22 jaar geleden was Middelkerkenaar Jan Gebbert (nu 67) in volle voorbereiding voor de beklimming van de Mont Blanc. Samen met zijn vriend, dokter Stefaan Vandorpe, wilde hij zich wagen aan deze unieke onderneming. Mei 1999 was cruciaal om een maandje later in juni 1999 de beklimming tot een goed einde te kunnen brengen. Wij blikten met Jan Gebbert terug op wat hij een van de mooiste ervaringen uit zijn leven noemt.
“Ik ben altijd al een sportieve gast geweest en voetballen, lopen en fietsen stonden altijd al met stip aangeduid in mijn agenda” zegt Jan Gebbert. “Maar een berg beklimmen, had ik nog nooit gedaan en eerlijk gezegd, ik had er ook nog nooit over nagedacht tot mijn vriend Stefaan Vandorpe, me voorstelde om hem te vergezellen op de Mont Blanc.”
“Opzoekingswerk leerde me dat dit net iets meer was dan de Kemmelberg, want de Mont Blanc is meer dan 4.000 meter hoog. Ik was toen ook al in de veertig, maar ik heb nog nooit een uitdaging uit de weg gegaan en daarom zei ik volmondig ja.”
Een berg als de Mont Blanc beklimmen, doe je niet zomaar zonder voorbereiding en in januari 1999 trokken de twee vrienden naar de Ardennen om de Transardennaise te wandelen.
“We waren zeven dagen onderweg in de bossen tussen La Roche en Bastogne” geeft Jan mee. “Dat was al een flinke ervaring en ik zag het helemaal zitten. We hebben daarna ook nog een aantal dagwandelingen gemaakt zodat we eigenlijk wel goed voorbereid waren toen we bij bergbeklimmer Rudy Van Snick in Chamonix aankwamen.”
Betoverend uitzicht
Alles was piekfijn geregeld en de groep van Jan bestond uit vijf personen die zich aan de beklimming wilden wagen. “Op de eerste dag leerden we werken met touwen en hoe we ons moesten vastmaken, dag twee stond helemaal in het teken van het leren lopen gletsjers en het lopen met ijzers aan de voeten. Dag drie en vier gingen we acclimatiseren op de berg, want voor velen is dat een probleem en uiteindelijk was er dan de vijfde dag, de dag van de beklimming. We waren met 50 mensen die in groepjes van drie klimmers en een gids de top van de Mont Blanc wilden bereiken.”
Het klimmen is niet makkelijk, maar ook de terugkeer is moeilijk
“Om 2 uur ‘s nachts werd de tocht aangevat en dat zorgde voor de nodige adrenaline. We konden in het donker op de sneeuwvlakte ook genieten van een ongelofelijk en betoverend uitzicht. Dit is werkelijk een belevenis die je in je leven nooit nog kan vergeten”, mijmert Jan.
Foto’s op de top
Tegen 8.30 uur was het gezelschap boven en daar was het aanschuiven om even op de top te kunnen komen en foto’s te nemen voor het nageslacht.
“Het klimmen is niet makkelijk, maar wees maar zeker dat ook de terugkeer moeilijk is. Tegen 18 uur waren we opnieuw beneden, moe maar heel voldaan om wat we hadden bereikt. Ik was bij de mensen die slaagden, maar voor sommigen moesten tijdens de klim afhaken door zuurstoftekort en dat is natuurlijk heel spijtig.”
“Ik zou iedereen aanraden om dit eens te doen, want zo’n ervaring vergeet je nooit meer. Het is wel geen goedkope onderneming, maar wij slaagden er gelukkig in om ons te laten sponsoren” gaf Jan nog mee.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier