Kobe Gregoir (24) klaar om jazzscene te veroveren: “Ik wil bijdragen aan de muziekwereld in Brugge”

De jonge Brugse muzikant Kobe Gregoir (24) laat luid van zich horen, zoals het een drummer betaamt. Als organisator van concerten in Den Haag, waar hij aan het befaamde conservatorium studeert, baant hij zich ook als muzikant een weg richting jazztop. Zijn roots verliest hij niet uit het oog. Volgende maand nodigt hij enkele knappe binnen- en buitenlandse namen uit voor een muzikale avond in KAAP|De Werf.

Kobe Gregoir uit Assebroek jamde als tiener al met het grootst opkomend talent in de jazzscene en treedt vandaag met verschillende bands op in binnen- en buitenland. Als ondernemende ziel organiseert hij bovendien jazzconcerten alsof het niets is. Dat doet hij vooral in Den Haag, waar hij aan het conservatorium studeert en al met enkele van de grootste Nederlandse jazznamen samenspeelde. Zijn appartementje in Nederland ruilt hij in het weekend in voor zijn Brugse roots. “En ik wil bijdragen aan de muziekwereld in Brugge”, stelt de twintiger, die op 18 oktober de daad bij het woord voegt. Dan nodigt Kobe samen met de bevriende drummer Dennis Baeten de Italiaanse jazzbelofte Claudio JR De Rosa uit voor een avondsessie jazz in KAAP|De Werf: ‘Kobe Gregoir Invites’. “Het wordt jazz van een hoog niveau. Iedereen moet komen, geloof me”, lacht Kobe.

Hoe ben je met muziek begonnen?

“Ik wou op de drums spelen, maar mijn moeder zag dat niet zitten. Het lawaai, weet je wel. (knipoogt) Er was op de muziekschool een opendeurdag waar je alle instrumenten kon zien. We hebben alles afgelopen maar ik wou niets anders dan op de drums spelen.”

Drummers staan nochtans altijd achteraan op het podium.

“Ik vind dat wel fijn. Als drummer duw je de band, zeker bij jazzmuziek. Je kan alles beslissen. Als je stopt met spelen, valt de muziek stil. Je bepaalt de energie. We staan als drummer niet vooraan, maar de spotlights zijn wel op ons gericht. Vooral met de bassist moet het goed matchen. Anders merkt het publiek dat snel.”

Waarom speel je eigenlijk jazz? Dat is toch geen alledaagse keuze voor een jonge muzikant, lijkt me?

“Dat is toevallig zo gekomen tijdens mijn opleiding in Knokke-Heist. Ik moest in de gang wachten tussen twee lessen door. Leraar Werner Meert zag me zitten en zei dat er boven een groep jonge gasten aan het jammen was.”

Als je wil kan je overal spelen in Brugge. Ik krijg veel speelkansen

“Hendrik Lasure en Bram De Looze waren daarbij. Ondertussen zijn dat twee hele bekende jazzpianisten geworden, ook al zijn ze nog jong. Zij waren zo gedreven en jamden constant met elkaar.”

Kon je volgen tijdens de jamsessies?

“In het begin totaal niet. Maar ik had geluk. Een andere drummer, Mathias Vercammen, kon ook bas spelen. Ik kon dus verder drummen en hij gaf me ondertussen veel uitleg. Na een tijd vroegen ze me om met hen mee op te treden. Zo leerde ik veel bij. Dat zijn bovendien vrienden geworden.”

Waar plaats je jezelf nu qua niveau?

“Dat is moeilijk. Als ik mezelf vergelijk met andere muzikanten en medestudenten dan zie ik dat er nog heel veel te leren valt. In Den Haag zijn muzikanten uit de hele wereld. Zij die de stap hebben gezet, zijn echt overtuigd dat ze dit willen doen en hun tijd en geld in de opleiding willen steken. Ik koos voor Den Haag omdat de drumafdeling een zeer hoog niveau kent. Ik ken veel mensen die in Nederland zijn afgestudeerd en kunnen leven van hun muziek.”

Zou jij er al van kunnen leven?

“Nog niet of het zou heel nipt zijn. Weet je wat grappig is? Ik hou over aan spelen op trouwfeesten.”

Toch speelde je ook al op indrukwekkende locaties, zoals het Umbria Jazz Festival in Italië. Waar droom je nog van?

“Dinant Jazz Festival heeft een heel mooi en gezellig podium. Daar zou ik graag eens spelen. Maar de grote podia van Jazz Middelheim en Gent Jazz spreken me natuurlijk ook erg aan. Daar op een dag optreden, is eigenlijk geen droom maar echt ambitie. Dromen doe ik van de Royal Albert Hall in Londen en het Concertgebouw Amsterdam. Dat zijn zowat de sportpaleizen voor de jazzmuziek. Ik mag er trouwens wel eentje van mijn bucketlist schrappen: op 12 oktober sta ik op Mondriaan Jazz Festival.”

In oktober nodig je enkele bands uit voor ‘Kobe Gregoir invites’ in Brugge. Vanwaar het idee?

“Toen ik nog aan het MUDA studeerde, leefde Rik Bevernage nog (oprichter van De Werf, red.). Ik ging vaak bij hem jammen. Rik liet me eens een avond organiseren met wat mensen van mijn school. We lokten een vol huis.”

In Brugge heb je voldoende mogelijkheden. Het is alleen jammer dat we geen subsidie hebben gekregen voor ons concert in oktober

“Het niveau lag niet zo hoog maar de mensen genoten ervan. In Den Haag krijg ik de kans om goede bands uit te nodigen, maar ik vond het jammer dat die bands nooit tot in Brugge komen. Dankzij die connectie van Den Haag en samenwerking met Dennis is dat nu toch gelukt.”

Wat mogen we verwachten?

“Het wordt een hoog niveau. Het Claudio JR De Rosa Quartet stond afgelopen zomer op het hoofdpodium van Umbria Jazz Festival en nog wat andere grote festivals in Europa. Dat wil toch wat zeggen.”

Je bent nogal een ondernemer eigenlijk.

“Dat moet je wel zijn als muzikant. Als je gewoon zit te wachten, komt het echt niet in je schoot vallen. Je moet er voor werken. En in jazz zit minder budget, dus moet je extra hard pushen.”

Heeft je opvoeding daar veel mee te maken? Kreeg je voldoende kansen?

“Ik heb daar veel uit geleerd. Mijn vader heeft een leidinggevende job en kan goed organiseren. Dat heb ik van hem mee.”

Kom je voldoende aan je trekken als muzikant in Brugge? Veel van je collega’s zoeken Gent of Brussel op.

“Ik vind van wel. Als je wil kan je overal spelen. Ik krijg veel speelkansen in 27B Flat (Sint-Jaboksstraat, red.). Eigenaar Jan (Dedeyne, red.) steunt jong talent. Dankzij hem heb ik al met veel bekende muzikanten kunnen spelen in zijn bar.”

“Ook aan de jamsessies in De Werf heb ik goede herinneringen. In Brugge heb je voldoende mogelijkheden. Het is alleen jammer dat we geen subsidie hebben gekregen voor ons concert in oktober. We botsten de hele tijd op een ‘nee’. Onze enige bron van inkomsten wordt dus de ticketverkoop.”

In hoeveel bands speel je nog zelf?

“In drie bands ben ik de vaste drummer. Soms krijg ik eens de vraag van een band die nog een drummer nodig heeft. Dan speel ik graag sporadisch mee. In jazz gaat dat heel gemakkelijk met The Great American Songbook (een collectie van de succesvolste Amerikaanse jazz en lichte muziek uit de 20e eeuw, red.). Iedere jazzmuzikant kent die nummers wel. De afwisseling is erg leuk. In 2020 wil ik graag onder mijn eigen naam mijn muziek uitbrengen op een album.”

Is er eigenlijk ruimte voor een lief, mijnheer de muzikant-ondernemer?

“Ja, al anderhalf jaar. Yuting komt uit Taiwan en studeert ook in Den Haag. Ze speelt viool en woont bij mij op het appartement. We zijn wel allebei vaak weg. Zo is ze afgelopen zomer twee maanden naar haar thuisland teruggekeerd. Vaak weg zijn is eigen aan de muziekwereld dus dat weten we. Het gaat heel goed. (lacht)“

Stel dat muziek toch nog zou wegvallen, is er een plan B?

“Niet echt. Ik kan nog altijd lesgeven maar dat doe ik minder graag. Ook al mag ik dat niet te luid zeggen, mijn moeder die als kleuterleidster werkt, zou het niet graag horen. (lacht) Veel mensen verwachten dat je leerkracht wordt als je muziek studeert. Mijn moeder eigenlijk ook. Ik probeer dat te ontwijken. Daarom organiseer ik veel concerten. Mocht het niet lukken als muzikant wil ik verder nog meer die richting inslaan.” (Thomas Rosseel)

‘Kobe Gregoir Invites’ op vrijdag 18 oktober om 20.30 uur in KAAP|De Werf. Tickets en info via KAAP