Na meer dan 35 jaar verschillende kranten, magazines en weekbladen vol te pennen, zegt KW-legende Jan Decock zijn trouwe lezers vaarwel. Sinds 1987 beschrijft hij het doen en laten van Waregem en omstreken. Nu is het tijd voor iets anders. “Journalistiek is intens, het is een zeer mooie vorm van vrijheid, maar je moet het kunnen volhouden.”
Jan Decock (64) beëindigde begin november zijn carrière als freelance journalist en correspondent. Tijdens zijn pensioen wil hij van de tijd gebruik maken om veel na te denken. Hij blijft schrijven maar zal geen journalistiek meer bedrijven. “Misschien hou ik een online blog bij of schrijf ik een boek, ik zal alleszins creatief bezig blijven. Heel wat oudere mensen verzanden tijdens hun pensioen. Dat is absoluut niet de bedoeling, ik wil geen zandbank worden.”
Jan groeide op in Kortemark, in het midden van West-Vlaanderen. Toen Jan na zijn middelbare studies Germaanse Talen ging studeren, bleef hij actief meehelpen met zijn vader die marktkramer was. “Ik wou een goeie student zijn, herexamens zijn tijdverspilling en ik moest in de zomer op de markt helpen. Tijdens mijn voorlaatste jaar aan de Universiteit van Gent werd mijn vader ziek, vanaf dan heb ik mezelf verplicht om centen te verdienen voor thuis. Ik ging van de markt rechtstreeks naar de Blandijn en omgekeerd.”
Verhuis naar Waregem
Na zijn studies gaf Jan een jaar les aan het Vrij Handelsinstituut in Sint-Michiels, bij Brugge. Eén van zijn leerlingen was Bart Tommelein, huidig burgemeester van Oostende. Nadien was hij bibliothecaris en werkte hij zijn legerdienst af. In de zomer van 1984 verhuisde Jan naar het centrum van Waregem en startte hij een nieuw hoofdstuk met de boekhandel Madoc.
Drie jaar later vroeg iemand van Het Nieuwsblad of hij enkele artikels over Waregem kon opmaken. “Ik ben gewoon beginnen schrijven en ik ben niet meer gestopt. Maar dat was volledig anders werken dan nu. Ik heb de evolutie meegemaakt, van de griffel op de lei naar het digitale tijdperk! Dat klinkt als een oude man maar dat ben ik ook, en gelukkig maar.”
Redactievergadering in De Klauwaert
“In 1987 maakte ik mijn stukken op een mechanische typemachine. Daarna diende men als journalist de papieren samen te vouwen in een groene envelop. Om ze naar de redactie op te sturen moesten we die naar een koerier in de buurt brengen, of in een gele brievenbus van de krant posten.”
Anno 2021 telt Jan Decock duizenden publicaties in verscheidene media. Hij werkte onder meer voor de Krant van West-Vlaanderen, Het Nieuwsblad, De Zondag, Het Gouden Blad, Het Laatste Nieuws en verschillende magazines. Als copywriter schreef hij ook bijdragen voor bedrijven en gemeentebesturen.
“Nu is er heel wat informatie te vinden op het internet. Vroeger kon je niet anders dan bij de mensen langsgaan in plaats van te Googelen of te bellen. Ik vind dat nog steeds de beste aanpak. Je moet de mensen in levende lijve zien en ter plaatse gaan om de sfeer te ervaren. Bovendien praten personen veel gemakkelijker als ze in een vertrouwde omgeving zitten.”
“Het komt natuurlijk doordat alles veel sneller moet verschijnen. Kranten willen online de eerste zijn, maar de kwaliteit van de berichtgeving lijdt daar onder. Het moet tegenwoordig snel en niet meer volledig juist zijn. Vroeger hadden we meer ruimte voor overleg en dat was heel interessant. Zo organiseerden we iedere woensdagavond redactievergadering in café De Klauwaert. Toen maakten we schema’s op en bespraken we interessante voorstellen, om nadien samen aan de toog te plakken.”
“Plots zat ik recht tegenover Gorbatsjov, een man die mee de wereld-geschiedenis heeft bepaald”
In een carrière van meer dan drie decennia maakt een journalist nogal wat mee, zeker in het levendige zuiden van West-Vlaanderen. In 1993 bracht koning Boudewijn een bezoek aan De Gavers in Harelbeke. “Twee weken later was hij plots overleden, ik ben een van de laatste personen die hem gezien heeft. Actrice Chris Lomme liet ook een sterke indruk na, dat is een zeer innemende en intelligente vrouw. Ik begrijp waarom Walter Grootaers er een liedje over schreef.” De meest bijzondere herinnering houdt Jan over aan het het bezoek van oud-Sovjetleider Michail Gorbatsjov. “Plots zat ik recht tegenover een man die mee de wereldgeschiedenis heeft bepaald. Daar was ik enorm onder de indruk van.”
Te weinig plaats voor goed nieuws
Jan vertelt dat hij het positieve nieuws mist in de kranten. “Er is te weinig plaats voor het verenigingsleven en voor goed nieuws. In de plaats schrijft men enkel nog over miserie. Dat heeft een sterke invloed op onze perceptie. De Krant van West-Vlaanderen vult die leemte in, ze durven mensen met een verhaal aan bod brengen. Personen die zogezegd niet belangrijk genoeg zijn, zijn dat wel, en die moet je aan het woord laten. Deze krant is een weekblad en moet zich ook zo gedragen, met tijd en ruimte voor brede achtergrondverhalen. Je hoort vaak ‘Goed nieuws is geen nieuws’ maar dat vind ik absolute bullshit.”
Dit afscheidsinterview afronden met tips voor jonge en minder jonge mensen die journalistieke ambitie hebben, vond Jan een goed idee. “Je moet overtuigd zijn om journalist te willen worden. Een brede kennis en interesse tonen in verschillende thema’s is een goed uitgangspunt, maar goed kunnen luisteren en een sterke taalbeheersing zijn dat ook. Weet dat pure objectiviteit niet bestaat, maar je het wel kunt benaderen. Zorg dat de feitelijke zaken zoals cijfers, data en namen correct zijn en belicht beide kanten van een verhaal. Op die manier kan je enkel kritiek krijgen van de mensen die moeite hebben met de essentie van het artikel, en daar moet je niet van wakker liggen.”
Bedankt Jan. Geniet van het pensioen, tot hoors.
(LV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
