Interne Keuken met Luc ‘O-Sekoer’ Descheemaeker: “65 jaar? Ik heb pas mijn eerste communie gedaan…”

65 kaarsjes op je verjaardagstaart, daar is blazen aan. Maar Luc Descheemaeker, alias cartoonist O-Sekoer, voelt zich nog jong als een veulen. Vitaal genoeg om zich te ergeren aan de verrechtsing in de samenleving. En te vechten tegen het gebrek aan solidariteit, waaraan hij zich stoort.

Op 2 oktober is hij 65 jaar. “De confrontatie met je leeftijd is sowieso een confrontatie met je gezondheid”, zegt hij. “Ik hoop de goede genen te hebben van mijn nog jonge moeder van 95. Haar levenslust, haar sociale vaardigheden en haar humor inspireren me. Ik schrik dat ik plots 65 ben. Ik heb nog maar pas mijn eerste communie gedaan. Filosoferen over de tijd is een duik in een nostalgisch vat vol herinneringen, maar plannen maken voor de toekomst houdt mij scherp.”

“Ik besef dat ik te weinig beweeg. Mijn sport is vooral denksport. Ik ben verslaafd aan mijn tekentafel en -tablet. Ik teken minstens vier uur per dag. Er beweegt dus vooral veel op mijn tekenblad. Mijn fiets komt te weinig buiten.”

Vervelende ouwe zaag

“Ik erger me aan de vele vooroordelen die bestaan ten aanzien van minderheidsgroepen. Van de toenemende golf van racisme lig ik wakker. Het rechtse ideeëngoed is zeker niet het mijne.”

“Ik stoor mij ook aan het materialisme, het consumptiegedrag van de massa. De hebzucht, de pronkzucht en het etaleren van rijkdom en macht. Ik heb een hekel aan funshoppen, rondwandelen in Ikea en ik-verveel-me-dus-gaan-we-winkelen. Ik hou niet van geschenken, de eindejaarsfeesten en bijna-gratis-vliegtuigreizen. De consumptiebeesten die dit lezen, zullen mij uiteraard een vervelende ouwe zaag vinden.”

“Tijdens de lockdown werd alles plots veel rustiger in consumptieland. Eigenlijk vond ik die stilstand heerlijk. Veertig dagen vasten, het maakt een ander mens van je. Zo’n jaarlijkse vastenperiode zou verplichte kost moeten zijn. Het meest zinloze in onze tijd is schoenen en kleren online bestellen en die na levering terugsturen vanwege te lelijk, te klein en/of te goedkoop. Alle Zalando-dozen terug naar afzender!”

“Of ik dit alles van me af kan tekenen? Een klein beetje. Ik hoop dat mijn cartoons helpen om mensen te laten nadenken over het wel en wee in onze tijd. In de jaren negentig was ik blij als mijn tekeningen al eens in een kleine tentoonstelling hingen in ‘t vredegerecht of in het Huis Bekaert en er een honderdtal Torhoutenaren kwamen kijken. Nu kan ik dankzij de sociale media dagelijks wereldwijd exposeren en bereik ik een uitgebreid internationaal publiek dat mijn cartoons smaakt.”

“Ik start mijn dag met het lezen van de internationale pers. Ik volg de fratsen van klein kleutertje Donald Trump. Ik laat mijn digitale pen los op die thema’s en probeer via mijn cartoons gehoord en gezien te worden. In het beste geval word ik uitgenodigd naar een of ander buitenlands cartoonfestival. Ik heb nooit overwogen om zelf in de politiek te stappen. Wat niet wil zeggen dat het wereldje mij niet boeit. Maar het is een potje waarin ik niet wil roeren.”

Al 25 keer Bangladesh

“In 2000 ging ik voor het eerst met de Damiaanactie naar Bangladesh. Intussen ben ik er al 25 keer geweest. Meestal op inleefreis en fietskamp, achtmaal op bouwkamp. Onze vzw Banglabari bestaat vijf jaar. We steunden tot nu toe de bouw van meer dan 500 woningen voor arme families. Vorige week startten we de bouw van een basisschooltje. Bijzonder aan dat project is het gebruik van ecoblokken. Geen gewone bakstenen, maar machinaal geperste en gedroogde cementblokken, die niet in een vervuilende steenbakkerij geproduceerd worden. Het is de bedoeling om er ook privéwoningen mee te bouwen.”

Steun aan vrouwen

“In ons andere project, het Asha-borduuratelier in Dhaka, steunen we een tiental vrouwen uit de slums. Onze bestellingen van hun fairtradeproducten zijn een stevige vuist tegen de armoede en bezorgen hen al jaren wat meer werkzekerheid. Die kleine groep plaatselijke vrouwen staat dankzij ons project veel sterker.”

“Ik ben alles samen al met zowat 200 Bangla-vrienden in Bangladesh geweest. Tientallen van hen zijn nu nog verbonden met Banglabari. Het is heerlijk vertoeven in mijn fotoarchief. Ik kijk alweer uit naar mijn volgende reis.”

Met vier aan tafel

“Zowel in de maatschappij als in het verenigingsleven kijk ik vooral op naar werkpaarden. Dat zijn geen Bekende Vlamingen, maar ze helpen de boel wél vooruit. Als ik dan toch op zoek moet naar bekende mensen, dan zou ik weleens een mosselsouper willen organiseren met een select viertal aan mijn keukentafel: Jack Nicholson, Greta Thunberg, René Magritte en Kapitein Haddock. Een knettergek eetgezelschap.”

Je ogen de kost geven

“Ik hou mijn weegschaal wat in de gaten en kies op restaurant bij voorkeur vis. Een biefstuk komt amper een paar keer per jaar op mijn bord. Ik mijd vooral deegwaren. Ik ben geen specialist op culinair vlak, maar kook wel graag. Vooral de Aziatische keuken lust ik. Mijn Bengaalse wok met scampi’s in gember en curry wordt meestal gesmaakt. Niet alleen voor een tafeltje van vier, maar soms met 100 man voor het goede doel. De proevers vragen mij altijd om het recept. Ik maak er geen geheim van. Het mag best wat pittig zijn. Ik ga voor kardemom, kurkuma en muskaat.”

“Ik ben een alleseter, maar geen ingewanden. Ik geniet van de gerechtjes en de flauwe grappen van Jeroen Meus op tv. De kookboeken op mijn schap gaan nooit open. Op mijn reizen in Bangladesh stap ik de keuken van de straatrestaurantjes binnen om in de potten te kijken. Je ogen de kost geven, da’s pas genieten!”