Op zijn 82ste nam Maurice vorige week afscheid als kinderarts van het CAR Roeselare, het Centrum voor Ambulante Revalidatie. Hij was er sinds de start in 1980 actief als arts en medisch directeur, een taak die hij al die jaren met heel veel enthousiasme uitvoerde. “Ik zag iedere raadpleging als een uitdaging. Als je het probleem dan ook nog eens kunt oplossen, dan zorgt dat voor heel veel voldoening”, vertelt Maurice.
Maurice Van Eygen (82, bijna 83) is afkomstig van Torhout, maar woont sinds de jaren 70 al in de Rodenbachstad. “Na het middelbaar in het Torhoutse College gevolgd te hebben, ging ik naar Leuven om er geneeskunde te studeren. Daarna trok ik nog eens vier jaar richting Nederland om er mij te verdiepen in de kindergeneeskunde. Er waren voor mij twee redenen om voor kindergeneeskunde te kiezen. Enerzijds was er het wetenschappelijke, waarbij er in die tijd heel wat aan het licht kwam rond stofwisselingsziekten en dat boeide mij mateloos. Daarnaast zijn kinderen en hun familie een dankbaar publiek om mee te werken.”
leerstoornissen
“Tijdens mijn Nederlandse periode legde ik heel wat contacten, waaronder ook iemand uit Roeselare die vertelde dat men op zoek was naar een kinderarts in wat toen nog het Stedelijk Ziekenhuis, nu AZ Delta, was. De pediatrie stond op dat moment nog in zijn kinderschoenen, ik ben er uiteindelijk aan de slag gegaan in 1970 en gebleven tot ik op 65 met pensioen ben gegaan”, aldus Maurice. Vanaf 1980 kwam er een extra uitdaging bij met de start van een revalidatiecentrum in Roeselare, nu bekend als het Centrum voor Ambulante Revalidatie (CAR) Roeselare. Ik kreeg de kans om, naast mijn job in het ziekenhuis, mee het centrum vorm te geven. Aanvankelijk was het centrum gericht op kinderen met leerstoornissen aangevuld met gehoor- en spraakproblemen. Zeker de aandacht voor leerstoornissen was op dat moment nieuw, onnodig zelfs volgens sommigen. Nu is zo’n reactie ondenkbaar. Tegenwoordig ligt de focus voornamelijk op kinderen met ontwikkelingsstoornissen die hierdoor belemmeringen ervaren thuis en op school Als je met een klein beetje hulp ervoor kunt zorgen dat de kinderen in het gewoon onderwijs kunnen blijven, dan is dat erg belangrijk.”
“Al zeilend de uitdaging met de wind aangaan, fantastisch”
Na zijn pensioen in het Stedelijk Ziekenhuis is Maurice zich blijven inzetten voor het CAR. “Omdat het voor mij een vorm van sociaal contact was, maar ook omdat er niet direct iemand was om mij op te volgen als kinderarts”, lacht Maurice. “Binnen het multidisciplinair onderzoek kwamen de kinderen ook bij mij op consultatie, waarna ik hen controleerde op eventuele aandoeningen. Een groot deel van deze kinderen kwam later ook in therapie en volgde ik verder op. Daar waar nodig zorgde ik voor de doorverwijzing naar behandelende kinderartsen of specialisten. Mijn belangrijkste taak was eigenlijk de ouders geruststellen. Jonge ouders die bij mij langskwamen, waren vaak erg ongerust, zaten met veel vragen. Ik zag iedere raadpleging als een uitdaging. Als je het probleem dan ook nog eens kunt oplossen of de ouders geruststellen, dan zorgt dat voor heel veel voldoening!”
Iets betekend
Op zijn 82ste stopt hij dan toch uiteindelijk bij het CAR. “Normaal was ik van plan om rond mijn tachtigste te stoppen, maar dat kon toen dus nog niet. Ondertussen is dokter Leen Desimpel er om mijn taak over te nemen. Ik ben er altijd graag bij geweest, het centrum was een leuke plaats om te werken met veel creatieve mensen. Ik heb vooral goede herinneringen, het zal raar doen om er niet meer aan de slag te zijn. Ik heb de intentie om nog af en toe terug te gaan, ze zijn daar nog niet van mij af! Het is een tweede thuis geworden. Op mijn laatste werkdag kreeg ik tal van verrassingen en veel mooie woorden, een blijk van dankbaarheid. Het doet me deugd om te merken dat ik er toch iets betekend heb.”
Oudschrift ontcijferen
Het zwarte gat is alvast niets voor Maurice. Hij heeft drie zonen, waarvan er twee ook als arts aan de slag zijn, de ander is ingenieur. Er zijn ook al negen kleinkinderen. “Ik ben fysiek altijd in goede conditie geweest en wandel veel. Zo heb ik al stukjes van de tocht richting Santiago de Compostela afgewandeld en in september hoop ik deel te nemen aan de Camino del Norte, waarbij je langs de kust richting Santiago wandelt. Daarnaast ben ik ook bezig met ICT en heb ik ook een grote interesse voor genealogie of stamboomonderzoek en geschiedenis, vooral dan het ontcijferen van oudschrift.” Al is zijn grootste passie wellicht zeilen. “Voor mij is dat de ultieme vorm van ontspanning. Als kinderarts krijg je ook te maken met veel stress en helaas ook veel miserie, maar eens op het water vloeide die zo van mij af. Ik heb lang een zeilbootje gehad op de Gavers en ben ook vaak in Nederland gaan zeilen, de uitdaging met de wind aangaan is echt fantastisch.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
