Donderdag 13 januari om 21 uur werd ik het slachtoffer van een poging tot straatroof. In de buurt van Sint-Elisabeth vielen 2 mannen me aan van op de rug, kwakten me tegen de grond, maar stonden er verbouwereerd bij toen ik begon te brullen als een beer en wild om me heen schopte. Mijn armen leken de wieken van een helikopter. Denk ik. Geen wereldnieuws, maar wel stof tot nadenken.
Het waren jongemannen. Hun optreden was agressief en lokte een dito reactie uit van mijnentwege. Waardoor ze ervandoor gingen en naar een auto renden die hen aan het eind van de straat met gedoofde lichten stond op te wachten en er met gierende banden vandoor ging. De politie was snel ter plaatse en trad heel kordaat en vriendelijk op. Helaas kon ik weinig stof geven waarmee ze aan de slag konden. Ik had het type wagen niet herkend, noch de nummerplaat en ook de daders kon ik niet beschrijven. Ik kon alleen zeggen dat ze niet al te groot waren, een kap over het hoofd hadden en dat het geen Vikingen waren.
Stappen in het donker
Potentiële getuigen waren bang geweest om buiten te komen wegens het gebrul. En nergens in de buurt had iemand een camera tegen de gevel. Enkele dagen later beklemtoonde Thomas Detavernier, woordvoerder van politiezone VLAS, dat het type misdaad waar ik het slachtoffer van werd heel zelden voorkomt. Vandaar wellicht dat de inspecteur toch ook even polste of ik mogelijk vijanden had die het op mij gemunt konden hebben. Maar net zomin als ik iemand anders zou willen pijnigen, kon ik niet bedenken wie mij zou willen folteren.
‘s Winters is er op werkdagen dikwijls geen andere optie dan wandelen in het donker.
Ik ben al een tijdje een wandelaar. Het begon toen ik voor de krant de serie ‘10.000. stappen in…’ begon te schrijven. Het is een vorm van beweging waarbij je niet zweet, je komt nog eens ergens en je gaat letten op wat je nooit ziet wanneer je met een vervoermiddel door het decor zoeft. ‘s Winters is er op werkdagen dikwijls geen andere optie dan wandelen in het donker. En dan merk je dat leegte en verlatenheid ook hun charme hebben, net als een stad die helemaal stilvalt. En mensen in het duister zijn veelal intrigerende schimmen. Echt, ik zet graag stappen in het donker.
Blijven wandelen
Niet dat ik roekeloos ben. Als ik in onbekende en verlaten buurten kom, in donkere steegjes of ik kruis een rumoerige bende in een lege straat, altijd ben ik op mijn hoede. Maar tot nu toe was ik nooit echt bang. Ik weet niet waarom ik mijn relaas van het voorval meteen op sociale media deelde, zodra de politie de deur uit was. Ik was in de war, denk ik. Maar de reacties op mijn boodschap hielpen me om het hele voorval een plaats te geven. Frederique Deltour zei in een whatsapp-bericht: ‘Blij dat je ongedeerd bent” en hij voegde er de clip van ‘You never walk alone’ aan toe van Gerry and the Pacemakers. “Als dat is wat je graag doet, moet je het vooral blijven doen,” gaf hij nog mee. En dat was de algemene teneur: Blijven wandelen. Met hier en daar een scheut humor bovenop. “Wie haalt het in zijn hoofd een journalist te overvallen? Zijn er grotere armoedzaaiers?” Omdat ik er niet meer zou achter zoeken dan nodig, troostte Willem Welvaert me met “Wrong moment, wrong place”. Had ik ook al gedacht in het Vlaams.
Blaffende honden
Mensen uit Brussel, Antwerpen en Gent lieten me weten dat zelfs zij niet op hun stappen letten. Ook al worden ze er vaker lastiggevallen. Anderzijds zijn er op donkere, mistige winteravonden wel nog voorbijgangers in echte grootsteden. Terwijl je in Kortrijk in de duistere maanden ongehinderd in je blootje kan lopen als de zon gaan zakken is. Met de aanwezigheid van de camera’s in de stadskern zou het best kunnen zijn dat bepaalde criminaliteit zich verschuift naar de rand waar er geen camera’s hangen. Koen Becarren maakte het mee toen hij samen met een vriend op een doordeweekse avond door de gang onder het station liep. “Enkele prille twintigers liepen met ons mee en nadat we uit het oog van het cameratoezicht kwamen, begonnen ze plots te boksen en te schoppen.” Volgens Thomas Detavernier zijn er in de stationsbuurt wel eens groepjes jonge mensen die anderen afpersen onder dreiging van geweld, “maar er is absoluut geen sprake van een plaag,” zegt hij.
“Het kan nooit kwaad om een vorm van zelfverdediging te volgen. Gewoon al de grondbeginselen leren kan je een gevoel van zelfzekerheid bieden,” suggereert Hans Verbeke. Pascal Vandenhende gaat dan weer iedere avond wandelen met zijn Engelse bulldog. “Ik heb nooit stilgestaan bij het mogelijk gevaar,” zegt hij. Vrouwen daarentegen blijken in groten getale bij dat gevaar stil te staan. “Nu weet je eens wat wij voelen,” schreef iemand mij. “Als vrouw moet je ogen op je gat hebben, of ze tasten eraan.” Ik weet intussen dat ook ik daar geen ogen heb. Maar voor alle vrouwen die ’s avonds niet durven buiten te komen zonder hond of zonder man of iets anders dat blaft, zijn er ook dames die niet willen wijken, meldde Kattoo Hillewaere: “Een vriendin van mij is ooit op straat beroofd geweest van haar handtas. Ze was snel genoeg om die terug te pakken en sloeg er de man een bloedneus mee, waarna ze uit de bewuste handtas een maandverband nam en onder zijn neus drukte met de woorden: “wegwezen en braaf zijn in ’t vervolg.” Zouden we geen avondwandelclub beginnen?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
