We vinden het allemaal heel normaal om bij nood het Rode Kruis ter plaatse te zien. Toch staan velen er amper bij stil dat zonder vrijwilligers deze levensreddende hulpdienst onbestaande zou zijn. Drie van hen die hun vrijwilligersrol vol passie doen, zijn Kurt en Morgan Bettens en Nel Kerckhof van de Rode Kruisafdeling Lauwe-Menen-Rekkem.
Kurt Bettens (50) is adjunct-verantwoordelijke van het Rode Kruis Lauwe-Menen-Rekkem. Hij is al vanaf zijn veertiende vrijwilliger bij het Rode Kruis en heeft er nog geen seconde spijt van gehad. Iedereen kan en mag vrijwilliger worden maar een gemakkelijk klusje is het zeker niet, zo bevestigt Kurt. “Het vergt héél veel inspanning, moed en investering, zowel op lichamelijk als op psychisch vlak. We worden ook telkens weer bijgeschoold, zodat we mee zijn met de nieuwe materialen en apparaten maar ook met de normen en wetten die ieder jaar iets strenger worden”, vertelt Kurt Bettens.
De scholing voor nieuwe vrijwilligers is minder soepel dan vroeger en dat verklaart misschien de daling van nieuwe kandidaten. “Dit is inderdaad jammer genoeg een van de redenen. Het vergt voorts een investering van je vrije tijd en dit is ook een heikel punt om zich als vrijwilliger te komen inschrijven. Ook het feit dat je er niet voor betaald wordt, zet een rem op de vrijwilliger in spe.”
Mensen helpen
Van een vrijwilliger in spe gesproken, de 18-jarige Morgan Bettens wilde al van kleins af haar vader vervoegen bij het Rode Kruis Lauwe-Menen-Rekkem. “Toen ik klein was, begreep ik misschien nog niet heel goed wat hij allemaal precies deed maar ik wist wel al dat ik mijn papa wou helpen. Ik moest wel wachten tot aan mijn 16de verjaardag om vrijwilliger te mogen worden”, vertelt Kurts dochter Morgan.
“Onze vrijwilligers hebben allen een tomeloze ambitie en een gouden hart”
Haar taak bij de hulpdienst heeft nog niet het hogere en delicatere niveau van haar pa, maar daar wil Morgan in de toekomst wel verandering in brengen. “Vandaag help ik vooral mee met de logistieke kant van de hulpdienst, zoals de ondersteuning en het klaarzetten en onderhoud van de materialen. Mee onze Rode Kruistent opzetten tijdens manifestaties bijvoorbeeld doe ik ook met veel plezier. Vanaf dat ik mijn studies op school heb afgemaakt, zal ik mij nog verder inwerken bij onze hulpdienst”, zegt Morgan.
Thuisgevoel
Het Rode Kruis Lauwe-Menen-Rekkem mag ongeveer op een twintigtal vrijwilligers rekenen. Eén van hen is Nel Kerckhof (27) die naast haar fulltimejob en gezin toch nog de tijd vindt om haar kunde en wijsheid met de Menense hulpdiensten te delen. “Ik ben sinds 1 oktober vorig jaar huisdokter en vandaag ben ik fier om met dit mooie team te mogen samenwerken. Ik wou eerst veearts worden maar mijn roeping lag blijkbaar bij het helpen van mensen in nood. Mijn ouders zaten eigenlijk ook altijd bij het Rode Kruis, ik ben er dus ingerold hé”, lacht Nel Kerckhof.
Toen de jonge dokter een cursus volgde binnen het Rode Kruis in Menen kreeg ze de smaak te pakken. “Ik wou altijd al vrijwilligerswerk verrichten en hier voel ik me echt wel thuis. Het is een heel leuke groep, en dit is ook belangrijk. Na een gezamenlijke bijscholing blijven we allen graag nog een beetje plakken om gezellig bij te praten”, vertelt Nel.
‘Nieuw’ bloed welkom
Het Rode Kruis Lauwe-Menen-Rekkem zoekt dus zeker nog altijd nieuw ‘bloed’ om hun goed draaiend team te vervoegen. “Iedereen is zeker welkom. Het is een mooie job met heel veel variatie. We staan zowel op manifestaties als op festivals maar ook als preventie op grote evenementen in Vlaanderen. We werken nauw samen met de lokale hulpdiensten, Menen mag fier zijn op zijn veiligheidsbeleid. We spekken ook slechts onze kas met de jaarlijkse stickerverkoop, dus alle steun is meer dan welkom”, aldus Kurt.
“Ik zal altijd als vrijwilliger hier bij deze hulpdienst werken. Zoiets kun je gewoonweg niet loslaten. Ik zal nog op een dag mijn papa opvolgen, wacht maar”, lacht Morgan. “Zolang ik dit nog kan combineren met mijn werk en gezin zal ik mij blijven inzetten als vrijwilliger”, vervolgt Nel.
Gouden hart
“In de toekomst zie ik wel nog een hertekening van de ‘hulpverlenerskaart’. Onze vrijwilligers zijn in ieder geval allen mensen met een tomeloze ambitie en een gouden hart. Duizendmaal dank aan al deze mensen die telkens weer, dag na dag zorgen voor een kwalitatieve hulpverlening”, besluit adjunct-verantwoordelijke Kurt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
