Samen met een groepje gelijkgestemden is Wim Danneels uit Izenberge vorige week voor het eerst naar Duinkerke gereden om er transmigranten met hulpgoederen bij te staan. Wim beseft dat dit geen structurele oplossing is, maar toch acht hij het zinvol. Omdat hij op 22 maart terug gaat, lanceert Wim nu een oproep naar bruikbare spullen.
Wim Danneels (62) uit de Oude Molenstraat is sinds 1 februari met pensioen na een loopbaan van 40 jaar als godsdienstleerkracht. Wim heeft het hart op de juiste plaats en is altijd al sociaal geëngageerd geweest, als parochiaal medewerker in Izenberge en bij organisaties als Damiaanactie en Poverello. Samen met vrienden uit Veurne en Roeselare trok hij vorige week voor het eerst naar Duinkerke om er mensen op de vlucht bij te staan. Ze koesteren de hoop om ’s nachts ooit succesvol de oversteek naar Groot-Brittannië te maken.
Transmigranten
“Zoals velen heb ik via de media al veel gehoord over transmigranten en vluchtelingen”, vertelt Wim. “Ik spreek trouwens liever over ‘mensen op de vlucht’ omdat ze veel meer zijn dan enkel vluchteling. Maar de omstandigheden met eigen ogen zien, is toch nog iets heel anders. De jungle van Duinkerke is een mistroostige open vlakte met hier en daar wat struikgewas. Het is er vuil, nat en modderig en overal in de omgeving ligt er afval.
Vrijwilligers
Her en der staan gammele tentjes opgesteld, die stellen vaak niet veel meer voor dan een zeil. Het zijn mensen die in onze maatschappij soms ook gezien worden als afval… Toch heb ik ook heel wat mensen gezien die de handen uit de mouwen steken om wat licht te brengen in de donkere omstandigheden waarin deze mensen leven. In de eerste plaats zijn dat de mensen uit Veurne en Roeselare die mij begeleidden en die ondertussen al meer dan een jaar lang elke maand met een aanhangwagen vol hulpgoederen naar Duinkerke rijden.
Maar ik zag ook andere vrijwilligers: Franse, Nederlandse en Engelse weldoeners die spullen kwamen uitdelen, twee dames die de waterreservoirs kwamen bijvullen en hulpverleners die eerstelijnszorg aanboden. En het is niet dat de bevoegde overheid er helemaal niets doet. Af en toe gaan ze met de bulldozer door het terrein om nieuwe mensen te ontraden, maar ik zag ook een bus met maatschappelijk assistenten die de zwaksten probeerden te overhalen om op een comfortabeler locatie op krachten te komen.”
Vijftig
Vorige woensdag waren er naar schatting een 50-tal transmigranten op het terrein, vertelt Wim. “Wij stellen ons geen politieke vragen”, gaat Wim verder. “Dat is niet onze taak. En we weten dat wat we doen geen structurele oplossing biedt.
Toch heb ik ondervonden dat ons werk echt een verschil maakt. Het feit dat wij hen dekens, warme kleren, warme drank én menswaardigheid geven, helpt hen door de dag. Voor wie ontheemd is, voelt een tas warme koffie aan als groot geluk. Op een gegeven ogenblik kwam een man naar ons toe. Hij was doorweekt en verkleumd van de kou. Met z’n twaalven hadden ze de nacht ervoor tevergeefs de oversteek gewaagd.
“Voor wie ontheemd is, voelt een tas warme koffie aan als groot geluk”
Waar zijn elf metgezellen waren, wist hij niet… In onze jeep heeft hij een droge outfit aangetrokken. Zijn dankbaarheid was immens”, zegt Wim. “Zelf was ik al verkleumd van daar drie uur te staan…”
Oproep
“Hopelijk zijn we op een dag niet meer nodig”, geeft Wim nog mee. “Maar tot dan gaan we terug. Op woensdag 22 maart zal dat zijn. Daarom doe ik een oproep. Naar winterbroeken, schoenen, warme jassen, kousen, papieren zakdoeken, ondergoed en dekens. Alles wat warmte kan bieden. Voor volwassenen én kinderen. Want daar liepen ook kinderen tussen. Wie bruikbare spullen heeft, mag mij via mail verwittigen: wim.danneels@telenet.be We kunnen dan verdere afspraken maken.” (AB)
