Jana Germanus volgde de liefde naar Brugge: “Onze eerste kus was aan de Reitjes”

Jana Germanus (25) timmert volop aan haar weg als fotografe in het modelandschap en combineert dat met een job bij Ace & Tate in de Noordzandstraat. De uit Oost-Vlaanderen afkomstige brunette volgde een half jaar geleden de liefde naar Brugge. Ze woont met haar lief Tristan in hartje Brugge. “Onze eerste kus was aan de Reitjes. Heel romantisch.”

Jana Germanus is afkomstig uit Oost-Vlaanderen, maar volgde een half jaar geleden haar lief Tristan naar Brugge. “We hebben elkaar tweeënhalf jaar geleden leren kennen door een gemeenschappelijke vriendin. Ze zei tegen mij ik ken iemand in Brugge die bij jou past. Hij staat vol tattoos en heeft lang haar. Helemaal mijn type dus! Tristan en ik gingen samen een koffietje drinken en het klikte meteen. Onze eerste kus was trouwens aan de Reitjes. Echt romantisch. Een half jaar later hebben we die bewuste vriendin die ons koppelde bedankt met een fruitmand!”

Je woont ondertussen een klein half jaar in Brugge, ben je het hier al gewoon?

“Ik ben afkomstig van Lede en Tristan is een echte Bruggeling. We twijfelden om te gaan samenwonen in Brugge of in Gent. We zijn allebei op zoek gegaan naar een woning, maar het centrum van Gent is vrij duur. Hier in Brugge wonen we in een huis in de Sint-Gilliskoorstraat, op amper vijf minuutjes wandelen van de Markt. In Gent kun je dit niet vinden voor dezelfde prijs. We hebben dus gekozen voor Brugge, omdat het hier goedkoper is om te wonen. Ik werk momenteel wel nog in de brillenzaak Ace & Tate in Gent, maar binnenkort kom ik hier in Brugge werken. Op amper vijf minuten van waar ik woon.”

“Tristan was alvast heel blij dat Brugge goedkoper is dan Gent om te wonen, want hij zag het niet zitten om te verhuizen. Hij wou echt in Brugge blijven. Mensen van Brugge kunnen blijkbaar moeilijk afstand doen van Brugge, heb ik mij laten vertellen. Dat vind ik echt gek. Maar ik begin me hier stilaan wel thuis te voelen. Al mis ik in Brugge wel het bruisende dat Gent wel heeft. Er worden veel meer evenementen en activiteiten georganiseerd voor jonge mensen. Zeker in de winter vind ik het hier echt doods in Brugge.”

Maar je loopt dus niet meer verloren in Brugge?

“Toch wel! Ik moet nog heel dikwijls mijn weg zoeken. Al die straatjes hier lijken voor mij nog zo goed op elkaar! Ik gebruik heel vaak Google Maps om iets te zoeken, ook al is het dan uiteindelijk blijkbaar vlakbij! Mijn lief is een geboren en getogen Bruggeling. Hij weet dus alles zijn. Ik moet dringend een beetje meer opletten als we ergens naartoe wandelen. (lacht) We hebben net een mopshondje geadopteerd. Door met haar te gaan wandelen, zal ik mijn weg wel beter leren kennen.”

Je bent modefotografe, maar werkt ook als winkelbediende. Uit noodzaak?

“Ik werk op maandag, dinsdag en zaterdag bij Ace & Tate, de andere dagen zijn voor de shoots. Ik heb die vaste job nodig, want hier in België werken heel wat magazines samen met hun vaste modefotografen en hetzelfde team. Het is moeilijk om ergens binnen te geraken. Toch hoor je mij zeker niet klagen. Ik heb mijn werk en ik heb ook al mooie projecten mogen doen zoals voor H&M België, Belmodo, fashionista Tiany Kiriloff… Het rolt dus wel, maar niet voldoende om ervan te kunnen leven.”

Geen zin om er bijvoorbeeld communie- en trouwfoto’s bij te nemen? Daar is altijd werk in.

“Die afweging heb ik zeker gemaakt. Maar dat is niet iets wat ik echt wil doen in fotografie en daarom doe ik het ook niet. Trouwens, er zijn al zóveel goeie trouwfotografen in België. Misschien moet ik die mensen gewoon hun werk laten doen en zelf het mijne doen. Maar dan wel in combinatie met een parttime job.”

Wanneer heb je je passie voor fotografie ontdekt?

“De exacte leeftijd weet ik niet meer, maar er hoort een echt clichéverhaal bij. Ik kreeg van mijn mama en stiefpapa een fotocamera voor mijn verjaardag en ik begon foto’s te maken op reis en als ik ergens naartoe ging. Eigenlijk puur dat.”

Ben je effectief aan Narafi in Brussel gaan studeren om modefotografe te worden?

“Neen, toen ik startte had ik er totaal nog geen idee van welke richting ik uit wou. Maar na zes jaar op de banken in het middelbaar, had ik het echt wel gehad. Ik wou iets creatiefs gaan doen. Ik had het gehad met van buiten blokken en studeren. Ik deed dat wel, maar ik deed dat niet graag. Oorspronkelijk wilde ik zelfs tandarts worden. Maar toen ik wist dat het zeven jaar studeren was, zag ik het niet meer zitten. Dat was te lang. Ik was blij toen ik afstudeerde op mijn twintigste. Niet dat het zo gemakkelijk is om geld te verdienen eens je moet gaan werken, maar je moet tenminste niet meer naar school.” (lacht)

“Pas in het tweede jaar fotografie gingen we op modeweek. Daar heb ik ontdekt dat ik verder wou met modefotografie. Die week was de max: de modellen, de styling, de make-up… Allemaal dingen waar ik me ook naast fotografie graag mee bezig houd.”

Doe je ook de make-up en styling van de modellen?

“Voorlopig niet. De job van stylisten wordt trouwens erg onderschat. Zij moeten met zoveel winkels samenwerken om kleren te kunnen bemachtigen die ze dan daarna ook weer terug moeten brengen. Dat vergt enorm veel voorbereiding.”

Opvallen is misschien niet het juiste woord, maar ik wil er niet doorsnee uitzien

“Ik heb ondertussen wel mijn diploma van make-upartist behaald aan Het Perspectief, een avondschool in Gent. Maar voorlopig heb ik het nog niet gecombineerd met een fotoshoot, al zou ik het wel in overweging nemen om bijvoorbeeld een naturelle look te geven aan een model. Speciale looks uitwerken zou ik dan weer niet doen. Ik ben heel perfectionistisch, dus ik moet mijn focus in de eerste plaats op mijn foto’s kunnen leggen. Maar die opleiding heeft mij ook wel zeer goed geholpen in die zin dat ik nu betere richtlijnen kan geven aan de make-upartist met wie ik samenwerk.”

Heb je al altijd een gevoel voor mode?

“Goeie vraag. Ik ben er al altijd mee bezig geweest, maar dan vooral met de manier waarop ik er zelf uitzie. Ik wou en wil er niet doorsnee gewoon uitzien. Opvallen is misschien niet het juiste woord, maar ik heb er nooit willen uitzien als alle vriendinnetjes uit mijn klas. Maar door modefotografie te gaan studeren, is mijn blik op mode wel veel verder geëvolueerd.”

Je studeerde in Brussel. Zat je er ook op kot?

“Neen, ik zag dat niet zitten omdat ik geen affiniteit had met Brussel. Maar van het kotleven zou ik toch niet hebben kunnen genieten. De studies aan Narafi, dat was knokken. Zeven op zeven. Feestjes, iets gaan drinken met vrienden? Vergeet het. Het was thuiskomen en meteen foto’s gaan nemen of aan opdrachten werken.”

Mijn studies aan Narafi, dat was knokken. Zeven op zeven. Feestjes, iets gaan drinken met vrienden? Vergeet het

“Het was echt zwaar. Je moét er wel een olifantenvel kweken en leren doorbijten. Je moet blijven geloven in jezelf of anders geraak je er niet. In het eerste jaar zijn we gestart met 60 studenten, van wie er uiteindelijk 15 zijn afgestudeerd. Elk jaar valt de helft dus af.”

“In het tweede jaar heb ik heel hard moeten knokken om mezelf te bewijzen. Op den duur verlies je jezelf en begin je foto’s te maken in de richting van hoe de leerkracht het wil, omdat je denkt dat het zo wél goed zal zijn. Het was moeilijk om deels trouw te blijven aan mezelf, maar ook mijn leerkrachten tevreden te stellen. Toen ik op het einde van het derde jaar mijn eindwerk voorstelde, waren ze enthousiast. Ein-de-lijk!” (lacht)

Van 60 naar 15 leerlingen op drie jaar tijd. Was het voor jou ooit een optie om niet te slagen?

“Ik weigerde om op te geven. Ik wist dat er een kans was dat het misschien niet zou lukken, maar ik wilde er dan wel voor gevochten hebben tot op het einde. Ik heb mij drie jaar volledig gesmeten om mij te bewijzen. En dat maakte het natuurlijk ook wel heel lastig. Als je iemand bent die het zich minder aantrekt en denkt als ik niet slaag, dan is het maar zo, dan is dat een pak minder lastig. Maar ik kan dat niet. Voor mij was dat ook iets heel persoonlijks. Het moest lukken of ik zou het gevoel hebben dat ik gefaald had. En er lag ook nog een andere druk op mijn schouders. Zo’n fotografieopleiding is heel duur, want je hebt heel wat materiaal nodig. Ik denk dat die drie jaar aan Narafi zeker 10.000 euro gekost hebben. Ik ben mijn ouders zeer dankbaar dat ze mij financieel wilden en konden steunen. Anders zou het niet gelukt zijn.”