Inge De Bruycker van het NorthSealTeam: “Naar een zeehond kijken, dat verveelt nooit”

De Vuurpijl van Perskring Oostende, voor mensen die zich afgelopen jaar verdienstelijk maakten, gaat naar het NorthSealTeam en haar oprichtster Inge De Bruycker (67). Samen met intussen 106 vrijwilligers aan de hele kust trekt Inge zich het lot van rustende zeehonden op de stranden aan. “Ik vond zeehondjes altijd interessante dieren, maar ik had nooit gedacht er ooit nog een meer dan voltijdse dagtaak aan te hebben.”

Het is lang geleden dat Inge nog op de Mercator was. Al van voor de laatste restauratie, toch al bijna vijf jaar achter de rug. “Nee, ik heb ook niets speciaals met boten of de zee. Ik ben de oudste van zes kinderen. Vader had een bedrijf in wegenbouwmachines langs de autosnelweg in Oostende, dat intussen door mijn broers is overgenomen. Zelf was ik altijd reisagent, maar sinds enkele jaren ben ik met pensioen.”

Hoe kwam je bij de zeehonden terecht?

“Tijdens de eerste lockdown ging ik elke dag wandelen, van Mariakerke naar de westelijke strekdam. Zo ontdekte ik de zeehondjes die er lagen te rusten. Op reis had ik wel eens met dolfijnen gezwommen, maar ik ben nooit zo met dieren bezig geweest. Sinds mijn pensioen deed ik heel wat vrijwilligerswerk bij Theater aan Zee, Filmfestival Oostende, in een woonzorgcentrum… Ik heb geen zittend gat. Maar dat viel allemaal stil door corona. En toen de toeristen terugkwamen, merkte ik dat niet iedereen de zeehondjes met rust kon laten.”

Hoezo?

“Mensen denken dat ze de zeehonden moeten voederen, er water moeten over gieten, ze weer in zee duwen… maar die dieren willen enkel rust. Als ze op het strand komen rusten, zijn ze zo moe dat ze kunnen verdrinken als je ze enkele keren weer het water injaagt. Bovendien raken ze gestresseerd en kunnen ze bijten. Er zijn ook al honden doodgebeten door zeehonden. Het blijft een roofdier.”

Wat deden jullie dan?

“Samen met een andere vrouw bleven wij er staan om de mensen te zeggen dat ze afstand moesten houden. Dat deden we elke dag, van 11 tot 23 uur soms. Soms vroegen mensen ons wat wij daar eigenlijk te zeggen hadden. Na een maand konden we het niet meer alleen aan en lanceerde ik een oproep via Facebook. Daar kwam heel wat reactie op. We hebben intussen 106 vrijwilligers, verdeeld over alle kustgemeenten. Politiebevoegdheid hebben we niet, maar we proberen de mensen wel altijd beleefd en vriendelijk aan te spreken.”

Ons gesprek wordt onderbroken door een telefoon. De politiezone Damme/Knokke-Heist belt dat er een zeehond is aangespoeld. Inge plaatst het op de Whatsappgroep er bestaat er een voor elke kustgemeente en krijgt meteen reactie. “Onze mensen, in oranje hesjes, stellen nu met oranje kegels een perimeter van 30 meter in. Ze plaatsen ook een infobord. Ze zullen ook onder elkaar een shiftverdeling afspreken. We werken in shiften van drie of vier uur.”

Hoe lang blijft zo’n zeehond wel liggen?

“Een volwassen zeehond enkele uren, maar een puppy soms twee tot drie dagen. We zijn nu in het seizoen van de grijze zeehondenpuppy’s, die geboren worden met donshaar. Ze leggen zich vaak wat hoger op het strand en kunnen de eerste drie weken nog niet zwemmen. Ze zijn dus weerloos. Komt er een loslopende hond, dan raken ze niet meer op tijd de zee in. Ik krijg nu meerdere oproepen per dag. Een drukke periode, die duurt van half december tot half februari. Dan wordt het wat kalmer tot aan de zomer. Dan komt de tijd van de gewone zeehondenpuppy’s.”

Het is toch maar recent dat je zeehonden ziet aan onze kust?

“In Oostende is het maar begonnen na de bouw van de nieuwe strekdam, een jaar of zeven geleden. Daarvoor zag je ze meer aan de Oosteroever. Maar aan de hele kust is er een toename. Vroeger werd er gejaagd op zeehonden, nu zijn ze veel meer beschermd. We zien nu zelfs een babyboom.”

Ga jij zelf ook nog waken op de stranden?

“Tot voor enkele weken stond ik elke dag van 14 tot 18 uur aan de strekdam. We hebben de taken nu wat meer verdeeld, maar ik sta er toch nog elke maandag-, woensdag- en zaterdag- en zondagnamiddag. Ik heb nog te veel ander werk voor het NorthSealTeam. Elke donderdag vergaderen we met ons bestuur, dat drie mensen telt: Els Derycke, Ria Vancoillie en ikzelf. Dan doen we planning, administratie, afspraken met andere instanties… Het is meer dan een fulltime job. Ik ben ook wel een controlefreak die moeilijk kan loslaten. De wachttelefoon komt altijd bij mij terecht, maar ook dat zullen we nu onder ons drie verdelen. Elk om beurt een week. Op dit moment is het NorthSealTeam nog een project van de Proper Strand Lopers, maar we zijn bezig met het vormen van een eigen vzw.”

Waken jullie ook ’s nachts?

“In juli en augustus wel. Je kan je niet voorstellen wat er dan allemaal rondloopt op de strekdam. Ook in Wenduine bleven twee van onze mensen onlangs waken op het strand. We willen niet dat de zeehondjes gedood worden door vossen.”

Is dat niet gewoon de gang van de natuur?

“Eigenlijk wel, maar als je een hele dag bij een zeehond hebt gestaan, krijg je een band met dat dier. Dan is het heel moeilijk om het ’s avonds zomaar te laten liggen. Als het dier dan sterft, na al die moeite, is dat een drama.”

Raak je het waken bij een zeehond nooit moe?

“Het omkaderende werk voor het NorthSealTeam vind ik soms wel veel, maar het waken zelf? Nee, dat verveelt nooit. Naar een zeehond kan je blijven kijken. Elk dier heeft zijn eigen karakter. Dat is fascinerend. Van de mensen zijn ze niet echt bang, wel van onverwachte geluiden. Er zijn er die echt een show opvoeren als ze uit het water komen.”