Dit vreemde coronaschooljaar is voor juf Martine van het eerste kleuterklasje in de Acaciaschool meteen haar laatste. “Ik word 65, kijk terug met een gelukkig gevoel, maar nu is het tijd voor een nieuwe fase.”
Martine Decombele (65) studeerde af als kleuterleidster in 1976 aan de normaalschool Heilige Familie in Tielt. Na enkele vervangingen in andere scholen begon Martine in 1980 haar carrière als kleuterleidster in de Vrije Basisschool Sint-Lutgart in de Dokter Delbekestraat in Roeselare.
“Ik kon heel vlug aan de slag gaan en was bijna meteen vast benoemd”, vertelt Martine vanuit haar zonnige, groene tuin in Oostnieuwkerke. Martine zou uiteindelijk tien jaar lesgeven in de hoofdschool. In 1990 verhuisde ze naar de wijkafdeling in de Acaciastraat. “Daar heb ik bijna elk jaar bij de peuters-eerste kleuters gestaan. Ik kijk heel positief terug op die periode. Niet iedereen heeft het geluk om in zo’n gezellig, klein schooltje in zo’n mooie groene omgeving te mogen lesgeven. Vaak vond je ons met de kleuters op het Kerelsplein of op een natuurwandeling langs de Collievijverbeek.”
Tweede moeder
“Ik heb altijd genoten van mijn beroep waarin ik mijn creativiteit en expressie kon uitleven. Dat in combinatie met de spontaniteit, de puurheid en de eerlijkheid van al die kleutertjes maakte de job heel aangenaam. Achteraf bekeken, deed ik meer dan één job. Ik was kleuterleidster maar daarnaast ook vaak een tweede moeder, verpleegster en psychologe. Ik heb altijd de nood gevoeld om op te komen voor de zwakkere en kansarme kinderen. Ik besef dat ik het grootste deel van mijn leven op school heb doorgebracht, het is een job die ik met hart en ziel elke dag opnieuw heb uitgeoefend. Anderzijds heb ik veel zaken zien veranderen doorheen de jaren op vlak van onderwijs. Er zijn veel meer zorgkinderen, daarenboven is er ook de planlast, de werkdruk, de vele werkgroepen, de vernieuwde leerplannen.”
“Ik was van plan om vroeger op pensioen te gaan om samen met mijn echtgenoot te kunnen genieten van onze verdiende rust. Jammer genoeg overleed mijn man, Luc Van Geluwe, in 2009. Hij was architect en gaf daarnaast ook les in het VTI in Roeselare. Door zijn overlijden heb ik besloten om toch nog twee dagen in de week te blijven werken. Ik hield zielsveel van mijn job, ben een zeer sociaal iemand en had in die periode extra nood aan het contact met collega’s, ouders en kinderen.”
Altijd positief blijven
“Het overlijden van mijn man heeft er ook voor gezorgd dat ik helemaal anders in het leven sta. Ik heb geleerd om alles te aanvaarden wat er op je afkomt en om altijd positief te blijven. Natuurlijk had ik me het einde van mijn carrière anders voorgesteld. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn kleuters. Mijn afscheidsfeestje was gepland in juni, maar moet door covid-19 verplaatst worden naar het najaar. Ik wil in schoonheid afscheid nemen van mijn lieve, gedreven en toegewijde collega’s. Ik doe de deur ook niet helemaal dicht. Ik heb de nieuwe directeur Conny Declerck beloofd dat ze op mij kan rekenen voor korte vervangingen. Ik heb een elektrische fiets en een nieuwe wagen gekocht en ben klaar om nieuwe oorden op te zoeken. En de vele vrije tijd door te brengen met mijn lieve kinderen, familie en vrienden”, besluit juf Martine.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier