In zijn wekelijkse brief doet Karl Vannieuwkerke vandaag een bekentenis. Zo keek hij als 20-jarige student nog naar Samson & Gert, maar om heel andere redenen dan je zou verwachten. Gert Verhulst mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Gert,
Laat het me duidelijk stellen aan het begin van deze brief: ik ben een grote fan van je. Altijd geweest. Ik schat je wel tien jaar ouder dan mezelf terwijl dat in de realiteit maar drie jaar is. Ik weet van waar het komt. Die oogleden! Nee, ik grap maar wat. De ware reden is dat ik naar jou keek op televisie toen ik twintig jaar was. Samson en Gert was in het begin van de negentiger jaren pure cult onder studenten. We troepten samen op het kot van de fils à papa die van zijn rijke ouders een televisie had meegekregen en verslonden afleveringen van Samson en Gert. Met de bakken bier voor ons en een opdrachtenlijst. Een verspreking van Samson was goed voor een halve pint, de verschijning van Meneer Spaghetti leverde iedereen een ad fundum op. En zo waren er vijftien regels. We deden dat ook bij matchen van de Rode Duivels. Iedereen mocht voor de wedstrijd een briefje trekken uit een bokaal. Op zo’n papiertje stond de naam van een speler. Als die aan de bal kwam, moest je drie vingers van een pint drinken. Ik herinner me dat ik ooit eens Enzo Scifo was. Ik heb toen op anderhalf uur veertien pinten moeten drinken en wist na afloop niet meer waar mijn kot was. Maar we dwalen af. De bewondering voor het parcours dat je hebt afgelegd, is groot, Gert. Als snotneus van negentien presenteerde je al op televisie. Wat volgde, is pure televisiegeschiedenis. Samson, Piet Piraat, Kabouter Plop, Wizzy en Woppy, Bumba, Mega Mindy, Het huis van Anubis, Spring, Amika, Big & Betsy,… bij alle programma’s waar elk kind in Vlaanderen naar wilde kijken, was je betrokken. Ik heb hier zelf nog zo’n uk van bijna twee jaar lopen. Het derde woordje dat Jack uitkraamde, was Bumba. Hij kreeg het mee bij de onthaalmama. Voor elk televisietoestel houdt hij nu halt en begint hij Bumba te roepen. Bedankt, Gert!
Onze Jack (2) roept nu voor elk tv-toestel: Bumba. Bedankt, Gert!
Als ik je zie op televisie, denk ik vreemd genoeg niet terug aan die Samsoncantussen zoals wij ze noemden of aan Bumba, maar aan het Heizeldrama. Niet dat ik denk dat je daar ook verantwoordelijk voor bent, maar op die vermaledijde 29ste mei van 1985 scheen de zon en zat een man op ons terras thuis in Ieper samen met mijn vader frisse pinten te drinken. Meneer Roland. Roland Dewulf had in 1968 Yplon opgericht, een bedrijf gespecialiseerd in onderhoudsproducten en cosmetica. In 1993 liet hij het over aan de Britse groep Mc Bride om van de ene dag op de andere multimiljonair te worden. Meneer Roland was een sympathieke epicurist. Goed eten, drank, auto’s en vrouwen. Hij had in de Witte Burg in Oostduinkerke een villa gebouwd waar in Ieper niet over kon worden gezwegen. De volksmond had het over een paleis waar Wendy van Wanten wel eens langskwam. Wat ervan aan was, wist niemand. Maar Ieperlingen die naar de zee gingen, maakten graag een ommetje om een glimp van de villa op te vangen. Die villa is nu elke donderdagavond op televisie te zien in De Verhulstjes . Jij kocht namelijk de doeninge van meneer Roland. Mooi huis, Gert. En wist je dat mijn schoonmoeder je buurvrouw is? Dokter Veronique vanop de hoek van de straat is de moeder van mijn vriendin. Een straatfeest kan ook nog een leuke verhaallijn zijn voor de realityreeks, Gert. Want laat ons eerlijk zijn. Het leven in de villa van meneer Roland lijkt vrij saai. Ik vind de versie van De Ideale Wereld vooralsnog beter. Maar het maakt niets uit. Ik blijf fan van je. Voor eeuwig.
Warme groet… en als je mijn schoonmoeder tegenkomt, doe haar de groeten!
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
