April was een goede maand voor Kristof Louagie. Enkele dagen geleden won hij als communicatieverantwoordelijke van Brandweer Westhoek een Kortom Communicatie Award Overheid voor de aanwervingscampagne en drie weken eerder verwelkomde hij 500 gasten onder de Menenpoort voor het gouden jubileum van de Ieperse jeugdbrandweer.
Na tien jaar als marketing manager bij Bellewaerde werd Kristof Louagie (38) in 2018 communicatieverantwoordelijke voor Brandweer Westhoek. Een logische keuze, als je al op je elfde bij de jeugdbrandweer zat.
Waarom is de brandweer zo speciaal voor jou?
“Als zesjarig kindje was ik daar al mee bezig. Je kreeg dan je eerste brandweerhelm en een sirene voor op je fiets. Toen er een opendeurdag was bij de brandweer in Ieper zag ik dat er een jeugdbrandweer was en heb ik me meteen ingeschreven. En eenmaal je erin zit, word je besmet met die microbe en ga je er niet meer weg.”
Ondertussen deed je al tientallen interventies. Welke is het meest bijgebleven?
“In 2005 is de Sint-Niklaaskerk afgebrand. Ik zat in de ladderwagen. Dat was nog de oude ladderwagen die nu en dan eens durfde te blokkeren. Met een collega was ik aan het blussen aan de zijbeuk en op een gegeven moment begon de brand door het dak te komen, onder onze korf van de ladder. En die wou niet intrekken. Dus zijn we te voet langs de ladder naar beneden moeten kruipen. Dat is eentje die wel spannend was.”
Had je het druk toen de Westhoek in februari getroffen werd door drie stormen na elkaar?
“In die vier jaar tijd was dat een van de vermoeiendste periodes. Ik heb 37 interviews gegeven in twee dagen tijd. Die avond had ik een berichtje gestuurd naar de collega’s van de pers om te zeggen: mensen, mijn batterijen beginnen plat te geraken. Ik ga eventjes pauze nemen. Een half uur later stond ik in Plopsaland bij een rollercoaster die vastzat tot 1 uur ’s nachts. Dat is lastig, maar dat maakt de job boeiend.”
Zo’n award is zeker een erkenning voor het vele werk
Proficiat trouwens met de Kortom Communicatie Award Overheid!
“Dat was voor de aanwervingscampagne die we samen met het communicatiebureau Insilencio hebben uitgewerkt en uitgerold over de 22 brandweerposten van de hulpverleningszone. Jaarlijks zien wij 55 mensen afvloeien en het instappen bij de brandweer is niet meer zo simpel. Daarom hebben we een begeleidingstraject opgezet over een volledig jaar. Vorig jaar hebben we zo 54 nieuwe brandweermensen aangeworven. Dit jaar zitten we al aan een 90-tal geïnteresseerden en zijn er nog infosessies elke dinsdag van juni. Zo’n award is zeker een erkenning voor het vele werk, van mezelf maar ook van de collega’s in de posten en de stuurgroep.”
Als instructeur van de jeugdbrandweer stond je recent nog onder de Menenpoort.
“We hebben hier zo goed als alle jeugdbrandweerkorpsen van Vlaanderen kunnen verwelkomen. Er liepen 500 mensen rond voor de jeugdbrandweer. De optocht naar de Menenpoort was zeer indrukwekkend. Op het moment dat we de Stationsstraat uitdraaiden, keken we achter ons en zagen we dat de laatsten van de optocht pas de straat inliepen. De aanwezigheid van de minister Dalle, de nieuwe vlag die overhandigd werd …: er waren veel leuke momenten. En een organisatie die dankzij ons leidersteam van acht personen en een 20-tal medewerkers vlekkeloos verlopen is. Iets om trots op te zijn.”
Heb je persoonlijk iets met de Menenpoort?
“Mijn grootvader Marcel Ossieur was zeer geïntrigeerd door alles van de beide wereldoorlogen. Hij was 16 jaar toen hij de Tweede Wereldoorlog in Ieper heel bewust meemaakte. WO I interesseerde hem ook en gedurende zijn leven heeft hij heel veel verteld over de oorlogen. Ik was daar toen al heel geïnteresseerd in en nu nog steeds. De jeugdbrandweer ging op Wapenstilstand standaard mee naar de Menenpoort in peloton en dus heb ik sinds mijn twaalfde elke 11 november meegemaakt. Als jong ventje door de straten mogen marcheren tussen de grote militairen was toch altijd speciaal.”
Heb je nog tijd voor hobby’s?
“Ik ben niet alleen brandweervrijwilliger, maar ook jeugdinstructeur en ik zit ook in het bestuur van de vriendenkring. De rest van mijn vrije tijd gaat naar mijn gezin. Paulien is geboren met een beperking. Ze is nu drie jaar, maar qua ontwikkeling is ze 1,5 à 2 jaar. Ze zit nu in Het Vlot in Ieper en in een jaar tijd is ze zeer sterk gegroeid qua ontwikkeling. Ze kon met moeite stappen toen ze er binnenkwam, en nu moet je bijna lopen om mee te kunnen. Ze maakt ook al veel beter duidelijk wat ze wil. Ze kan nog niet spreken. Dat is een beetje de missing link, als woordvoerder heb ik het daar soms moeilijk mee. Maar je ziet dan wel dat de communicatie op 1.001 manieren kan en wij begrijpen haar perfect, onder meer door het SMOG (spreken met ondersteuning van gebaren, red.) dat we aanleren, maar ook door haar mimiek en de manier waarop ze door klanken aangeeft wat ze wil. Op die manier vind ik dat ook weer heel boeiend. Ook met haar zus is er een speciale interactie. Ze hebben niet veel nodig om elkaar te begrijpen.”
