Jamie-Lee Six schrijft mee aan boek over mentaal welzijn: “Ik kan steeds beter relativeren”

Het is geen geheim dat het mentaal welzijn van de jeugd het stevig te verduren krijgt. Actrice en influencer Jamie-Lee Six schreef mee aan een boek dat mentale issues extra bespreekbaar wil maken. Zelf had ze het ook al lastig. “Ik heb al zoveel bier over mij gekregen dat ik hele vaten kan vullen.”

“Shit, zo lijkt het wel alsof ik een probleem heb”, lacht Jamie-Lee als ze een glas rode wijn antwoordt als ik vraag hoe zij zelfzorg ziet. Veel staat ze er niet bij stil, zo geeft ze grif toe. Er is ook simpelweg niet veel tijd om te ontspannen, want op haar 23ste heeft ze al een leven of drie achter de rug, zo lijkt het wel. Eentje waar veel leuke zaken bij komen kijken, maar ook kritiek tot zelfs fysiek geweld als ze uitgaat. Haar leven speelt zich vooral af op sociale media, van Instagram tot TikTok, maar daarvoor heb je maar beter een dik vel. Dat mentale gezondheid dan ook een belangrijk thema is bij de jeugd, weet ze als geen ander. Daarom zei ze naar eigen zeggen ook meteen toe om mee te werken aan een boek over dat thema. Jamie-Lee, die doorbrak als Amber in de jongerenserie D5R op Ketnet en een vast gezicht is van jongerenplatform TAGMAG, wil een lans breken voor de uitdagingen waar de jeugd vandaag voor staat. “Ik had genoeg gezien wat voor impact corona had. Bij mezelf en bij vrienden. Mijn agenda stond steeds bomvol, er was altijd wel iets. En opeens viel alles weg. Dat was heftig.”

‘Ben er voor je!’ is op maat van jongeren geschreven. Hoe ging je te werk?

“Toen Maja (Matthys, uitgever, red.) het voorstelde, wist ik dat het vlot moest lezen, met veel kleur en tips om zelf aan de slag te gaan. We zijn lang bezig geweest over het design en de kleuren. Er was ook even sprake om een cover te maken met mijn gezicht op, maar dat heb ik geweigerd. Dit gaat niet over mij. Julie (Vranckx, red.) pakte de verschillende thema’s aan, waarbij ik zoveel mogelijk mijn eigen insteek probeerde mee te geven.”

Zijn er dingen die je verrast hebben?

“Niet bepaald, nee. Natuurlijk kende ik zaken als depressie en ADHD, maar ik wist niet dat er zoveel stoornissen waren. Er komen ook zaken als eetstoornissen aan bod. Daar ben ik niet vertrouwd mee, maar er waren wel andere zaken die bij mij pasten. Het boek toont vooral aan dat het niet is omdat je mensen lachend over straat ziet lopen, dat ze daarom gelukkig zijn.”

Er is al veel aandacht voor mentaal welzijn. Was er nood aan een extra boek?

“Mensen beseffen dat er wel mensen zijn met mentale problemen en dat de jeugd niet noodzakelijk gelukkig is. Maar we moeten het echt durven aanpakken. Als je kijkt naar de wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg… die zitten propvol. Dat is echt een maatschappelijk probleem. Ik hoop dat we met dit boek een stap verder kunnen gaan.”

Wat is de belangrijkste tip die je jonge mensen zou kunnen geven?

“Euh, lees het boek? (lacht) Babbelen is zo belangrijk. Het hoeft daarom niet altijd meteen met een psycholoog te zijn, je kan ook praten met iemand anders, zoals je ouders. En denk vooral niet dat het het einde van de wereld is. Het is moeilijk, maar besef dat er ergere dingen zijn in het leven. Probeer te relativeren.”

Je zou denken dat het helpt dat de jeugd mondiger is geworden. Of zie je dat niet zo?

“Dat is een moeilijke, want niet iedereen apprecieert het als ik daarover praat. Maar ik merk vooral dat velen, vooral op sociale media, zeggen en doen wat ze willen. Boeit me niet. Of: Ik ben 14 en ik kleed me als iemand van 25. Echt, toen ik 14 was, droeg ik nog een groene broek en een T-shirt met kabouters op. Als ik vandaag sommigen zie, denk ik… wow. Ik denk dat iedereen op mentaal vlak veel verder staat dan vroeger. Ik merk het vooral tijdens het uitgaan, dat sommigen van 17 of 18 jaar hun mond opentrekken, om stoer te doen. Boeien, zeggen ze dan.”

Op sociale media raak je daar allemaal mee weg, maar het is pas een probleem als je dat in het dagelijks leven ook doet.

“Je mag ook niet laten merken dat het je raakt. Want als ze dat zien, gaan ze daar misschien misbruik van maken. Als ik uitga, zou ik eens een camera moeten meenemen en daar een documentaire over maken. De mensen zouden nogal schrikken. Het is altijd miserie als ik uitga. Onlangs was er nog iemand die op mijn vriendin en ik afstapte en vragen begon te stellen. Plots trok dat wijf – ja, dan noem ik ze zo – aan onze truien. Vroeger zou ik een duw gegeven hebben, nu probeer ik het wat meer te relativeren.”

Komt dat vaak voor?

“De laatste keer dat ik in Gent was, had ik een pet op. Niet omdat ik undercover wil zijn, maar gewoon omdat ik het cool vond. Opeens vond een snotneus van 17 het nodig om mijn pet af te pakken. Haar vriend kwam erbij en zei me dat ik nog niets had bereikt in mijn leven. Toen heb ik ook geantwoord: je kent mij niet, bent nog niet afgestudeerd, hebt geen auto, geen huis, laat staan een job. Hoe ver sta jij dan? Tja, dan is het stil, hé. Een kwartier later had er mij iemand bij de keel.”

Excuseer?

(onverstoorbaar) “Natuurlijk wordt er dan gevochten. Dan krijgt die een duw terug. Ik heb al alles gehad en meegemaakt: een blauwe kin, een glas net naast mijn oog… Ik dacht vroeger dat het echt aan mij lag, maar ik laat me gewoon niet doen. Ik laat niet over mij heen lopen door een snotneus. Mensen zouden het niet geloven als ze het zagen. Het aantal keren dat ik bier over mij heen kreeg… man, ik zou hele vaten kunnen vullen met al dat bier. Om over vrouwen nog maar te zwijgen. Girls support girls? Ik merk daar niet altijd veel van. Diezelfde avond, toen een gast mij bij de keel had gegrepen, was er een groepje meisjes die me letterlijk in een hoekje probeerde te drummen. Ik stond vlakbij de DJ, en speciaal niet in de VIP, omdat ik het verwijt niet wilde krijgen dat ik me te goed zou voelen. En dan nog voelen ze de behoefte om mij uit te dagen.”

Hoe komt dat, denk je?

“Geen idee. Jaloezie? Ik denk dat het vooral stoer doen is. Mensen zijn zo kortzichtig. Ze denken soms dat ze mij kennen, doordat ik open ben via mijn sociale media.”

Heb je dan nog wel zin om uit te gaan?

“Elke keer heb ik toch wel wat spijt. Maar wat moet ik doen? Niet meer uitgaan? Het voordeel is dat ze op bepaalde plaatsen ondertussen wel weten dat ze geen ruzie moeten zoeken. Gelukkig kom ik ook vaak mensen tegen die gewoon komen praten. Dan wordt dat een tof, aangenaam gesprek. Zo zou ik uren kunnen babbelen en leer ik graag mensen kennen. Respect geven, is respect krijgen. Spel maken, is spel krijgen.”

Merk je dat het erger wordt de laatste jaren?

“Toch wel, ja.”

Op een gegeven moment is het toch wel genoeg?

“Ik heb dan inderdaad ook niet veel nodig om uit te vliegen, maar ik werk er steeds meer aan om alles te relativeren. En dat helpt. Mijn vrienden zeggen het ook: relativeer wat meer.”

Weegt het nog altijd op tegen de voordelen van de job?

“Toch wel, omdat de meeste reacties – zeker online – wel positief zijn. Het ding is, zelfs als ik stop, blijf ik nog Jamie-Lee. Wil ik stoppen? Nee. Maar soms denk ik wel: ik moet niks meer zeggen of posten, want het is toch allemaal mis.”

Je zegt net zelf dat je niet te veel mag tonen dat je twijfelt, maar tegelijkertijd wil je ook eerlijk en authentiek zijn.

(blaast) “Het is moeilijk, omdat er niet echt een lijn is tussen de twee. Het loopt allemaal wat door elkaar. Maar je moet wel een dik vel hebben, ja.”

Zijn er zaken uit het verleden die je nu anders zou aanpakken?

“Dat weet ik niet. Ik vraag me wel af hoe het zou zijn om niet bekend te zijn – influencer vind ik maar een vies woord. Dan was ik waarschijnlijk nu net afgestudeerd, ging ik werk zoeken en had ik niet zoveel ruzie in het uitgaansleven. Ik heb niet echt een jeugd als iemand anders gehad.”

Zijn er dingen die je gemist hebt?

“Ik heb dingen gedaan die anderen niet konden doen. Ik ben duizend keer op reis geweest, veel kansen gekregen ook, waar ik superdankbaar voor ben. Maar een chill uitgaansleven heb ik niet gehad, nee. Dan denk ik soms: met maten op kot gaan, was vast ook heel leuk geweest. Maar ik heb geen spijt, nee. Ik vraag me enkel af hoe het geweest zou zijn.”

Je moet wel sterk in je schoenen staan.

“Hoge bomen vangen veel wind, zeker? Ik heb het geluk dat ik een sterk karakter heb. Als er iemand op mij afstapt om mij te verwijten, dan doe ik dat terug. Als zij mogen, dan ik ook. Daarom voel ik me niet beter dan hen.”

In het boek komen ook depressies aan bod. Heb je daar al mee te maken gehad?

“De eerste lockdown was heftig, ik kon niet veel doen. Ik mocht maar één iemand zien. En dan gingen we wandelen of fietsen, maar dat is niet hetzelfde als op café gaan. Van zodra ik weer meer mensen mocht zien, voelde ik me beter. Maar die tweede coronagolf… (blaast) Ik deed niet veel, lag vooral in bed. Ik zag er niet uit, moest me echt uit bed of zetel slepen. Je zag het niet altijd door mijn make-up, maar ik zag lijkbleek. Kuisen was het enige dat mijn gedachten wat kon verzetten. Veel langer moest het niet geduurd hebben of je kon mij binnensteken. (glimlacht) Je voelt je alsof je hele leven om zeep is. Dat je zo alleen bent. Nee, dan had ik niet veel zin om zaken te posten. Maar het is oké, nu.”

Wanneer ging het dan weer beter?

“Toen de horeca weer openging en ik weer mensen mocht zien. Beetje bij beetje ging het weer. Er gaat ook geen dag voorbij zonder dat ik op café of restaurant ga. Ik vind daar echt rust, ik geniet daar heel hard van. Gewoon op je gemak zijn en bediend worden. Dat uitgaan is iets wat ik heb meegekregen van thuis uit. In de weekends was ik ook altijd mee op stap.”

Zijn er andere zaken uit het boek die ook jouw leefwereld raken, zoals paniek- of angstaanvallen?

“Ik heb het absoluut niet voor meetings. Of interviews. Ik stress daar te hard voor. Voor dit boek wilde ik wel nog een uitzondering maken. Maar alleen binnengaan op restaurant? Nee. Mijn maten moeten mij komen halen. Of alleen naar de winkel? Dan is het paniek. Dan heb ik zotte stress en loop ik verdwaald door al die rekken.”

Waarom heb je daar stress voor?

“Mensen kunnen soms heel dicht in mijn bubbel komen. Of ze filmen iets. Kijk, ze doet dit, ze eet dat… Soms kom ik tussen als er ruzie is, en als ze net dan filmen, is het precies alsof ik ruzie heb. Ik heb al heel vaak een gsm afgepakt om foto’s te verwijderen.”

Het boek geeft het aan dat veel mensen zich spiegelen aan influencers. Heb je dan geen schrik om een deel van het probleem te zijn?

“Nee, want als ik een slechte dag heb, zit ik daar ook niet mee in om dat te posten. Hetzelfde met mijn borstvergroting. Als ik er niets had over gezegd, dan zou ik diegene zijn die er niet wilde over vertellen. Doe ik dat wel, dan krijg ik het verwijt dat ik mijn fake tieten wil showen. (blaast) Het is altijd iets. Maar mensen apprecieerden het wel dat ik er zo open over was. Ik heb het hele proces gefilmd, ook de momenten dat ik er slecht van werd. En die eerlijkheid vonden ze positief. Onlangs gebruikte ik op TikTok de hashtag katerdag. En dat is ook oké.”

In hoeverre hou je zelf nog de controle op wat verschijnt?

“Best wel veel. Mijn vrienden scherm ik bewust af, het is het enige privé dat ik nog heb. Mensen letten er ook niet op. Ik heb het geluk dat ze vooral van mij een foto willen. En dat vind ik voor alle duidelijkheid altijd leuk, als ze vriendelijk zijn.”

Je hebt op je 23ste al een aardig palmares. Waar ben je het meest trots op?

“Op mijn huis dat ik vorig jaar heb gekocht. Nu woon ik even terug bij mijn ouders, binnenkort verhuis ik. Carrièregewijs is D5R misschien het meest logische.”

Zijn er nog bepaalde plannen of neem je het meer dag per dag?

“Eerder week per week. Het lijkt me wel leuk om ooit mommy te worden. Al denk ik niet dat ik de identiteit van mijn kind online zou zetten. Dat is al een keuze die ik afneem dan. Ik wil heel graag twee kinderen, maar als ik zie hoe sommige mensen zijn, dan weet ik het niet altijd zeker. Ik zou ze niet buiten laten, denk ik.” (lacht)

Staan er nog zaken op je bucketlist?

“Op vlak van werk niet zozeer. Ik heb al zoveel gedaan. Zangeres moet ik niet worden. Een film in Hollywood? Daar mogen ze mij altijd voor bellen. Nee, qua plannen denk ik dan eerder in de richting van een nieuwbouw binnen een aantal jaar. Dat zijn de dingen die mij bezighouden. Ik denk ook niet dat ik ooit nog voor een baas zou kunnen werken. Alhoewel, in kalme periodes werk ik heel graag in de horecazaak van mijn vriendin. Daar is het echt leuk.”

Wat doe je als ontspanning?

“Goh, dat is moeilijk. Onlangs had ik opnames en achteraf belde de productie mij om te zeggen dat ze het begrepen als ik na dertig werkdagen, gevat in tien dagen, wel wat rust wilde. Maar ik had al gekuist en mijn mails gedaan. Het is oké, het leven gaat verder.”

Heb je dan geen schrik om te crashen? Het is niet omdat je jong bent, dat je geen burn-out kan krijgen.

“Dat is waar. Maar is het zo, dan is het zo. En dan deel ik dat ook. Of niet. We zien wel. Zolang het lukt, is het oké.”

Om met een positieve noot te eindigen: zie je het wat beter worden?

“Ik hoop dat naarmate ik ouder word, mensen ook gaan inzien dat het geen zin heeft om ruzie te zoeken. Soms zien ze mij nog als een 19-jarige. Natuurlijk ben ik op sommige vlakken nog een kind, maar op veel zaken sta ik ook wel ver in het leven. Misschien als ik ooit mommy word, dat ze denken: nu kunnen we dat niet meer doen, ruzie zoeken. Je ziet, het lukt al aardig, dat relativeren.” (lacht)

Ben er voor je!, uitgegeven bij Uitgeverij Horizon, door Jamie-Lee Six en Julie Vranckx.