Karel (63), cabaretier werkt al aan ‘Het Coronacabaret: “Humor geneest corona niet, maar helpt het wel verwerken”

Het is dan nog maar april, maar de Izegemse comedian Karel Declercq is nu al volop aan het schrijven aan zijn intussen dertigste jaaroverzicht. Dat zal ‘Het Coronacabaret’ heten. “Er is toch maar één onderwerp? Ik vrees dat ik met één voorstelling niet zal toekomen”, lacht hij.

“Het is een deeltijdse baan om alle grappen, cartoons en filmpjes die op het internet verschijnen te bekijken”, lacht Karel Declercq (63). “In deze quarantaineperiode ontstaat er een enorme creativiteit. Wat de betere grappen zijn die ik al tegenkwam? Ik hoop dat ik die zelf kan maken voor mijn jaaroverzicht. (lacht) Mijn overzicht, dat ik voor het dertigste jaar op rij maak, zal dit jaar Het Coronacabaret heten. Daar ben ik nu al zeker van. Er is toch maar één onderwerp? En ik denk dat ik met één voorstelling niet zal toekomen. (lacht) En geef toe: Het Coronacabaret, het klinkt nog goed ook.”

Mogen we wel lachen met het coronavirus?

“Ja! Er zijn er inderdaad die daar aan twijfelen, maar hoe meer er gezegd wordt dat er met iets niet gelachen mag worden, hoe meer je de goesting krijgt om het toch te doen. Dat is de regel in de humor. Er is altijd een spanningsveld. Humor ontlaadt een spanning. Is die spanning te groot, dan kan het grof worden. Is die spanning te laag, wordt het flauw. Dat is de evenwichtsoefening die iedere komiek moet maken.”

U geeft lezingen over humor in crisissituaties. Wat zou u nu aanraden?

“Daarin denk ik filosofisch na over humor. Daarbij richt ik me wel steeds meer op dementie en hoe humor kan helpen om beter om te gaan met deze ziekte. Dat werd het dementiecabaret. De ondertoon is: lachen met iets getuigt niet van een gebrek aan respect, wel integendeel. Humor lost geen problemen op, maar helpt je eroverheen. Het is alsof je met grappen weer meester wordt van de situatie, alsof je de situatie weer onder controle hebt.”

“Lachen met iets getuigt niet van een gebrek aan respect, wel integendeel”

U heeft vorige week opgetreden aan een woonzorgcentrum. Vanwaar kwam dat idee?

“Mijn buurman Roger, een begenadigd drummer, belde me op: Karel, zouden we voor onze deur geen concertje geven? Ik stelde voor om het op een plaats te doen waar het wel nuttig was, op een plek waar mensen het moeilijk hebben. Zo traden we op in de binnentuin van WZC Sint-Vincentius in Lendelede voor de hulpverleners en de mensen die niet buiten konden komen. Het was wel wat bizar: we lieten hen You’ll never walk alone zingen, terwijl ze wel allemaal apart moesten stappen. (lacht) Maar ze hebben het wel geapprecieerd.”

Welke impact heeft het coronavirus op uw werk?

“Ik mis het publiek. Enorm! Daarom deed dat optredentje aan het woonzorgcentrum wel deugd. Ik hou me nu vooral bezig met het schrijven van mijn teksten. Ik schrijf nu wat meer, met het oog op later. Maar wat is later? Er zijn geen optredens meer, plus: er worden op dit moment ook geen shows geboekt. Wie gaat er nu een jaaroverzicht boeken als we niet weten hoe het zal aflopen? Op dit moment heb ik al meer dan tien optredens moeten annuleren. En wat volgt er nog? Op de Gentse Feesten zou ik mijn 25ste optreden geven. Zal dat door kunnen gaan? We weten nog veel niet. Gelukkig hebben we wat gespaard. Het is niet evident, neen. Als je straks iemand in de straten van Izegem ziet kijken in de vuilnisbakken of er nog iets eetbaars te vinden is: het is ik…” (lacht)

U bent ook vader van profrenners Tim en Benjamin. Ook die grote passie valt weg.

“Ja, de koers valt dan ook nog eens weg ook. Voor Benjamin is het minder erg. Na zijn operatie begin december kan hij zijn trainingsachterstand wegwerken. Voor Tim is het echt wel jammer. Hij was heel sterk bezig, de klassiekers mochten er echt aankomen. En nu worden we allemaal filosofisch: hij kan momenteel meer zijn achterstand inhalen als echtgenoot. (lacht) Normaal zit hij veel op hotel of in het buitenland, maar nu kan hij werken in de tuin en klusjes afwerken. Deze tijden zijn voor iedereen ideaal om de werkjes te doen die je al maanden of jaren liet liggen. Bellen naar de schoonmoeder, werken in de tuin… Zelf ga ik nu volop de websites van onze gasten updaten. Dat moest dringend eens op punt gesteld worden met archieffoto’s en dergelijke. Weet je, na elke koers maakte Tim een verslagje. Over hoe hij niet meer kon maar tóch nóg de-ma-reer-de. Echt uit het hart geschreven. Alles hebben we gespaard, vanaf zijn eerste koerske. Van de meeste koersen hebben we zelfs een videootje dat ik filmde. Verder heb ik nog enkele nummers liggen, die ik eindelijk kan afwerken en inblikken. Zo heb ik nog een liedjestekst over het vaderschap liggen. Nu er in december een babyboom verwacht wordt, maak ik er eens werk van om het op muziek te zetten. Dat gooi ik binnenkort eens op het internet. De mensen hebben nu toch tijd om het te bekijken.” (lacht)