Kunstenares Anja Brugghe is een creatieve duizendpoot

Anja Brugghe is een creatieve duizendpoot. Als klein meisje was ze al bezig met tekenen, schilderen en ontwerpen. Vandaag is Anja niet veel veranderd op het vlak van nieuwsgierig zijn naar kunst en kunstvormen. Al ligt de klemtoon wel op keramiek en schilderkunst: “Ik was te jong om een naaktmodel te zien.”

Anja Brugghe is geboren in Roeselare op 19 december 1967. Ze is gehuwd met Peter Janssens. Samen hebben ze vijf kinderen. Dit gezin woont in de Daglandstraat. Anja volgde lager onderwijs in Lenteland, middelbaar onderwijs in de Burgerschool en VISO (Techniek-Wetenschappen) en hoger onderwijs in Kortrijk (ergotherapie). Eerst ging Anja aan de slag als ergotherapeute in Gits, Brugge, Dadizele, Aartrijke en Klerken. Nu is Anja kunstleerkracht, met focus op keramiek, schilderen, tekenen en aquarel, in de dienstencentra van Motena. In haar vrije tijd houdt ze van fietsen en genieten van kunst.

Was je als kind al kunstzinnig aangelegd?

Anja Brugghe: “Ja, want in plaats van op straat te spelen, deed ik niets liever dan tekenen, knutselen en boetseren. Wist je dat ik zelfs geboortekaartjes ontwierp voor mijn poppen (lacht). Mijn papa kon goed tekenen, dus het zit een beetje in mijn genen. Nochtans heeft mijn papa niet echt iets gedaan met zijn talent uitgezonderd mooie tekeningen maken in mijn tekenboek.”

Dus was je ook snel een trouwe bezoeker van de kunstacademie?

“Dat is een eigenaardig verhaal. Ik hoorde voor het eerst van de academie van mijn schoolkameraadjes die erover vertelden. Ik mocht ook naar de academie van mijn ouders, maar het was dan al oktober. Het vreemde was dat ik eerst op mijn eentje alle tekeningen moest maken die de leerlingen al hadden afgewerkt in de academie. Terwijl ik zat te ploeteren om die tekeningen op mijn eentje en zonder uitleg te maken, ging de les voor de andere leerlingen gewoon verder en miste ik dus ook die vorderingen. En dan heb ik maar beslist om te stoppen met de kunstacademie.”

Maar een paar jaar later was je er opnieuw?

“In het vierde jaar middelbaar wilde ik kunstonderwijs volgen, maar thuis stonden ze daar niet echt achter. Ik volgde dan Techniek-Wetenschappen in VISO en mocht opnieuw naar de academie. Ik wilde leren portretten, mensen schilderen, maar dat kon niet. Ik was 16 jaar en vermits er toen nu en dan een naaktmodel werd geschilderd, was portrettekenen verboden voor mij (lacht).”

Stillevens werden dus je deel?

“Dat was inderdaad zo. In het eerste jaar leerde ik de technieken aan en maakten we aquarellen, pentekeningen en potloodtekeningen. Dat was een supertof jaar en we leerden delen van interieurs of van het menselijk lichaam natekenen. Het tweede jaar was oersaai. We leerden dan wel schilderen met olieverf, maar als er de hele tijd stillevens op het programma staan, heb je het na een tijdje wel gehad. Ik heb uit pure verveling nog de lavabo nageschilderd (lacht).”

Het duurde tot na je huwelijk vooraleer je nog een schilderscursus volgde?

“Ja, dat was in Rumbeke en dat was een initiatief van de Bond van Grote en Jonge Gezinnen. Iedere zondagmorgen konden we onder begeleiding schilderlessen volgen. Ik heb ook een jaar een cursus beeldhouwen gevolgd, ik heb introductielessen keramiek gevolgd op de Sint-Godelieveparochie en vervolgens heb ik drie jaar opbouwende keramiek gevolgd in Syntra West. Dat heb ik allemaal gedaan naast mijn job als ergotherapeute. Ondertussen werk ik niet meer als ergo, maar ben ik leerkracht keramiek, schilderen, tekenen en aquarel in de dienstencentra van Motena.”

En is het gedaan met cursussen volgen?

“Helemaal niet! Ik heb schilderlessen gevolgd in Deerlijk en Brugge en ik ben ook lid van een schrijfgroepje in Kortrijk dat maandelijks samenkomt en elkaar schrijfopdrachten geeft.”

De Roeselaarse verzetsheldin Simonne Brugghe is ook familie van je?

“Simonne was een zus van Amour, mijn papa. Inderdaad, hij had een speciale, maar mooie naam. En hij had een stempel ‘Brugghe. A’ die ik ook kon gebruiken om mijn werken te tekenen. Het verhaal van Simonne Brugghe heb ik pas goed leren kennen door toenmalig schepen Dirk Lievens. Eigenlijk heeft zij na de oorlog nooit de erkenning gekregen die ze verdiende en werd ze ook gedwarsboomd. Dat had veel te maken met de toenmalige politieke situatie in Roeselare. Ze verhuisde naar Australië en is er ook gestorven en begraven. Ik ben wel blij dat er nu een herdenkingsbord aan het vroegere café Rustoord is gekomen die haar bijdrage aan de bevrijding van Roeselare in WO II altijd zal belichten. Dat verdient ze toch wel.”

Om even terug te komen op je kunst: in je keramiekwerk heb je zelfs signature figures?

“Die zijn er toevallig gekomen tijdens een Paris-Montmartre-deelname op de Roeselaarse Grote Markt. Ik raakte aan de praat met enkele mensen terwijl ik aan het boetseren was en toen ik thuiskwam en de beeldjes bekeek, stelde ik vast dat de proporties niet correct waren. De contouren van de geboetseerde dame waren relatief fors uitgevallen. Maar eigenlijk was het een waarheidsgetrouw figuur, want er bestaan niet zo heel veel vrouwen met de zogenaamde ‘ideale maten’. En zo zijn dergelijke beeldjes mijn handelsmerk geworden: beeldjes waar ik een beweging, een actie in wil steken en die de vrouwelijke rondingen accentueren.”

Wat mogen we nog verwachten van Anja Brugghe?

“Momenteel werk ik veel met olieverf en pigment. Mijn werken zullen onder meer te zien zijn op de kunstmarkt in Nieuwpoort en de keramiekmarkt in Haacht.”