In de Meetkerkse polders kan je op stap met alpaca’s: “Hier word je echt gelukkig van”

Luc Depoorter en Vera van Dooren startten onlangs met alpacawandelingen in de Meetkerkse polders, en dat blijkt in coronatijden een schot in de roos. “De mensen trekken zich op aan de kleine dingen.”

Luc Depoorter (49) en Vera van Dooren (51) vonden met hun Alpacahof Hagebos een onderkomen langs de Heerweg, rustig gelegen in de Meetkerkse polders. “Een kleine tien jaar geleden vonden we hier ons droomhuis en na verbouwingen zijn we er in april 2014 ingetrokken. We zijn dan meteen ook begonnen met het kweken van kippen en lammetjes. Luc en ik zijn altijd al verzot geweest op dieren”, steekt Vera van wal. Luc kreeg in 2012 echter een zwaar arbeidsongeval. Na jaren revalidatie, werd het duidelijk dat hij zijn professionele leven in de bouw niet meer zou kunnen hernemen. Vera nam de zorg voor Luc op zich, maar viel zelf ook uit door artrose en fibromyalgie. “Ik werkte voor TUI. Langs de ene kant reisde ik veel, maar aan de andere kant zat ik als productmanager ook vaak achter mijn bureau. Door stom toeval heeft ons leven dan een heel nieuwe wending gekregen. We beseften het op dat moment niet, maar we hadden daar alle twee nood aan”, aldus Vera.

Dat stom toeval had ook weer met dieren te maken. “In de zomer van 2018 kregen we hier bijna dagelijks bezoek van een marter die al onze kippen doodbeet. Toen we hoorden dat alpaca’s hun leefomgeving beschermen, hebben we beslist om er een paar aan te schaffen. We hadden geen idee welke invloed dat op ons leven zou gaan hebben. We zijn echt verliefd geworden op onze alpaca’s”, glimlacht Vera.

Sociale boost

Met de dieren bezig zijn, is voor het koppel ook een soort therapie. “Tussen de alpaca’s vinden we rust”, zegt Luc. “We leven nu volgens een heel ander ritme, én we hebben opnieuw een doel in ons leven. We waren allebei ons succesvol professioneel leven kwijt, wat in het begin toch een hele klap was.”

“Bovendien was ons wereldje door onze lichamelijke beperkingen heel klein geworden. De alpaca’s hebben ons niet alleen geholpen om de dingen positiever in te zien, ze zorgden ook voor sociaal contact. Als we met de alpaca’s op stap gaan, worden we om de haverklap aangesproken”, vertelt Vera.

Door de alpaca’s leven we op een heel ander ritme

We ervaren het op onze wandeling aan den lijve: iederéén stopt om een babbeltje te doen. “We moeten er geen reclame voor maken. Die dieren verkopen zichzelf”, knipoogt Luc. Dat alpacawandelingen een hype zijn, hoef je het koppel ook niet te vertellen: tot eind mei zit hun agenda al helemaal vol. “Met alpaca’s wandelen is onthaasten: ’t zijn erg rustgevende dieren. Heel nieuwsgierig ook. Ze hebben altijd alles in het snotje. Maar alpaca’s hebben soms wel een humeurtje”, glimlacht Vera. “Noblesse loopt bijvoorbeeld graag op kop als we op stap gaan, maar af en toe heeft ze daar geen zin in. Zo hebben ze allemaal hun karaktertje, en dus moet er wel een klik zijn tijdens de wandeling. We raden de mensen trouwens aan om geen zonnebril te dragen: de alpaca’s kijken je graag recht in de ogen.”

Bijna dertig hebben ze er ondertussen, en Luc en Vera verwachtten tegen de zomer ook hun eerste baby alpaca’s. “Na het goede nieuws te hebben gekregen van onze buur dat we zijn stuk grond naast ons huis konden kopen, begonnen we plannen te smeden om een eigen alpacafokkerij op te starten. We zijn ook van plan om daar een hobbystal te bouwen waar we workshops kunnen geven: alpacayoga bijvoorbeeld, of vilten en spinnen met alpacawol. In de Andes worden alpaca’s daarvoor gehouden.”

Altijd met glimlach

Het publiek voor de alpacawandelingen blijkt overigens heel gevarieerd. “Een groepje vriendinnen die samen op uitstap gaan, verjaardagsfeestjes van kinderen… ‘De beste verjaardag ooit’, hoorden we al een paar keer. Bij het afscheid vloeien er dikwijls traantjes”, zegt Luc. Tijdens de wandeling bouw je gaandeweg een vertrouwensband op met de dieren. “Onze gasten zijn dan ook volledig op de alpaca’s gefocust”, zegt Vera. “En als ze dan terug naar huis gaan, hebben ze altijd een stralende glimlach op hun gezicht. De mensen worden daar echt zo blij van, en ons geeft het veel voldoening om mensen in deze sombere tijden gelukkig te kunnen maken. We trekken ons op aan die kleine dingen.”