Grootste fan van Belgian Cat Julie Vanloo is haar overgrootmoeder Maria (102) die al elf jaar in woonzorgcentrum Ter Linden in Veurne woont: “De verpleegster draait mijn bed zodat ik de match op tv kan volgen.” Ook vandaag, wanneer de Belgian Cats strijden om de bronzen medaille met Australië, zullen Maria en haar mederusthuisbewoners weer heel hard meeleven.
Maria Rooms (102) heeft één achterkleindochter en wat voor één: basketbalspeelster Julie Vanloo (31) uit Deerlijk. “Ik mis geen enkele match van haar met de Belgian Cats. Toen ik ze na de verloren match tegen Duitsland zag huilen, sprongen de tranen in mijn ogen”, vertelt de kranige eeuwelinge. Wij kloppen aan bij haar kamer. Dat ze de trouwste supporter is van Vanloo wordt al snel duidelijk.
Werklust
We treffen Maria in haar rolstoel. Haar haren zijn netjes gekamd en ze trok haar zondagse kleren aan voor de foto. Spreken gaat wat moeizamer, maar als het over haar enige achterkleindochter Julie Vanloo gaat, fonkelen haar ogen. In haar kamer zijn de familie- en basketfoto’s niet meer op één hand te tellen. “Toen ik in juni mijn 102de verjaardag vierde, kreeg ik plots telefoon en zag ik Julie op het schermpje. ‘Proficiat met je verjaardag memeetje’, zei ze vrolijk. Het is toch een schatje hé.”
Maria vertelt het met tranen in haar ogen. De trotse overgrootmoeder is van Wulpen afkomstig en was haar hele leven poetsvrouw. “Die werklust heeft Julie ongetwijfeld van mij”, knipoogt ze. “Tot vorig jaar hielp ik hier in het rusthuis nog de handdoeken plooien.”
Felicitaties
Maria’s twee zonen zijn reeds overleden, maar haar drie kleinkinderen Christel (59) en Fabienne (57) uit Oostende en Didier (56) uit Koksijde ziet ze regelmatig. “Julie zie ik niet veel. Het is alweer een paar jaar geleden, maar dat kind zit ook meer in het buitenland dan hier. Ze stuurt me wel elk jaar een nieuwjaarskaartje en als we kunnen, dan bellen we.”
“Ik zie haar nog voor me toen ze als vierjarig meisje met de bal kaatste in de garage. Ik probeer al haar matchen te volgen op televisie en mocht ik er één vergeten dan zullen mijn mederusthuisbewoners me er wel aan doen herinneren. Ik ben niet de enige hier die supportert. Verschillende mensen hebben me al proficiat gewenst met de prestaties van Julie en de Belgian Cats. Dan blink ik van fierheid natuurlijk.”
“Ik zie ze zo graag bezig”
In woonzorgcentrum Ter Linden leven ze inderdaad mee met de Belgian Cats. Ze tonen de wedstrijden van de basketbalploeg op het tv-scherm in de eetzaal waar ook hun foto’s hangen op een Belgische vlag. Maar daar zie je Maria niet wanneer haar achterkleindochter speelt.
“Ik zoek de rust van mijn kamer op. De verpleegster draait dan mijn bed zodat ik de televisie kan zien. De spanning is dan te snijden. Ik leef ontzettend mee met haar, maar vrijdag (de halve finale die de Belgian Cats nipt verloren tegen Frankrijk, red.) kon ik helaas niet kijken. Om 21 uur lig ik al in mijn bed. Zondagnamiddag stem ik wel af op haar finale match. We zien wel of hun inspanningen een medaille opleveren. Ik ben nu al trots op Julie die uitblinkt door haar snelheid. Ik zie ze zo graag bezig.” (GUS)
De Belgian Cats nemen het vandaag om 11.30 uur op tegen Australië voor de bronzen medaille.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
