Jenny Vanhove maakt zich al 20 jaar verdienstelijk als vrijwilligster in AZ Groeninge. De verpleegsters van de afdeling waar ze actief is, en zoon Gert (in naam van de familie) verrasten haar met een leuke attentie. “Deze erkenning doet uiteraard deugd”, stelt Jenny, “maar vooral het vrijwilligerswerk zelf schenkt me zoveel voldoening.”
Ze houdt er helemaal niet van om in de spotlights te staan, maar als we plechtig beloven dat we vooral aandacht zullen schenken aan het mooie werk van alle vrijwilligers, ziet Jenny Vanhove (72) het toch zitten om een babbeltje te hebben over twee decennia vrijwillige inzet voor het goede doel. De moeder van Ann, Wim en Gert en oma van Ulrike, Céleste en Henri woont samen met echtgenoot Dirk Decock in de Mezenlaan in de Vogelwijk.
“Na mijn middelbare studies had ik graag voor verpleegster gestudeerd maar omdat mijn vader na een ernstig werkongeval heel wat verzorging nodig had, is dat er niet van gekomen”, start Jenny haar verhaal. “Ook mijn moeder werd later met een ingrijpende ziekte geconfronteerd. Een gevolg was dat ik dat ‘zorgen voor’ al vroeg heb geleerd. Mijn ouders zijn respectievelijk gestorven in 1996 en in 2001.”
“Ziekenhuisbezoeken waren me helemaal niet vreemd. Ik heb veel gesprekken gevoerd met verpleegsters en verzorgden en was dermate onder de indruk van het werk van vrijwilligers dat ik dat ook wel zag zitten. Mijn mama is overleden op 10 februari 2001 en anderhalve maand later, op 27 maart 2001, ben ik als vrijwilligster begonnen in het toenmalige Kliniek Maria’s Voorzienigheid in de Loofstraat in Kortrijk. Later volgde uiteraard de verhuis naar de nieuwe campus van AZ Groeninge aan de Kennedylaan.”
“Na 20 jaar doe ik het nog altijd even graag. Elke donderdag ben ik steevast van 8 tot 13 uur van de partij bij de patiënten van de afdeling vasculaire en thoracale chirurgie (hart en longen). Ik kan mijn aantal afwezigheden op één hand tellen. Wat mijn taken zijn? Die zijn heel uiteenlopend: ontbijt afdienen, een handje toesteken bij wondverzorging, een fles water geven, de bedpan aanreiken, iets naar het labo of de apotheek brengen of halen, dossiers opmaken… Zeg maar helpen waar het nodig is.”
“Het allerbelangrijkste is ongetwijfeld het sociale aspect van het vrijwilligerswerk. Een babbeltje kan wonderen doen. Ik kan mezelf de luxe permitteren om uit te maken hoeveel tijd ik daarvoor uittrek. Die warme zorg vinden de patiënten heel belangrijk. Als vrijwilliger zijn wij een beetje het verlengstuk van het verplegend personeel dat al zoveel andere taken moet vervullen en echt schitterend werk levert. Er is een goede wisselwerking en de appreciatie is wederzijds.”
Voldoening
“Ik ben nu 20 jaar bezig. Vorige week was het even schrikken toen mijn zoon Gert mij namens de familie op de afdeling kwam verrassen met een mooie orchidee. Ook de verpleegsters hadden een mooi pakket en een bedankingskaart in petto. En ja, dan word je even emotioneel. Dat doet wat met een mens, maar dan relativeer ik weer dat er zoveel vrijwilligers hetzelfde pluimpje verdienen. Ik ben nog niet klaar. Ik blijf mij ‘jeunen’, zeker als er veel werk is… Wandelen en tennissen houden mijn fysieke conditie al jaren op peil. Nu op naar mijn zilveren jubileum, zeker… Ik doe het zo graag en het schenkt me o zo veel voldoening”, besluit Jenny Vanhove.
(DRD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
