Kris Vermeulen maakt carrièreswitch na overlijden zoon: “Juf is samen met Ward gestorven”

Een carrièreswitch hielp Kris Vermeulen na het plotse overlijden van zoon Ward mee uit een diep dal. Kris, die kleuterjuf op De Zilverberg was, is nu een gespecialiseerd hand- en voetverzorger. Door haar zaak PediKris is Kris er in geslaagd om haar leven opnieuw op de rails te krijgen. En door de praktijkruimte van PediKris in de vroegere kamer van Ward onder te brengen voelt Kris zich verbonden met haar zoon. Het was en is niet makkelijk maar Kris ervaart opnieuw momenten van geluk.

Heel wat mensen hebben het moeilijk in deze coronatijd, door een plots verlies of de eenzaamheid. De oplossing is niet altijd evident, maar opgeven mag je niet, aldus Kris Vermeulen. Zij verloor in september 2014 haar zoon Ward. De jaren daarna waren voor haar erg moeilijk, een carrièreswitch bleek uiteindelijk deel van de oplossing.

“Als jong meisje wilde ik in het onderwijs staan. Ik heb drie zussen en één van hen is kleuterjuf en een andere is altijd leerkracht in het lager onderwijs geweest”, begint Kris Vermeulen haar verhaal. “Mijn beide ouders hebben ook altijd in het lager onderwijs gewerkt en het lag een beetje voor de hand dat ik ook die keuze zou maken. Het zou leerkracht LO worden of kleuterjuf. Ik knutselde, maakte muziek en speelde graag toneeltjes, dus koos ik voor een opleiding tot kleuterjuf. Ik heb altijd met plezier in het eerste kleuter gestaan. Die eerste kennismaking van de kindjes met de school, het zorgende dat deze kleutertjes absoluut nog nodig hebben, ja, dat gaf voldoening. Na enkele jaren in verschillende scholen te hebben gestaan, kon ik in 1987 starten op de Zilverberg en ik ben er gebleven tot mijn pensioen in 2017. Na vijftien jaar kon ik er zelfs een interne carrièrewending beleven. Er werd gevraagd om alle uren Lichamelijke Opvoeding door één kleuterjuf te laten geven en ik mocht dat doen. Dat was superleuk: ik stak veel tijd en energie in die bewegingsleer. We trokken zelfs naar het Spillebad voor watergewenning. Alles viel op zijn pootjes: ik mocht werken met kleuters en dit als LO-juf. Tot in het begin van het schooljaar van 2014 toen alles veranderde.”

Nooit aangekomen

“In het weekend van 13 en 14 september was mijn zus Els, die in Engeland woont, naar België afgereisd om deel te nemen aan de Flanders Fields marathon tussen Nieuwpoort en Ieper. Ik vergezelde haar met de fiets en we maakten zelfs een leuke selfie. Ik herinner me nog haarfijn dat intense moment van geluk. Ward was toen zeventien jaar en vertrok op maandagmorgen 15 september naar school. Hij studeerde aan VISO. Ward had het mentaal moeilijk, hij was zoekende. Die ochtend, toen hij naar school vertrok, was de laatste keer dat ik hem levend heb gezien. Ward is nooit op school aangekomen. Pas op 2 oktober werd Ward gevonden op een braakliggend stuk grond op de hoek van de Westlaan en de Molenstraat. Met het overlijden van Ward stierf ook de vrolijke, zorgende kleuterjuf die ik was.”

Beetje perspectief

“Ik moest professionele hulp zoeken en heb die gelukkig ook gevonden. Die dokter stelde onomwonden dat ik over mijn eigen grenzen aan het stappen was. Blijkbaar is uitgestelde rouw dubbel zo erg en dat gebeurde bij mij. In juli en augustus ben ik gigantisch gecrasht. Mijn geest had zich nog niet aangepast aan het feit dat Ward er nooit meer zou zijn. Door dat besef kreeg ik de grootste klap in mijn leven.”

“Ik probeerde normaal te starten in het volgende schooljaar maar dat lukte niet. Ik kon een depressie niet vermijden en mijn directie zag dat ook. Zij stelden voor dat ik rust nam in het onderwijs en professionele hulp bleef krijgen. Ik was zo dankbaar dat iemand opmerkte dat ik niet meer vooruit kon en mij dat eindelijk ook vlakaf vertelde. De kleuterjuf was nu definitief gestorven met Ward en zou nooit meer terugkeren. Ik heb alles geprobeerd om verder te doen maar het lukte me niet. Ik werd op medisch pensioen geplaatst op 54-jarige leeftijd.”

“Ik was over mijn eigen grenzen aan het stappen”

“Maar ik was nog niet klaar om niets te doen. De dokter bleef herhalen dat ik iets om handen moest hebben en samen met een mobiel team hulpverleners dat twee keer zes weken aan huis kwam, kreeg ik opnieuw een beetje perspectief. Er waren nog slechte dagen maar nu en dan kon ik opnieuw van iets genieten. En beetje voor beetje kon ik mijn leven weer organiseren en er zin aan geven.”

Kasteel van Rumbeke

“In de eerste plaats heeft toneel een grote rol gespeeld in mijn herstel. Ik ging naar een stuk kijken gebracht door Kinky en Co waarin een vriend een rol had en ik voelde me goed bij die mensen. Ik kreeg een bijrolletje in een nieuw stuk en ik moest tekst leren, op de repetities aanwezig zijn en zo scherp mogelijk zijn. Ook in de toneelgroep 55+ kon ik opnieuw creatief openbloeien. Toen we in het kasteel van Rumbeke speelden, maakte dat een grote indruk op mij. Mijn oma was de gouvernante van de kinderen van de graaf geweest en ik dacht opeens dat ik wel stadsgids wilde worden om rondleidingen in het kasteel te geven. De cirkel zou rond zijn! Ik bezocht een opendeur in Syntra West maar enkel gids worden in het kasteel van Rumbeke kon niet ( lacht ). Ik luisterde dan in een ander lokaal naar een uitleg over voetverzorging en dat sprak me enorm aan. Ik nam een folder mee en heb er de hele zomervakantie over nagedacht. Uiteindelijk heb ik me op één van de laatste dagen ingeschreven voor een tweejarige opleiding. Op 13 mei 2019 ben ik met PediKris gestart als gespecialiseerd voetverzorger. En vanaf 2021 werd ik, na een bijkomende opleiding, gespecialiseerd hand -en voetverzorger.”

Zware dag

“Ik heb mijn praktijk ingericht in de vroegere kamer van Ward. Die dag in de paasvakantie was een zeer zware dag voor mij. Ik nam afscheid van Ward, liet hem los en op een bepaalde manier werd mijn leven opnieuw een beetje compleet. Ik kon een nieuw geluk voelen. ‘Het geluk je kind te zien opgroeien, komt nooit terug’, had de dokter mij verteld. ‘Maar ik geloof dat je in staat ben alsnog een tevreden leven op te bouwen’, vulde de dokter aan. Hij kreeg gelijk. Ik kreeg het voor elkaar.”

Doorzettingsvermogen

“Ik wil mijn verhaal vertellen om andere mensen te helpen. Mensen die het door een tegenslag moeilijk hebben in het leven en even een time out nodig hebben. Het is mogelijk om je leven weer op de rails te krijgen: het is niet makkelijk en er bestaat geen wonderpil of een wondermiddel. Maar met professionele hulp, enkele mensen die je steunen en veel doorzettingsvermogen kan het lukken. En in mijn geval kwam daar nog een nieuwe job bij die ik met heel veel passie doe.”