Komenaar Théo Van Zon (28), die met zijn fiets tot aan de andere kant van de wereld probeert te rijden, kwam recent aan in Iran. Zijn passage moest er eentje worden van sprookjesachtige beelden, maar werd er eentje dat leest als het script van een hollywoodfilm. “Het leger hield me staande en verdacht mij ervan een spion te zijn. Veel meer dan het land te ontvluchten kon ik niet meer doen”, klinkt het vanuit Dubai.
Begin juli begon Théo, die tot dat moment nog in de indoor skipiste in Komen werkte, aan zijn waanzinnig avontuur. Met enkel en alleen de bagage die hij op zijn fiets kon vasthangen, vertrok hij richting Bangkok. Een compleet gek idee dat op de nodige belangstelling kon rekenen van heel wat mensen, die de trip van Théo via sociale media konden volgen. Via foto’s en video’s kregen zijn volgers op die manier een blik op de ups en downs die eigen aan de belevenis waren. Diezelfde volgers maakten zich dan ook ongerust toen er plots geen nieuwe beelden meer verschenen.
“Geen nood, ik leef nog”, klinkt het opmerkelijk fris wanneer we Théo aan de lijn krijgen. “Het was sowieso al een verhaal dat ik ooit aan mijn kleinkinderen zou kunnen vertellen, maar het werd net iets pittiger. Ik zat aan 6.600 kilometer toen ik op enkele mooie, verlaten stranden aan de kust van Iran arriveerde. Zoals steeds stopte ik met de regelmaat van de klok om er wat foto’s te nemen en om mijn drone de lucht in te sturen. Terwijl ik even halt hield aan een winkeltje om er een frisdrank te kopen, stopte een wagen en kwamen enkele gewapende militairen in mijn richting. Ze vroegen mijn papieren, fouilleerden al mijn tassen, snuisterden doorheen mijn telefoon en lazen al mijn WhatsApp-gesprekken.”
“Toen ze mijn drone vonden, dachten ze dat ik een spion was”
“Toen ze mijn drone vonden, gingen de poppen aan het dansen. Meer militairen kwamen ter plaatse en ze waren erg nerveus. Blijkbaar is het in Iran streng verboden om een drone te gebruiken en men verdacht mij ervan een spion te zijn. Mijn drone werd in beslag genomen en ik moest met de fiets verder rijden naar de dichtstbijzijnde stad. Daar zou ik worden verhoord en zou men gaan bepalen wat er zou gebeuren.”
Militairen
Met bibberende knieën stapt Théo opnieuw op de fiets en rijdt hij verder, gevolg gevend aan het bevel van de soldaten. “Maar het duurde niet lang alvorens een wagen me de pas afsneed en ik opnieuw, door andere militairen opzij werd geduwd”, pikt hij in. “Ze waren erg nerveus en ik kreeg verschillende keren de loop van een machinegeweer tegen mij geduwd. Ik begreep hen niet goed en probeerde een paar lokale contacten via gsm te bereiken, maar dat beviel hen niet. Ze probeerden mijn telefoon af te nemen, maar ik weigerde, wat die soldaten nog meer irriteerde. Na 20 minuten, wat een eeuwigheid leek, kwam een chef ter plaatse. Die beval me richting kazerne te rijden voor verhoor en ik mocht beschikken. Dit voelde helemaal niet koosjer en ik slaagde er uiteindelijk in om mijn lokale contacten te bereiken. Die smeekten me om gewoon te vluchten, want in Iran loopt het meestal niet goed af voor zij die van spionage worden verdacht. Mijn drone? Die heb ik moeten opofferen. Via een overzet met een boot kon ik de luchthaven bereiken en ik kocht een ticket voor de eerste bestemming die ik kon krijgen, richting Dubai.”
Richting Australië
Aan het fietsavontuur van Théo kwam op die manier een einde, al betekent dat niet dat de Komenaar al naar huis komt. “Ik had gezworen Bangkok met de fiets te bereiken en ik was al zo ver geraakt, dus ja, ik baal als een stekker”, sluit hij af. “Ik heb vanuit Dubai nog geprobeerd om een visum te krijgen voor de buurlanden, maar dat werd mij geweigerd. Misschien hadden de Iraanse autoriteiten hun buren al verwittigd? Ik weet het niet en ik ga het niet meteen vragen ook niet. Ik heb dan maar besloten om richting Australië te vliegen en daar het avontuur te herbeginnen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
