog geen 40, maar die twee viertjes staan er wel, hé. Dat is toch even slikken. Ik herinner me nog levendig mijn achttiende en dertigste verjaardag… Ik sta ervan te kijken hoe snel het gaat. Binnen zes jaar is de beruchte vijftig er. Maar daar wil ik nog niet te veel aan denken. Ik voel me jong van hart. Dat is wat telt.”
Laat ons eens vijftien jaar terug in de tijd gaan, naar het moment toen je van Sabrina Tack naar Laura Lynn vervelde. Hoe zag je leven er toen uit?
“Ik had toen een erg toffe job. Ik werkte in een kledingzaak en hielp die familie ook op privévlak. Ik was er kind aan huis en toen ik als Laura Lynn begon op te treden, ben ik daar nog een half jaartje aan de slag gebleven. Tot de combinatie echt onhaalbaar werd. Maar die mensen zitten nog altijd in mijn hart.”
Ardooie is een soort van bedevaartsoord voor mijn fans geworden – Laura Lynn
Was je in de wieg gelegd om op het podium te belanden?
“Ergens wel. Mijn mama, Kristine Vandenheede (61), was zangeres, net als mijn neef Hein Didioffzky. Bij hem was ik lang danseres. En mijn opa Omer Vandenheede had een eigen orkest: de Kristo Stars. Daarmee luisterde hij trouwfeesten op. Muziek en optreden zit in mijn bloed, maar wat ik de voorbije vijftien jaar heb mogen meemaken, dat had ik nooit durven denken.”
Ik kan me voorstellen dat de kleine Sabrina wel stiekem droomde van een carrière als gevierd zangeres…
(grijnst) “Dat wel. Ik ben gestart met playback- en soundmixwedstrijden en heb op ontelbaar veel kleine podia gestaan. Dat deed ik met hart en ziel. Op een gegeven moment was het ook mijn doel om door te breken, maar de grote deuren bleven gesloten. Ik heb toen ook een pak genres afgewisseld: dance, Engelstalige ballads… Maar ik voelde me het best in het Nederlands, mijn moedertaal. Die muziek vóelde ik. In juni 2004, toen ik mijn droom bijna begraven had, gebeurde het. Na een optreden op de Batjes in Roeselare kwam ik van het podium en stapte Patrick Vandewattijne op me af. Hij was toen een grote naam in de Vlaamse showbizz en zei me dat hij het perfecte lied voor me had. Dat was de cover Je hebt me duizend maal belogen van Andrea Berg. Een week later stond ik al in de studio het nummer in te zingen, een maand later had ik een platencontract. Dat hele verhaal kwam toen echt uit de hemel vallen, want ik had me al neergelegd bij een leven waarbij zingen nooit meer dan een hobby zou worden. En plots, toen ik in maart 2005 officieel gelanceerd werd, raakte ik wereldberoemd in Vlaanderen.”
Hoe ging je met die plotse bekendheid om?
“Onwennig. Ik was Sabrina Tack uit Ardooie, maar plots ging ik als Laura Lynn door het leven. Mijn artiestennaam is trouwens een idee van voetbalbestuurder Patrick Orlans. Toen de mensen me tijdens mijn begindagen met Laura aanspraken, reageerde ik aanvankelijk zelfs niet. Maar ik heb me die naam snel eigen gemaakt. Nu gebeurt trouwens het omgekeerde. Trouwe fans van het eerste uur hebben me als Laura Lynn leren kennen, maar spreken me nu met Sabrina aan.”
“Ik herinner me nog dat ik het aanvankelijk wel moeilijk had met het feit dat ik plots overal herkend werd. Op het podium zingen en mensen entertainen, dát was en is nog altijd mijn ding. Maar het hele wereldje er rond, daar heb ik in moeten groeien. Ik ben van nature een verlegen meisje, maar plots ben je een publiek figuur en word je geacht om met alles en iedereen te kunnen praten. Dat was heel verwarrend, maar door de jaren heen ben ik daarin gegroeid.”
“Ardooie is en blijft mijn thuis. Voor altijd”
Hoewel Laura Lynn in elke Vlaamse stad en gemeente succes heeft, blijft ze in Ardooie wonen. “Wat kan ik daarover zeggen? Dit is mijn enige echte thuis. Ik ben hier opgegroeid, ken hier alles en iedereen. Ik voel me hier goed. Ik hou ook van het karakter van onze gemeente. Er valt veel te beleven, maar tegelijk is het hier ook heerlijk rustig. Ik zou nooit kunnen aarden in een drukke grootstad, dat zit gewoon niet in mij. Ardooie, dat is eten en drinken voor mij. Hier kan je nog naar de bakker gaan en je auto gewoon voor de deur laten draaien. En ook voor mijn dochter is dit de beste omgeving om in op te groeien.”
In Ardooie wordt Laura Lynn door iedereen herkend, maar tegelijk geniet ze er van de relatieve anonimiteit. “Ik word hier niet aangeklampt of constant aangesproken. En de mensen beschouwen me als één van hen. Vijftien jaar geleden was ik het meisje van Ardooie dat plots een BV was geworden, nu ben ik weer Sabrina. En kan ik met mijn haar in een staartje en ongeschminkt mijn dochter aan school ophalen.”
Sinds 2008 heeft ze ook een eigen ster op de Ardooise versie van de Walk of Fame, een eer die Laura deelt met onder andere ex-voetballer Marc Degryse en acteur Mathias Sercu. “Daar ben ik ongelooflijk trots op”, glundert ze. “Dat bewijst dat er erkenning is voor wat ik doe en ik wil een goeie ambassadeur zijn voor mijn gemeente. Ik ben altijd trots als ik kan zeggen dat ik van Ardooie ben. Mijn fans zakken zelfs naar hier af om die ster met eigen ogen te zien. Daarna rijden ze ook nog eens voorbij mijn huis om te zien waar ik woon, maar aanbellen doen ze niet.(glimlacht) Op die manier is Ardooie een beetje een bedevaartsoord voor Laura Lynn-fans.” (PVH)
Zijn Sabrina Tack en Laura Lynn anno 2020 dezelfde persoon?
“Helemaal. Ik combineer het beste van twee werelden. Bekend zijn op zich was ook nooit het doel, ik wil me gewoon amuseren en zingen. En het feit dat ik met mijn muziek mensen gelukkig maak, schenkt me nog het meest voldoening. Wanneer ik een podium betreed, zie ik mensen op de eerste rij stante pede een brede glimlach krijgen. Daar doe je het toch voor? Als tiener had ik hetzelfde gevoel bij Bart Kaëll. Nu mag ik daar zelf voor zorgen… en achteraf backstage met mijn vroegere idolen bijpraten!”
Ik stel me oprecht de vraag of we in 2020 überhaupt nog zullen kunnen optreden – Laura Lynn
Daar zeg je zoiets: de altijd onbereikbaar gewaande artiesten werden plots je collega’s.
“Dat was toch even schrikken, maar ik werd meteen door iedereen aanvaard. Monumenten als Willy Sommers kwamen me de eerste week meteen begroeten, de week nadien volgde al een kus.”
Herinner je je nog je eerste ‘grote’ optreden?
“Alsof het gisteren was. Het Schlagerfestival in de Ethias Arena in Hasselt. Daar stond 15.000 man op me te wachten. Vijf-tien-dui-zend, hé. Ik ben met knikkende knieën het podium opgeklommen en voelde me weer dat kleine meisje van weleer. Maar het werd een van de mooiste momenten van mijn leven. Achteraf bekeken hebben 2005 en 2006 de jaren van mijn doorbraak mijn hele bestaan op zijn kop gezet. Er is een leven voor en na. Ik werd toen ook echt geleefd. Ik trok van optreden naar interview of acte de présence en wist op de duur niet meer welke dag van de week het was. Nu geniet ik toch meer van alles wat op me afkomt.”
Wat was de grootste verandering?
“Toch het feit dat je van de ene dag op de andere als een bekende kop wordt beschouwd. Ik weet nog dat ik me alle negatieve reacties en commentaren erg aantrok. Ik heb het daar nog altijd moeilijk mee, maar toen durfde ik amper mijn huis verlaten als er in de gespecialiseerde pers iets minder leuk over Laura Lynn verscheen. In het openbaar let ik nog steeds op wat ik doe en zeg. Er is altijd wel iemand die je gezien of gehoord heeft.”
Feit is wel dat jij mee voor de rehabilitatie van het Vlaamse levenslied hebt gezorgd. Ben je daar trots op?
(kordaat) “Dat is zeker niet enkel mijn verdienste. In 2005 was ik het nieuwe en jonge gezicht en dat zorgde voor veel aandacht. In die mate zelfs dat ik, als groentje, artiesten met een jarenlange staat van dienst in de schaduw zette. Dat vond ik best vervelend, want zij hadden evenveel recht op erkenning. Maar ik ben wel blij dat ik een van de katalysators was om het schlagergenre nieuw leven in te blazen.”
Dat leverde je zelfs de titel van schlagerkoningin op…
“Dat vind ik nog altijd vreemd. Zo’n connotatie legt extra druk op je schouders en aanvankelijk kon ik ook niks weigeren. Ik werkte soms tot elf optredens per weekend af. Dan wist je waar je je avond startte, maar vroeg me niet in welke gemeente ik mijn laatste noten zong. Op zo’n momenten ben je elk besef van tijd en ruimte kwijt. Nu heb ik veel meer evenwicht gevonden. En maar goed ook.”
De cijfers liegen wel niet: twee gouden singles, zes gouden en tien platina albums, 115.000 verkochte albums… Om van te duizelen.
“Ik blijf daar met grote ogen naar kijken. Toen Je hebt me duizend maal belogen op de markt kwam, hoopte ik duizend singles te verkopen. Het werden er veel en veel meer. Dat gevoel heb ik nog altijd. Ik ben preus op wat ik bereikt heb, maar hou de voeten stevig op de grond. Ik vraag mijn dichte vrienden om me er op te wijzen als ik ooit zou beginnen zweven. Dan mogen ze me weer naar beneden trekken. Op dat vlak ben ik door en door West-Vlaams: zingen en deure doen.”
Wat vind je zelf je mooiste nummer?
“Iedereen zal denken dat ik mijn grootste hits het meest koester. Ergens is dat wel zo, maar ik heb ook pakkende ballades op mijn naam. Zo heb ik twee nummers gemaakt voor mijn papa Luc, die in 2014 aan kanker is overleden. Engelen praten niet en Waar is de tijd. Daar kan ik elke vezel van mijn lichaam in kwijt. Maar ik zing op elk optreden nog met evenveel plezier Je hebt me duizend maal belogen. Want daar is alles mee gestart.”
En dan brult de hele zaal met je mee.
“Daar krijg ik nog altijd kippenvel van. Sommige van mijn nummers behoren tot het collectieve geheugen. Jong, oud… iedereen kan de refreinen meezingen. Ze zijn een stukje Vlaams erfgoed geworden. Daar kan je als artiest alleen maar gelukkig mee zijn.”
Dit weekend zou je in je eigen Ardooie de vijftiende verjaardag van je carrière vieren, maar de coronacrisis gooit roet in het eten. Hoe voelt dit optredenloze jaar aan?
“Onwezenlijk. Ik stond voor een drukke zomer met minstens een zeventigtal optredens, waaronder 26 shows in Het Witte Paard in Blankenberge. Nu zijn dat er nul. Een ramp voor wie leeft van het podium. Ik zit al sinds half maart letterlijk in mijn kot. Mijn tuin staat op punt, het hele huis is onder handen genomen… Ik wil er opnieuw invliegen, maar het mag niet. Gelukkig had ik mijn dochter Eliana (7) bij me. We hebben héél veel quality time gehad. Samen films bekijken, spelletjes spelen, knutselen, taarten bakken… Ik heb er met volle teugen van genoten. Maar net als iedereen wil ik terug naar hoe het voor de uitbraak van het virus was. Al zal dat nog niet voor meteen zijn.”
Staan er al nieuwe shows op de agenda?
“Niet echt. De boekingen voor september worden stilaan ook geannuleerd en ik stel me oprecht de vraag of we in 2020 überhaupt nog zullen kunnen optreden. Ik hoop dat ik het volledig bij het verkeerde eind heb en we zo snel mogelijk opnieuw ons ding kunnen doen. Maar grote massamanifestaties zie ik nog niet meteen weer voor me. De mensen zijn voorzichtiger geworden en zullen niet zo snel meer met duizenden in één ruimte samen troepen. Zelfs wanneer er een vaccin is, denk ik. Onze hele sector kreunt, maar we houden elkaar recht. Het komt goed, alleen weten we nog niet wanneer.”
Hoe zal dat eerste optreden aanvoelen?
“Als een verlossing. Ik weet nu al dat ik veel stress zal hebben, ik zal me opnieuw de beginnende Laura Lynn van in 2005 voelen. Maar eindelijk mijn fans terugzien, mijn nummers kunnen zingen en mensen blij maken… Je kan niet geloven hoe hard ik daar naar uitkijk. Net voor de start van de lockdown hebben we nog het nieuwe album Country 2 gelanceerd, maar dat is zo goed als in alle stilte gebeurd. In september volgt er normaal een herlancering. Laat dat de start zijn van mijn leven ná corona.”
Hoe zie je jouw toekomst?
“Die is simpel: graag meer van hetzelfde. Ik mag al vijftien jaar mijn droomjob uitoefenen, laat me dit dus nog maar heel lang doen. Ik spiegel me graag aan iemand als Willy Sommers. Die staat al zijn hele leven op allerhande podia en blaakt van energie. Mensen entertainen en zingen, houdt ook mij jong.”
Koester je nog grote dromen?
“Ik ben tevreden met wat ik heb en ben realistisch genoeg om dat te beseffen. Maar als de deur richting Nederland op een kiertje wordt gezet, zal ik altijd interesse hebben. In 2007 heb ik met Frans Bauer het album Duetten opgenomen, maar ik brak er niet door. Nederland blijft voor Vlaamse artiesten een moeilijk verhaal. Het omgekeerde lukt dan weer wel: heel veel Nederlanders hebben bij ons succes. Wie weet komt het er ooit nog van, maar ik kus mijn beide handen met wat ik nu in handen heb. Dáárin schuilt de echte rijkdom.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier