Jules Dierckens (10) is de Kinderkrak van Wingene: “Via Bednet kon ik lessen blijven volgen met de klas”

Jules Dierckens (10) was een jonge spits in zijn favoriete voetbalploeg. Maar omdat hij regelmatig kloeg over buikpijn, liet hij zich op maandag 10 januari 2022 onderzoeken. Iets banaals, dacht iedereen. Maar drie uur later valt het verdict: leukemie. De volgende twee jaar wordt zijn leven helemaal overhoop gegooid. Maar hij vecht terug en overwint de ziekte, in volle corona-periode. Een Kinderkrak om naar op te kijken.

“Maandag kregen we de resultaten van het bloedonderzoek en de volgende avond lag Jules in de afdeling Kinderoncologie van UZ Gent al in een klaargemaakte kamer aan de chemo. Dan weet je het wel: dit is kritiek”, vertelt moeder Inge Versyck. Vanaf dan moet de dan 8-jarige Jules elf maanden lang een intensieve chemotherapie volgen. Dat betekent acht maal per week naar het ziekenhuis, volledig geïsoleerd. Vanwege zijn aandoening en corona kon hij alleen terecht bij zijn ouders. Geen vriendjes, geen familie, geen school. Jules is helemaal ontredderd. “Heb ik kanker? Zal ik doodgaan?” stamelt hij. Om hem te laten begrijpen wat hem overkomen is, kopen zijn ouders hem het prentenboek Chemo-Kasper en zijn jacht op slechte kankercellen, waarin eenvoudig wordt uitgelegd wat kanker is en wat chemotherapie doet. Dat helpt.

“Op een dag werd ik wakker met niets dan haar op mijn kussen”

“Die rugprikken met chemo waren vreselijk”, zegt Jules. “Ik kreeg daar een hele dag spierpijn van. Soms begon mijn gezicht helemaal op te zwellen. Zo waren er verschillende vervelende bijwerkingen. Wat ik eerst niet helemaal door had, was dat ik mijn haar begon te verliezen. Tot ik op een dag wakker werd, met niets dan haar op mijn kussen. Toen heb ik echt geweend. Ik kreeg ook beenmergpuncties. Maar het ergste van al, waren de behandelingen met lachgas. Dat was soms erger dan die rugprikken. Die rare geur, ik kon daar echt niet tegen. Ik moest ook kiem-arme voeding eten, allemaal uit kleine potjes. Want anders konden er kiemen in kruipen en dat mocht niet.”

Koffer in de auto

Geleidelijk probeert Jules zijn leven terug op te nemen en terug te vechten. “Ik kreeg een computer waarmee ik via Bednet lessen kon volgen met mijn klas”, vertelt Jules. “Ik had ook twee extra meesters, Bram en Jan, om met mijn vakken bij te blijven. Die combinatie van chemo en lessen volgen was niet altijd gemakkelijk.” Moeder Inge blijft een jaar thuis, om voor haar zoon te zorgen. Ook Jules’ vader Tony Dierckens ervaart elke dag, hoe moeilijk Jules het soms heeft. “De revalidatie heeft twee volle jaren geduurd, tot februari 2024”, zegt Tony. “We reden voortdurend met een koffer in de auto. Als Jules plots koorts kreeg, konden we meteen naar het ziekenhuis.”

Trots

“Soms zag Jules erg af, maar was hij wel aan het herstellen”, gaat Tony verder. “Soms zag hij er goed uit, maar waren zijn bloedwaarden slecht. Het was een echte rollercoaster met veel ups en downs. We probeerden dan zijn aandacht wat af te leiden met spelletjes of een portie frietjes.” Ondanks zijn pijnlijke behandeling, blijft Jules goede resultaten halen op school. Zijn juffen Lieslot en Joyce zijn vol lof over hem. “Jules bleef zich altijd inzetten. We kunnen alleen maar trots zijn op wat hij heeft gepresteerd”, aldus de juffen.

Champagne

En dan is er vrijdag, 9 februari 2024: Jules wordt – eindelijk – chemovrij verklaard. Hij heeft de ziekte overwonnen. “Die dag hebben we champagne gedronken”, vertelt Inge, die veel heeft leren relativeren. “Ik jaag me niet meer zo op over kleine dingen”, ervaart ze. “Je leert ook dankbaar zijn wanneer je gezonde kinderen hebt. De meeste mensen vinden dat vanzelfsprekend, maar dat is helemaal niet zo.” Jules is het daar helemaal mee eens. “Je denkt dat je met leukemie een zeldzame ziekte hebt. Maar in UZ Gent lag daar een hele afdeling vol. Dan leer je dat er nog veel ergere dingen zijn in ‘t leven. Door die ziekte heb ik wel de twee langste jaren van mijn leven beleefd.”