Jongeren vinden hun weg al vlot naar TEJO-huis in Izegem: “Maar toch mag onze naambekendheid nog groter”

Op 4 september 2023 opende TEJO-huis Izegem in de Vredestraat 28 de deuren, een klein anderhalf jaar later blikt het team achter dit initiatief al tevreden terug. “Al mogen we nog meer bekendheid hebben en zijn extra therapeuten welkom.”

Het was Rotary Izegem dat de drijvende kracht was achter de komst van het TEJO-huis en dat met heel wat bereidwillige partners nu ook mee zorgt voor de continuïteit. Momenteel zijn er zes professionele therapeuten aan de slag, op vrijwillige basis. “En daar mogen er eventueel wel nog enkele bij, onze therapeuten zijn al druk bezette mensen. Maar we zijn ook blij met onze equipe die we hebben”, zegt Charlotte Petillion die mee in staat voor het onthaal en de coördinatie doet. Zij is dus ook één van de zeven onthaalmedewerkers. Want in het TEJO-huis hoef je geen afspraak te maken, gewoon aankloppen tijdens de openingsuren (maandag en dinsdag van 16.30 tot 18.30 uur, op woensdag van 13.30 tot 15.30 uur). “De eerste maand was erg kalm”, zegt onthaalmedewerkster Fabienne Galle. “Maar vanaf oktober kwam het in een stroomversnelling.”

Wachtlijst weggewerkt

Misschien ook niet abnormaal. TEJO Izegem moest nog wat naambekendheid krijgen en september is de maand waar het beoogde doelpubliek, jongeren van 10 tot 20 jaar, net aan een nieuw schooljaar begint. “Maar de toevloed was op een bepaald moment zo groot, dat we met een wachtlijst moesten beginnen. Die is nu weg gewerkt.”

“70 procent van de jongeren die hier komen zijn meisjes; die praten iets makkelijker over gevoelens”

De problematieken waarmee de jongeren kampen zijn ook erg divers. “Dat kan gaan van vraagstukken over genderidentiteit, de gevolgen van een echtscheiding, omgaan met moeilijke opvoedingssituaties thuis, het verwerken van rouw en verlies, ook gewoon sombere gevoelens, faalangst en paniek, soms ook suïcidaliteit. We zien ook dat meer meisjes dan jongens komen, maar dat komt allicht omdat ze vlotter praten over gevoelens”, zegt Ines De Roo. Zeventig procent van de TEJO-bezoekers zijn meisjes.

Helft van buiten Izegem

TEJO-huis Izegem wilde al van meet af aan er ook zijn voor de jongeren uit de buurgemeentes en dat blijkt nu ook uit de cijfers. Die gaan over 17 maanden, van september 2023 tot eind januari 2025, en daarin werden 73 intakes gedaan, die resulteerden in 280 sessies. 32 van de 73 waren jongeren uit Izegem, de rest (ruim de helft) komt uit Ingelmunster, Ledegem, Lendelede, Oostrozebeke, maar ook Staden, Tielt, Wielsbeke en Zwevegem. “Maar vaak zijn dat ook jongeren die hier in Izegem school lopen. De stap naar het TEJO-huis is dan iets kleiner. We geven hier ook rondleidingen voor scholen, zodat die jongeren kunnen zien hoe het hier van binnen oogt. Dat maakt de drempel dan ook weer iets lager. Ook alle scholen, zelfs de basisscholen, werden al aangeschreven.”

De gemiddelde leeftijd van de jongere was net geen 15 jaar. De meesten komen er op eigen initiatief, op voorzet van ouders, familie of vrienden, een vrij groot deel is ook doorverwezen door school of CLB. “Heel wat mensen kennen TEJO Izegem al, maar heel wat anderen niet. Zelfs mensen die met jongeren werken. Daar is dus nog werk aan de winkel.”

Gratis banners

Er worden ook goed zichtbare banners van 85 centimeter breed en 2 meter hoog ter beschikking gesteld. Die kunnen (semi)permanent opgehangen worden op plaatsen waar veel jongeren komen. De sterkte van TEJO is ook dat je anoniem, gratis en quasi onmiddellijk terecht kan. “Door onze laagdrempeligheid trachten we sneller problemen te detecteren en krijgen die daardoor minder kans om door te groeien. In de professionele therapiewereld zijn er lange wachtlijsten, wij kunnen hier vaak al een oplossing bieden op kortere termijn. Jongeren kunnen hier dus anoniem terecht, maar als ze dat willen, zijn de ouders ook welkom. Het is altijd beter natuurlijk dat ze van thuis uit ondersteund worden, al ligt het probleem jammer genoeg soms net in die thuissituatie. Op vragen om mentale steun rust soms nog een taboe, terwijl niemand er van opkijkt dat je met een gebroken been naar het ziekenhuis trekt. Dat zou ook voor mentale problemen geen issue mogen zijn.”