Ian Bonduelle (34) verloor beide onderbenen, twee vingers en een stuk van z’n neus door een infectie en sepsis. Na een horrorjaar zet hij nu de eerste stappen naar een nieuw leven. “Maar bezig zijn met de toekomst heeft voorlopig weinig zin.”
Flirten met de dood, ontwaken uit coma, beide onderbenen moeten afgeven, stukjes van neus en oren verliezen en vechten voor de laatste drie vingers op de linkerhand: Ian Bonduelle (34) heeft een horrorjaar achter de rug, maar blijft opmerkelijk positief. “Wat is het alternatief? Ik moet verder.” In de Westhoek kennen ze hem als de rapper MC Flauwer, een knipoog naar z’n flauwe grappen. Ian toont een filmpje op zijn telefoon en kan zich niet inhouden van lachen. “Precies een chipolataworstje. De dokters maakten dit uit de huid van mijn rug, een verbindingsstuk tussen mijn linkerhand en liesstreek om de huid opnieuw te laten hechten aan het bot van de hand. Een gekke ingreep, maar het is gelukt.”
Souvenir
Het ‘chipolataworstje’ is nu een souvenir. “Ik tekende er een ventje op, liet het op sterk water zetten en plaatste een naambordje: ‘chipolian’.” Ian is het grappen niet verleerd. Intussen werkt hij volop aan zijn revalidatie. “Het is een lange route geweest. Ik ben heel blij dat ik al tot hier raakte: ‘gebouw K7’, het revalidatiecentrum van UZ Gent voor mensen met niet-aangeboren hersenletsels, dwarslaesies en amputaties.”
De Westhoekman met wortels in Watou en laatste verblijfplaats in Ieper moest van UZ Gent zijn nieuwe thuis maken. “Ik werd eerst met spoed opgenomen in het Ieperse Jan Yperman Ziekenhuis op 6 mei. De meeste tijd van het jaar bracht ik door in het brandwondencentrum van UZ Gent. Mijn maten zijn het gewoon geworden. Ian, ben je thuis, vragen ze aan de telefoon voor ze naar hier komen. Met hen ben ik al eens op café en naar een nachtwinkel geweest, maar de rest van de tijd vertoef ik op het domein van het ziekenhuis.”
Grote stappen
“In het revalidatiecentrum zet ik grote stappen, letterlijk en figuurlijk. Eerst leerde ik rechtstaan en nu dus mijn eerste stappen, met behulp van een looprekje, wieltjes en twee onderbeen-prothesen.” Ian heeft al een eerste doel voor ogen. “Vrienden van mij vieren Nieuwjaar in de Vort’n Vis in Ieper. Hopelijk kan ik dan mee op mijn prothesen. Ik heb nog een paar weken, maar het is haalbaar. Hoewel het lastig is, gaat het goed, ook omdat ik erg gemotiveerd ben. Ik vind het erg bewonderenswaardig wat zoveel mensen hier voor mij doen. Ze tonen geduld en ondersteunen mij op mentaal vlak. Ik kon me geen betere plek wensen.”
“Ik heb lang uitgekeken naar de dag waarop ik opnieuw zou kunnen wandelen. Ook al voelt het voorlopig alsof ik op stelten loop, ik kan weer op een normale hoogte door het leven. Plots werd ik geconfronteerd met basisbehoeften die niet meer vanzelfsprekend zijn. Neem nu een toiletbezoek. Daarvoor moet ik van mijn bed eerst in een rolstoel kruipen. Mobiliteit is kunnen doen wat je wil, wanneer je wil. Ik besef dus ten volle het grote belang van deze eerste stappen.”
Toekomst
Ian durft niet ver vooruit kijken. “Bezig zijn met de toekomst heeft weinig zin. Er zijn nog te veel onzekerheden. Bepaalde functies zal ik misschien nooit meer kunnen doen. Mijn arm bijvoorbeeld. Die wint wat aan spierkracht. Ik kan hem beter optillen en dingen vastgrijpen. Tocht verloopt het herstel van de fijne motoriek erg traag. Pas na een jaar zijn een aantal zenuwen hersteld, maar ik laat me vertellen dat ik in de eerste paar jaar de hoop niet mag opgeven. Pas daarna weet ik definitief: hiermee moet ik het doen voor de rest van mijn dagen.”
Bluvn goan
Ook voor het esthetisch herstel moet Ian nog wat geduld uitoefenen. “Binnen een jaar kijken ze voor een reconstructie van mijn neus. Daarvoor gaan ze er een stuk kraakbeen van mijn onderrib uithalen.” Naast medische zorgen kreeg Ian de voorbije weken een pak financiële hulp via een crowdfundingsactie die al zo’n 40.000 euro opleverde.
“Er zijn nog mensen die acties zullen doen tijdens een kerstmarkt. Ik wil iedereen bedanken voor de steun.” Aan een terugkeer naar de Westhoek denkt hij voorlopig niet. “Eerst moet ik mobieler worden en beter kunnen wandelen. Ik bluvn goan.” (TP)
