“Ik trek me dagelijks op aan haar vriendinnen”

In maart 2015 werd de Otegemse Olivia Lannoo een zeer zeldzame auto-immuunziekte vastgesteld. Twee jaar later overleed ze op haar 21ste. Onverwacht. Op één werd donderdagavond in ‘Vandaag over een jaar’ het verhaal van Olivia gebracht, een voor familie en vrienden bijzonder emotionele uitzending. “Olivia heeft in die twee jaar dat ze ziek was, meer geleefd dan veel mensen in heel hun leven.”

“Het was Olivia zelf die opmerkte dat Vandaag over een jaar in de steigers stond bij één. Ze had een grote droom: ooit nog eens een basketmatch spelen ondanks haar zware gezondheidsproblemen. Het tv-programma leek haar de ideale manier om die droom waar te maken.” Aan het woord is Katelijn Bohez. Zij moest haar toen 21-jarige dochter Olivia Lannoo in mei vorig jaar afgeven. Heel onverwacht.

“Het interview met de programmamakers verliep goed en toen ik hoorde dat Cath Luyten het programma zou presenteren, had ik er eigenlijk meteen een goed oog in. Het was zo mooi om te zien hoe happy Olivia rondliep toen ze te horen kreeg dat ze effectief mocht deelnemen. Tegelijk zou ze er ook motivatie uit putten. Motivatie om te blijven vechten en aandacht te vragen voor ziektes en beperkingen die op het eerste zicht niet te zien zijn.”

Tranen

Ook Katelijn maakte samen met Olivia’s zus haar opwachting in het programma. “De filmploeg kwam langs om Pauline en mij te interviewen. Ook aan een aantal van haar beste vriendinnen werd gevraagd om Olivia te typeren. Zelf had ze die beelden vooraf niet gezien en dat bracht toch wel wat emoties te weeg. Er zijn traantjes gevloeid, ja (glimlacht).”

“De manier waarop Cath Luyten haar toen opving, vond ik echt fantastisch. Het feit dat ze in de schminkkamer al een paar uur naast elkaar hadden doorgebracht, had voor een goede band tussen hen twee gezorgd. Weet je, Olivia was van nature erg opgewekt. Het feit dat haar vrienden en vriendinnen haar al die jaren nooit hebben laten vallen, was zo’n immense steun voor haar.”

In de maanden die volgden, postte Olivia regelmatig filmpjes en foto’s. Daarin liet ze weten hoe de situatie evolueerde, hoe het met haar ging, hoe ze zich voelde. “Olivia had daar veel plezier in. Ze genoot eigenlijk wel van de aandacht. Ook de zware kinesitherapie die ze moest ondergaan, liet ze zonder verpinken zien. Ze verstopte niets.”

Open boek

“In januari dit jaar had Olivia door de rechteringang van het decor moeten verschijnen. Er werd mij gevraagd om in Olivia’s naam het verhaal te komen doen. We weten dat Olivia dat zo gewild zou hebben, maar dat was emotioneel zo moeilijk. Vooraf had de organisatie gevraagd met hoeveel mensen we zouden aanwezig zijn. Kort nadat ik dat op de Facebookgroep had gezet, hadden we al 40 reacties. Dat tekent nogmaals de kracht van de groep die Olivia is blijven steunen.”

“‘Vandaag over een jaar’ is voor Olivia zeker een steun geweest, ze genoot er oprecht van”

“Het programma is voor Olivia zeker een steun geweest. Ze was een open boek en gaf graag haar mening. Zo reageerde ze steevast als mensen opmerkingen gaven over mensen die van een speciale parkeerkaart gebruik maken en dan vlot de straat oversteken. Het is niet omdat je een beperking niet ziet, dat ze er niet is. Olivia zag er in haar betere periodes ook helemaal gezond uit, zodat mensen dachten dat ze genezen was. Helaas…”

Ondanks haar vechtlust kreeg Olivia in mei 2017 opnieuw een zware aanval. “Eentje met heel wat complicaties. Niemand hield er rekening mee dat ze het niet zou halen. De experimentele behandelingen, de zwaarste dosissen medicatie,… We hebben er alles aan gedaan”, zegt Katelijn.

Te kleine kamer

Twee van Olivia’s beste vriendinnen – Jolien Verkruysse en Froni Vanoverbeke – putten graag uit de vele herinneringen met Olivia. “Als we samen waren, was het sowieso plezant. Ze deed er alles aan om er zo goed mogelijk uit te zien. Ze postte foto’s, bleef via de sociale media met iedereen in contact, won fotoshoots,… Zelfs vanop haar ziekenhuisbed. Ook haar kamer was vaak het decor van een en al plezier. Eigenlijk deed je er goed aan om je vooraf even te laten weten wanneer je op bezoek wilde komen. Ze had graag veel mensen om zich heen. Haar kamer was soms gewoon veel te klein.”

Jolien en Froni haalden alles uit de kast om de grote droom van haar vriendin koste wat kost te realiseren. “Ze moest en zou weer op een basketterrein staan. Desnoods zouden we haar met een rollator of in een rolstoel mee laten basketten”, glimlacht Jolien. “Het was dan ook een prima idee van je om samen met Olivia training te geven aan de kleinsten van de Kortrijkse basketbalclub K-BTK”, pikt Katelijn opnieuw in. “Zo kreeg ze terug dat basketgevoel, waar ze enorm naar verlangde. Ook het werken met kinderen bood haar veel voldoening, al moest ze nu en dan even gaan zitten. Die kleintjes vragen nogal wat energie (lacht).”

Levenslust

De vriendinnen organiseerden in december 2017 een basketbaltornooi. Ter ere van Olivia. “Een heel emotioneel gegeven, dat tegelijk een mooie som geld opbracht”, aldus Jolien en Froni. “De cheque maakten we over aan de Amerikaanse onderzoekers waar de ouders van Olivia nog regelmatig contact mee hebben.” “Eerlijk? Ze waren oprecht onder de indruk van wat we in één dag hadden verzameld”, zegt Katelijn.

“Olivia was zo levenslustig en toonde dagelijks dat je zelfs met zware problemen positief in het leven kan staan. Ze heeft in die twee jaar dat ze ziek was, méér geleefd dan veel mensen in heel hun leven. Hoeveel goeie herinneringen hebben we niet als Olivia een feestje organiseerde, terwijl ze op de K12 van het UZ lag. We verhuisden haar met een rolstoel naar de K7, gewoon omdat daar een grotere ruimte beschikbaar was. We trekken ons nu aan mekaar op. Het doet mij ook veel deugd om Olivia’s vrienden te blijven ontmoeten.”

Vriendinnen Jolien en Froni zijn vast van plan door te gaan met de tweede editie van het tornooi. “Concreet is het nog allemaal niet, maar we willen Olivia blijven herinneren in een baskettornooi, waarvan de opbrengst naar onderzoek zal blijven gaan. Een ode aan haar leven. Want leven, dat deed ze.”

(Johan Santy)