De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.
Zondag ging ik – voor het eerst – wandelen in Wijnendalebos in Torhout. Er scheen een licht zonnetje dat de herfstbladeren een haast mystieke glans gaf. Terwijl ik luisterde naar mijn voetstappen, dacht ik dat het misschien wel de laatste week zou zijn waarin de bladeren hun betoverende kleuren lieten zien. Want ik voelde het aan mijn tenen, mijn beste thermometer voor de winter: de eerste kou is schoorvoetend ons land binnengeslopen.
Terwijl ik het woord ‘tenen’ neerschrijf, moet ik lachen en denk ik aan mijn vader, bij wie ik voor het eerst zag wat het woord ‘wintertenen’ betekende, en vooral hoe die eruitzagen. Ik herinner me als kind hoe mijn moeder een grote kom met dampend water vulde en mijn vader zijn wintertenen- en voeten daarin onderdompelde, begeleid door een opgeluchte ‘Aaaaaaaaah’. Dat huid zo wit kon zijn en dat wintertenen tegelijk ook rood kunnen zijn, dat (ik weet het, uw columniste heeft te veel verbeelding) vond ik uitermate fascinerend. Later kreeg ik zelf last van wintertenen, vooral wanneer ik op mijn koersfiets zit. Je benen bewegen, maar je voeten niet, en ik moet dringend te raad bij betere fietsers dan ikzelf wat ik hieraan kan doen.
Bij extreme kou of hitte neemt mijn lichaam het even over van mijn geest, heerlijk vind ik dat!
Zoals ik van hitte hou, zo hou ik van extreme kou. Het zijn omstandigheden waarin we ons meer dan anders bewust zijn van ons lichaam. Voor mezelf, die te veel nadenkt, is het heerlijk wanneer het zo warm of koud is dat mijn lichaam het even overneemt van mijn geest. Eigenlijk zou ik een keer moeten deelnemen aan een nieuwjaarsduik aan onze kust, maar daar zijn ten eerste te veel mensen en met corona zal die niet plaatsvinden. Ik broed op een alternatief. Een duik in bikini in de vijver van het Patersbos? Wie doet mee?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
