Kleurrijke schoendozen vol warmte en plezier voor kinderen in armoede

De schoendoosactie is geen nieuw initiatief. Al 27 jaar lang worden er via de organisatie GAiN schoendozen versierd, gevuld en overal ter wereld uitgedeeld. Maar waarom het altijd zo ver zoeken? Verpleegster Lore Fortry (33) uit Diksmuide besloot om deze actie naar haar eigen streek te brengen.

“Ik leerde het project kennen via een collega op het werk. De afgelopen twee jaar hielp ik haar met het inzamelen van spulletjes en dozen. Doorgaans gaan die dan naar regio’s waar veel armoede is zoals Roemenië of West-Afrika”, vertelt Lore. Zelf woont ze in Woumen, niet zo heel ver van het vluchtelingenkamp in Duinkerke. “Dinsdag heeft de Franse politie dit kamp opnieuw ontruimd en werden al die mensen noodgedwongen verplaatst naar Rijsel, waar ze minimale zorg krijgen. Schrijnend, vind ik dat, en los van politieke kwesties verdienen die mensen gewoon een beetje menselijkheid. Kleine dingen kunnen echt al een heel groot verschil maken.” Daarom besloot Lore om voor hen ook een schoendoosactie te realiseren, waarbij ze zich vooral focust op kinderen van vluchtelingen.

Nuttig cadeautje

Het concept is simpel: een lege schoendoos mooi versieren en vullen met allerlei handige spullen. “Zowel langs binnen als langs buiten ziet elke doos er anders uit. Vaak brengen mensen hier reeds gedecoreerde dozen binnen, sommige zijn echte kunstwerkjes. Maar eenvoudig kan ook: met stickers, strikjes en inpakpapier kom je al een heel eind. Qua spullen kunnen die mensen echt alles gebruiken, zolang het maar in de doos past. Denk aan verzorgingsproducten, washandjes, kleurpotloden, schriften, teddyberen, koekjes die lang houdbaar zijn, balpennen, klein speelgoed, kleurboekjes…” Lore financiert een deel van de inhoud van de dozen zelf, maar ze krijgt heel veel giften uit haar omgeving. Vrienden, familie, collega’s en zelfs vage kennissen op Facebook lieten al hun goed hart zien door dozen en allerlei materiaal te doneren. Daarnaast klopte ze ook al eens aan bij een aantal grootwarenhuizen, haar vaste apotheek en tandarts. Zij beantwoordden haar oproep met gratis staaltjes van bijvoorbeeld tandpasta en actieproducten die uit de rekken zouden verdwijnen. Geregeld krijgt ze zelfs extraatjes die niet in de dozen passen: “Kleren en schoenen die nog in goede staat zijn, geef ik ook mee, zo hebben de volwassenen ook af en toe eens iets nieuws. Werkelijk alles is welkom, en je mag er zeker van zijn dat het bij de juiste mensen terecht komt”, vertelt Lore. Natuurlijk doneert ze ook zelf met veel liefde haar eigen tijd. Gemiddeld is ze zo’n kwartier tot een halfuur bezig aan één doos.

Geluk

Lore kwam in contact met deze groep vluchtelingen door een verpleegster die ze via Facebook had leren kennen. Zij gaat wekelijks naar het kamp om mensen te verzorgen. “Ik heb haar nu al 27 dozen meegegeven om uit te delen. Ik ben intussen opnieuw begonnen en er zijn er alweer 12 klaar.” Briek, het 5-jarig zoontje van Lore, is alleszins geboeid door het initiatief van zijn mama: “Heel schattig wanneer hij wil meehelpen met de dozen. Ik vind het belangrijk dat hij beseft dat lang niet elk kindje zoveel geluk heeft als hij.”

Sommige dozen zijn echte kunstwerkjes, maar met enkele strikjes en stickers bekom je ook al een heel mooi resultaat

In de toekomst wil ze eventueel ook andere groepen helpen, als die mogelijkheid zich aandient. “Ik blijf ook de overkoepelende organisatie van de schoendoosactie steunen, maar misschien dat ik met mijn collega dan een verdeling maak tussen binnen- en buitenland. We zien het wel, maar sowieso is dit niet de laatste keer dat ik dit doe.” Vluchtelingen blijven wel haar doelgroep. Dat er ook bij de plaatselijke bevolking veel armoede heerst beseft Lore maar al te goed. “Die groep is echter veel moeilijker te bereiken en het is moeilijk te weten waar ze zich bevinden en wat ze nodig hebben.”

Lore hoopt alleszins dat de actie anderen aanzet tot nadenken, en hen misschien ook inspireert om zelf iets op te starten om een ander te helpen. “Wij hebben het hier zo goed, we beseffen dat echt veel te weinig.”