Kapper, psycholoog en tussen alle drukte door ook nog soldaat. Filip Jacobs (65) is het zowat allemaal geweest en hangt, na een carrière van meer dan 40 jaar, zijn scharen aan de haak. Hoewel zijn pensioen er eentje is met een corona-domper, gaat de kersvers gepensioneerde alvast niet te kampen krijgen met het beruchte ‘zwarte gat’. “Heb je mijn vrouw al eens bekeken? Met zo’n exemplaar in huis is vervelen geen optie”, giert hij het uit.
Het stond alvast niet in de sterren geschreven dat Filip ooit met schaar en kam aan de slag ging gaan. “Ik ben opgegroeid in een militair nest, een familie uit de toenmalige Rijkswacht!” De toon van het verhaal verraadt meteen dat de sappige quotes niet lang op zich zullen laten wachten.
“Tijdens mijn jeugdjaren woonde ik, samen met mijn ouders, in de kazerne van Kortrijk. Voor mijn vader was het duidelijk: ik moest en ging rijkswachter worden. Hij stuurde me dan ook al erg snel naar het examencentrum in Brussel waar ik het zekere voor het onzekere nam. Ik doorstreepte al mijn examens en liet, tijdens de gesprekken, duidelijk weten dat ik helemaal geen zin had om een uniform aan te trekken.”
Een beetje een rebel
“Ik was een beetje de rebel in de hoop. Lange haren, hevige fan van Johnny Hallyday en en jeansjas met allerlei symbolen op. Ik wilde kapper worden, punt gedaan! Reeds van mijn 12 jaar volgde ik een vakopleiding als kapper en die examens voor de rijkswacht waren eigenlijk verloren momenten. Mijn legerdienst? Daar ontsnapte ik helaas niet aan maar ook daar was mijn schaar mijn wapen van voorkeur.”
Filip kwam in het Duitse Altenrath terecht maar van echt vechten kwam helemaal niets in huis. “Eerlijk? Ik heb misschien één kogel afgevuurd alvorens ik als kapper in de kazerne aan de slag kon.”
Moest ik alles opnieuw kunnen doen, ik zou geen seconde twijfelen
Filip herinnert zich zijn legerdienst nog alsof het gisteren was. “Scherpschutter ging ik alvast niet worden, herenkapper des te meer. Iedereen wist dat ze bij mij terecht konden voor een ongeveer gepersonaliseerde snit. Ik luisterde naar de wensen van mijn gasten en ik probeerde ze dan ook zoveel mogelijk hun goesting te geven. Amerikaanse toestanden? Geen sprake van! Onze militairen mochten er heus wel wat stijlvoller bijlopen dan dat.”
De rebelse houding van Filip, toen reeds omnipresent, leverde hem naast lof ook de obligatoire problemen op. “Ik had het van tijd tot tijd ook wel vlaggen. Een kerel waarvan zijn haren te lang waren, moet op een of andere manier bij onze sergeant terecht zijn gekomen. Ik kreeg een uitbrander van formaat waardoor ik mijn manier van werken moest aanpassen.”
Niet volgens het boekje
“Volgens het boekje kappen? Geen denken aan! Ik vroeg wel telkens aan iedere militair op mijn stoel wie ze had gestuurd. Indien het antwoord me niet beviel, dan kregen ze een militaire coupe. Merkte ik dat ze niet onder controle van onze oversten stonden, dan kon ik mijn gang gaan.”
Na zijn legerdienst ging Filip meteen aan de slag als kapper. Eerst enkele jaren in loondienst, maar voor de rest meer dan 40 jaar als zelfstandige. Hij herinnert zich heel wat goede momenten maar kreeg eveneens te kampen met een erg moeilijk moment.
“Ik ben een fervent fietser. Als het weer meezit, dan kun je me hier en daar wel ergens op de baan vinden. Op een dag kwam ik erg onaangenaam in aanraking met een touw dat door een landbouwer werd opgetrokken. De valpartij was ongenadig en resulteerde in twee gebroken polsen. Meer dan twee maanden kon ik geen hoofd onder handen pakken en hadden we geen inkomen. Het was een gitzwarte periode maar we zijn erdoor gekropen. Mijn kapperszaak was mijn leven en geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht dat zomaar gewonnen te geven.”
Herenkapper, het is een stiel die Filip met hart en ziel tot de laatste dag beleefde, terwijl hij met een enorme evolutie werd geconfronteerd. “Moest men me nu zeggen dat ik alles opnieuw kan doen, ik zou geen seconde twijfelen.”
Zijn reactie wordt echter doorspekt met een stevige zucht. “Vroeger waren we vakmensen, ambachtslui. We volgden opleidingen en we kwamen terecht in een beschermd beroep. Het was keihard werken om onze klanten te vinden en te houden maar er ontstond een vertrouwensband.”
Blijven vechten
“Als je vandaag de dag Kortrijk bekijkt, zijn er kappers op iedere hoek van de straat. Het is geen beschermd beroep meer en niemand stelt je nog de vraag of je daadwerkelijk ook haar kan snijden. Het volstaat om je deur te openen en luid te roepen dat je vanaf nu kapper bent.”
“Dergelijke prutsers gaan er onherroepelijk uit, maar ondertussen wordt het voor starters wel keihard knokken. Mijn advies voor kersverse kappers is dan ook duidelijk: blijf vechten en geef je niet gewonnen!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier