Ilse De Vuyst was 20 in 2000: “Mijn droom nu waarmaken”
‘Ik word 20 in 2000.’ Zo heette de rubriek waarin meer dan 500 jonge West-Vlamingen in onze krant vertelden over hun leven. 20 jaar later confronteren we hen met hun uitspraken van toen. Deze week: Ilse De Vuyst.
“Ik weet niet zeker of ik de studie orthopedagogiek wel zal aankunnen”
“Dat is bevestigd. (lacht) Al in januari had ik door dat het te zwaar was. Vooral anatomie deed me de das om. Ik heb zelfs niet deelgenomen aan de examens. In januari ben ik gestopt met school, in februari ben ik met mijn A2-diploma aan de slag gegaan bij het project Focus Wonen, dat mensen met een fysieke beperking helpt. Daarna mocht ik beginnen bij de vakantiedienst van de Gezinsbond, in Brussel. Vervolgens heb ik samen met mijn man tien jaar lang de meubelwinkel Trendhopper Brugge opengehouden. Mocht die nog bestaan, zouden we er nog werken. Dat hebben we énorm graag gedaan. Nog steeds word ik herkend als ‘de vrouw van Trendhopper’. Toch bleef ik altijd de droom koesteren om die studie ooit af te werken. Sinds twee jaar volg ik in Kortrijk een graduaat orthopedagogiek, die ik combineer met mijn job. De opleiding bestaat uit vijf modules, waarvan ik er nu bijna vier heb afgewerkt.”
“Het liefst zou ik werken met mensen met een verstandelijke beperking, omdat ik daar in mijn stage goeie ervaringen mee heb”
“Op het moment van het vorige interview zat ik in mijn zevende jaar en liep ik stage bij vzw Oranje. Dat liet een grote indruk op me na. Vijf jaar geleden, en na een hele omweg, kwam er een voltijdse job vrij bij Oranje. Daar help ik nu in een woonproject voor mensen met een verstandelijke beperking. En heel opvallend: het project Focus Wonen is nu ook een onderdeel van Oranje. Het hotel van Oranje is zopas helemaal verbouwd, en mijn opgedane kennis bij Trendhopper kan ik nu inzetten voor de herinrichting. Alles komt samen.” (lacht)
“Of werken met mensen met een mentale handicap een zware job is? Voor mij niet, omdat ik er heel veel voldoening uithaal. Die mensen zijn zo puur. Een voorbeeld: als er een tof nummer op de radio is, zullen zij gewoon beginnen te dansen. Wij zouden rondom ons kijken en ons afvragen wat de andere mensen zouden denken. Zij niet. Ze zijn zoals ze zijn, je ziet meteen wat er scheelt. Dat is zo tof.”
“Het tofste aan lopen vind ik dat je bij jezelf op den duur een zekere progressie ziet. (…) Ik heb zelf nog nooit een lange afstand gelopen”
“En dat heb ik nog steeds niet gedaan. (lacht) Ik was toen aangesloten bij AC Sodibrug, waar mijn mama actief was. Voor jullie krant maakte ze verslagen van de loopwedstrijden. Maar eerlijk: aan lopen, en eigenlijk sport in het algemeen, kom ik de laatste tijd niet meer aan toe. We hebben twee honden, we gaan met hen gaan wandelen, maar dat lopen is een stap te ver. Hooguit één keer per maand trek ik mijn loopschoenen nog aan.”
“Op het vlak van muziek is er voor mij nog veel werk aan de winkel”
“Zo gênant, hé. Vroeger volgde ik een viertal jaar klarinetles, en daarna leerde ik mezelf wat gitaar aan. Dat was de tijd van de leefgroepenwerking en de jeugdbewegingen. Ik doe daar niets meer mee. Mijn vrije tijd gaat vooral naar mijn gezin: koken en ik steek ook heel veel tijd in de voorbereiding van onze verre reizen. Van zodra we tijd, centjes en vakantie hebben, zijn we weg. Thailand, Cambodja, Sri Lanka, Senegal, Gambia, India, Cuba… Elk jaar proberen we een verre reis te doen, waarbij we de chique hotels links laten liggen. Op de Reismarkt in Brugge geven we dan ook uitleg over onze reizen.”
“Onze dochter heeft dat avontuurlijke ook in zich. Op de laatste Reismarkt kwam ze plots af met een boek van World Education Program (WEP). Ze wilde op uitwisseling naar Canada, maar dat kost 10.000 euro. Te duur voor ons. Voor een kortere verplaatsing wilden we wel kijken wat we konden doen, tenminste als ze ook de helft zou helpen bijdragen. Maar dan moesten we nog op zoek gaan naar een project waarmee ze wat centjes kon verdienen. Op een dag kwam ze thuis met de vraag of ze een tie-dye T-shirt (shirt die met verf van motieven wordt voorzien, red.) mocht kopen. Dat bleek 65 euro te kosten, terwijl wij die vroeger in de jeugdbeweging zelf maakten. We gingen zelf aan de slag en dat lukte. Op school vroegen haar vriendinnen meteen of we er nog wilden maken. Meteen was het project duidelijk.” (lacht)
“We vroegen een btw-nummer aan en alleen al vorig jaar hebben we 120 T-shirts verkocht. Ook dit jaar blijft de vraag komen, van overal in het land. De shirts, die het merk La Vida Lau_ kregen, verkopen we vooral via de gelijknamige Instagram- en Facebookpagina, maar liggen nu ook in kledingwinkel Dame de Pique in Brugge. Met het hele gezin zetten we ons daar nu voor in, waarbij elk zijn eigen taak heeft. Het is echt leuk dat we dit samen kunnen doen. We hebben nu ook hoodies, trainingsbroeken… Als we willen, kunnen we elke vrije avond daarmee vullen. En intussen zijn er voldoende centjes binnen voor een verblijf van drie maanden in Frankrijk. Dan zullen we, als ouders, alleen de T-shirts mogen maken.” (lacht)
“Het zegt me wel iets om eerst een paar jaar samen te wonen met iemand vooraleer te trouwen”
“Daar heb ik me wel aan gehouden. Allicht heb ik dat toen verteld omdat mijn ouders gescheiden waren. Mijn man zei altijd: er zijn evenveel mensen die wél samenblijven. Ondertussen zijn we iets meer dan 17 jaar getrouwd. Op mijn 24ste ben ik mama geworden. Relatief jong, maar ik kan het iedereen aanraden. Laure ziet er iets ouder uit, ik iets jonger. Het gebeurt al eens dat ze ons als twee zussen aanzien. Een compliment, hé.” (lacht)
Ilse De Vuyst (°25 oktober 1980) uit Kruisabele (Brugge) is de dochter van Caroline Proot en Johan De Vuyst. Heeft twee broers: Dries en Michiel. Is getrouwd met Christophe Tanghe, met wie ze dochter Laure (16) kreeg. Studeerde leefgroepenwerking aan het Instituut Heilige Familie, in Brugge beter bekend als De Maricolen, en daarna orthopedagogiek aan het IPSOC in Kortrijk. Dat werd geen succes en ze begon met werken. Nu, twintig jaar later, hervatte ze die studie. Dat combineert ze met haar huidige job bij Oranje vzw.
Het interview van 20 jaar geleden
Ilse de Vuyst is geboren op 25 oktober 1980 en woont in de Kardinaal Mercierlaan in Kristus Koning, bij haar moeder Caroline Proot (werkzaam bij de douane in Zeebrugge) en stiefvader Eddy, die als magazijnier verbonden is bij de verbrandingsoven. Ze volgt het zevende jaar leefgroepenwerken in het Instituut Heilige Familie, de Maricolen. Volgend jaar wil ze orthopedagogiek gaan studeren aan het IPSOC in Kortrijk. Ilse heeft nog twee broers, Dries en Michiel. Ze is aangesloten bij de atletiekvereniging Sodibrug.
Je zit in het zevende én laatste jaar in het instituut Heilige Familie.
Ilse De Vuyst: “Dat klopt. Als alles goed verloopt zou ik na dit jaar het diploma van opvoedster A2 moeten hebben. Dit zevende jaar staat voor het grootste deel in het teken van de stage, die vier maanden duurt. Ik heb die stage gedaan in de Kortopvang van Oranje. Alles is zeer goed meegevallen. Ik had bijvoorbeeld niet het gevoel dat ik echt een stagiair was. Ik werd behandeld als een gewone opvoeder en kon volop meedraaien met het systeem.”
Wat houdt de kortopvang van Oranje precies in?
Ilse De Vuyst: “De kortopvang houdt in dat gehandicapten tijdelijk opgevangen worden in afwachting dat ze een definitief onderkomen vinden bij een veranderde situatie in hun leven, bijvoorbeeld als de ouders overlijden.”
Volgend jaar ga je in Kortrijk gaan studeren. Kijk je daar met veel verwachting naar uit?
Ilse De Vuyst: “Het schrikt mij momenteel nog een beetje af. Sommige van mijn vrienden hebben die studie al geprobeerd en van hen is het tegengevallen, maar van anderen valt het dan weer zeer goed mee. Ik weet dus nog niet zeker of ik die studies wel zal aankunnen, maar als ik de stof elke dag wat zal bijhouden moet het toch wel lukken. Bovendien mag ik zeggen dat ik er toch zeer gemotiveerd voor ben.”
Waar zou je later het liefst werken?
Ilse De Vuyst: “Het liefst zou ik werken met mentaal gehandicapten, omdat ik daar tot nu toe bijvoorbeeld in mijn stage goeie ervaringen mee heb.”
Wat doe je in de doorsnee week allemaal na de schooltijd?
Ilse De Vuyst: “Even opsommen: ik ben als babysitter verbonden aan de Bond van de Grote en Jonge Gezinnen, ik ga soms gaan lopen, ik speel gitaar en ik breng veel tijd door op het KRIKO, de jongerengroep van de parochie op Kristus Koning, die samenkomt in de Gerard Davidstraat. Ik ben met andere woorden niet zo vaak thuis (lacht).”
Kan je het KRIKO vergelijken met een jeugdbeweging?
Ilse De Vuyst: “In zekere zin wel, al zijn er ook verschillen. Ik ben er nu bijna negentien en op die leeftijd zou je in een jeugdbeweging leider moeten zijn. Maar ik zie het zelf niet zo zitten om bijvoorbeeld elke week activiteiten te organiseren. Dat neemt voor mij te veel tijd in beslag. Daarom is dat KRIKO voor mij ideaal omdat je er heen kan gaan als je zin hebt en het zeer goed mogelijk is dat je bijvoorbeeld maar een keer een activiteit organiseert.”
Welke activiteiten staan er dan zo allemaal op het programma?
Ilse De Vuyst: “Er wordt nu en dan eens een inzamelactie gehouden, of we gaan soms gewoon ook eens iets gaan drinken.”
Je gaat soms ook lopen.
Ilse De Vuyst: “Ja, al komt het er de laatste tijd niet te veel van. Ik ben aangesloten bij Sodibrug, waar mij moeder ook lid van is. Zij schrijft trouwens elke week een stukje over de club voor het Brugsch Handelsblad.”
Welke afstanden loop je dan?
Ilse De Vuyst: “Tot nu toe heb ik bijvoorbeeld deelgemomen aan de veldloopwedstrijden van de Vrije Sporters. Dat zijn wedstrijden over een afstand van een tweetal kilometer. Het tofst aan het lopen vind ik dat je bij jezelf op den duur een zekere progressie ziet, dat je steeds meer aankan.”
Lange afstanden lopen, zegt dat jou iets?
Ilse De Vuyst: “Dat zegt mij wel iets, maar ik heb zelf nog nooit een lange afstand gelopen. Aan een wedstrijd zoals Dwars Door Brugge bijvoorbeeld heb ik nog niet deelgenomen. Maar zoals ik al zei, momenteel komt het er veel te weinig van om te gaan lopen.”
Welke muziek speel je op je gitaar?
Ilse De Vuyst: “Oei, dat zijn gewoon wat liedjes die ik mezelf geleerd heb. Het is ook niet zo dat ik lessen gevolgd heb. Op een kamp is het wel leuk om samen muziek te spelen met anderen. Maar op het vlak van de muziek is er voor mij nog veel werk aan de winkel. Ik vind dat ik nog veel kan bijleren.”
Heb je een bepaalde droom die je zou willen verwezenlijken?
Ilse De Vuyst: “Het is mijn grootste droom om volgend jaar te slagen in mijn studies. En voorts zou ik ook graag een tof lief vinden…”
Trouwen of samenwonen: zegt jou dat iets?
Ilse De Vuyst: “Aan de ene kant zegt het mij wel iets om eerst een paar jaar samen te wonen met iemand vooraleer te trouwen. Het is zo dat mijn ouders gescheiden zijn, en dat het vanuit dat standpunt verstandiger lijkt om het eerst eens ‘te proberen’. Maar aan de andere kant is trouwen toch ook wel iets speciaals. Het is meer een grote stap die je zet, je gaat van huis weg en je bent meer officieel …”
(Lodewijk Nollet, 04-06-1999)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier