Johan Decadt (62) start met column ‘Veurnse Trotter’: “Het beeld van Veurne, zoals ik het elke dag ervaar”

In onze krant start Johan Decadt (62), alias de ‘Veurnse Trotter’, als kersverse columnist om elke week het reilen en zeilen in Veurne onder de loep te nemen en stil te staan bij actuele zaken, maar ook bij de cultuur, de verenigingen, de sportactiviteiten en -mogelijkheden, het historische patrimonium, de mooie natuur en de charmante deelgemeentes … Dat doet hij niet in het Veurnse dialect, zoals zijn voorganger Walter Winnock, hoewel diens ‘Sprokkeliengn’ hem wel op ideeën brengen.

Johan Decadt is geboren in Ieper en afkomstig van Vlamertinge, maar woont en werkt sinds 1985 in Veurne. Na zijn opleiding rechten startte hij als advocaat aan de Balie Veurne (sinds de fusie in 2018 Balie West-Vlaanderen). Johan was de voorlaatste stafhouder van de Balie Veurne, van 2015 tot 2017. Hij is gehuwd met Kristin, en het koppel heeft twee dochters en een zoon. Johan heeft ook bijzonder sportieve genen: hij was 20 jaar actief in de atletiekclub MACW, hij is bestuurslid en wandelleider bij de Veurnse Dunetrotters, stichter van Hockeyclub Sporkin Westkust, die intussen 10 jaar bestaat en uitgroeide tot HC Koksijde. En Johan is helemaal in zijn element als ‘natuurloper’.

Nieuwe hobby

Nooit eerder was het in Johans hoofd opgekomen om een nieuwe hobby of tweede carrière als columnist te starten. “Eigenlijk heb ik me laten overtuigen door schrijver en KW-columnist Stefaan Kempynck die me aansprak: ‘Columns schrijven, dat zou echt iets voor jou zijn’. Zo heb ik inderdaad de stap gezet, nu mijn bijna-buurman Walter Winnock is gestopt met zijn column ‘Veurnse Sprokkeliengn’”, aldus Johan.

“Hoewel ik voor sommigen nog altijd een ‘aangespoelde’ Veurnaar zal blijven, voel ik me hier helemaal thuis en ligt Veurne me na aan het hart. Aan Veurnse spreuken en gezegden ga ik me niet wagen, maar ik heb wel al aardig wat ‘kattenspreuken’ opgelijst, toen ik bezig was met mijn boek over de familienaam ‘Decadt’. Maar dialect is een wetenschap en moet je goed kennen, zoals Walter. Ik ben trouwens niet in het (Veurnse) dialect opgevoed. Dialect interesseert me zeker, maar ik ga me er niet in verdiepen. Ooit heb ik meegedaan aan een quiz van het Dialectgenootschap, en daar was ik echt niet bij de toppers. Schrijven doe ik wel graag: het is een creatieve bezigheid, en je schrijft niet enkel voor jezelf. Met wat ik schrijf, hoop ik mensen aan te spreken en hen iets mee te kunnen geven.”

Ik ‘trot’ veel in Veurne: te voet, al lopend of met de fiets”

Zijn pseudoniem/schuilnaam ‘Veurnse Trotter’ moest Johan niet ver zoeken. “Ik ‘trot’ veel in Veurne: te voet, al lopend, en ik verplaats mij ook vaak per fiets. De naam trotter komt ook van ‘Dunetrotters’, de Veurne wandelclub waarvan ik al meer dan 35 jaar actief lid ben en 19 jaar bestuurslid. Al trottend doe je veel indrukken op. Zo zie ik dat Veurne permanent in verandering is: ik merk veel renovatie en nieuwbouw, er worden nieuwe wegen aangelegd, groen- en parkzones, parkeerzones en … twee fietsbruggen over het kanaal zijn op komst/onder constructie”, vervolgt Johan.

Rijk patrimonium

“Ik zal het in mijn column regelmatig hebben over het beeld van Veurne, zoals ik het elke dag ervaar al lopend, fietsend of wandelend. De deelgemeentes zal ik zeker niet vergeten. Alle dorpen rond Veurne zijn een echte troef, met hun kleinschaligheid, hun authentieke charme, de combinatie van groen en landbouw. Op een boogscheut van het stadscentrum kom je in de open ruimte met veel natuur, landbouw, kleine dorpskernen, landwegen, kanalen, grachten en sloten. Typische geuren, geluiden van vogels en andere dieren, de wind die er veel harder waait … Als je in Houtem of de Moeren wandelt, is de Franse grens altijd heel nabij. Met de Dunetrotters hebben we in al deze dorpen en het platteland er omheen al dikwijls gewandeld. De dorpen zijn een grote meerwaarde naast ons mooie historische stadscentrum. Het rijke patrimonium dat onze stad bezit, boeit mij: dat zijn niet alleen de historische markt, maar ook schilderijen van Boucquet, Delvaux, het interieur van de oude gerechtszaal, beelden in het stadspark, mooie verborgen hoekjes zoals de Paviljoenstraat.”

Ook het sportieve luik zal regelmatig aan bod komen in Johans column. “Sinds mijn twaalfde ben ik sportactief geworden en altijd gebleven. Voetbal, volleybal, atletiek en ik heb (een paar maanden) hockey gespeeld, nu ben ik wel nog hockeyscheidsrechter. Vaak doorkruis ik het Will Tura-sportpark en daar is de Finse piste mijn favoriete loopomloop. Toen ik bestuurslid was van de atletiekclub was ik ook afgevaardigde van de Veurnse sportraad en werd ik verkozen als eerste voorzitter. De huidige voorzitter Walter Vanheste was er toen ook al bij. Lang voor de stratenloop ‘Laat mie moa lopen’ organiseerde ik de Zuidwesterloop in centrum Veurne die deel uitmaakte van de Noord-Franse Challenge Dune de Flandres. Nooit kwamen er meer Franse lopers in Veurne dan in de periode 1999-2003, met prijsuitreiking in De Zonnebloem.”