Huisarts Gilberte Watté: “De Traagheid is de perfecte weerspiegeling van mezelf”

Al bijna twee jaar runt Gilberte Watté de misschien wel meest unieke zaak van Tielt en omstreken. De Traagheid combineert lekker eten, boeken en bloemen en is de grote uitlaatklep geworden van de huisarts. “Ik werk nu harder dan enkele jaren geleden, maar ik haal enorm veel energie uit deze plek”, zegt ze. “Ik zou het voor geen geld ter wereld meer kunnen missen.”

Wie in de Stokmolenstraat rijdt en de plek niet kent, zal nooit gezien hebben dat er een wonderlijke horecazaak te vinden is. In een van de meest historische panden van Tielt heeft Gilberte Watté een ronduit fantastisch concept op poten gezet: een restaurant waar je je ook in boeken kan verdiepen en kan genieten van bloemenpracht. “Ik prijs mezelf nog elke dag gelukkig dat ik in zo’n omgeving mag werken”, glundert de grote bezieler.

Eerst en vooral: ben je je bewust hoe uniek De Traagheid wel is?

Gilberte Watté: “Ondertussen wel. Ik wilde eigenlijk iets doen met bloemen en ging op zoek naar een geschikt pand. Toen ik hier voor het eerst binnen kwam, raakte ik op slag verliefd. De manier hoe het licht hier binnen valt, het gevoel dat deze muren zoveel gezien en gehoord hebben… Maar het was iets te groot om me enkel op bloemen te focussen. Daarom heb ik er mijn twee andere grote passies bij betrokken: boeken en lekker eten en drinken. Eigenlijk is het eenvoudig: ik sta achter alles wat hier te vinden is. Op die manier is De Traagheid de perfecte weerspiegeling van wie ik ben en hoe ik in elkaar zit.”

Waarom start een druk bezette huisarts met een dergelijk nevenproject?

“Daar ben ik eerlijk in. Rond 2013 ging het gewoon niet meer als huisarts. Mijn hoofd zat constant stampvol, ik kon mijn werk niet meer van me afzetten… Tot ik plots een aha-erlebnis meemaakte. In mijn favoriete bloemenzaak in Gent viel mijn spreekwoordelijke frank. Dat was dé manier om mijn leven weer in evenwicht te krijgen. Toen ik het idee aan mijn man, die zelf tandarts is, voorlegde, was hij er meteen voor gewonnen. ‘Dan moet je dat zeker doen’, zei hij. Ik had alleen een locatie nodig, want thuis iets opstarten was geen optie. Via een vriendin leerde ik deze plek kennen.”

Onderschatten we het beroep van huisarts?

“Dat denk ik wel. Het kan bijwijlen erg zwaar zijn. Je komt vaak met de miserie van de mensen in aanraking. Vorige week deed ik nog een stervensbegeleiding. Mentaal heel intensief. Ik kwam onlangs ook nog in aanraking met een zelfmoordpoging. Dan moet je als huisarts het hoofd koel houden en het juiste advies geven, maar uiteindelijk ben je ook maar een mens. Net daarom had ik iets nodig om mijn zinnen te verzetten.”

Op een gegeven moment moest ik mezelf echt opladen om als dokter te werken, maar dankzij deze plek is dat niet meer nodig

Na drie jaar verbouwen kon je eind november 2017 eindelijk de deuren van De Traagheid openen. Een droom die in vervulling ging?

“Zo zou ik het niet noemen, maar ik was wel erg content. Elke maand zag ik mijn plannen concreter worden en uiteindelijk was het alsof ik mijn nieuw kindje aan de wereld kon voorstellen. Twee jaar later blijkt dat ik de juiste keuze heb genomen. Ik ben in een onbekende wereld gesprongen, maar ik amuseer me te pletter.”

Toch komt daar ook een grote verantwoordelijkheid bij kijken.

“Klopt, want De Traagheid heeft enkele mensen vast in dienst, aangevuld met jobstudenten. Voor die mensen betekent deze plek hun inkomen, hé. Ik moet dus zorgen dat de zaak op volle toeren blijft draaien en zo brood op de plank kan brengen. Daar ben ik me ten volle van bewust. Vaak is het hard werken, maar daar stel ik me geen vragen bij. We doen gewoon door en het loopt bijzonder goed.”

Je hebt in de keuken een toptalent staan. Blij om?

“Zeker! Zonder onze Michiel Van Colenberghe (22) zou dit een andere plek zijn. Ik geef hem carte blanche achter zijn fornuis, maar ik sta helemaal achter zijn keuken. Pure en verrassende gerechten. Wat hij uit zijn koksmuts tovert, daar kan ik alleen maar trots op zijn. Je ziet ook dat zijn creaties mensen blij maken. En daar word ik dan weer gelukkig van. In twee jaar tijd is De Traagheid uitgegroeid tot mijn grote uitlaatklep. Ik heb nog geen moment het gevoel gehad dat ik hier aan het werk ben.”

Veel mensen omschrijven De Traagheid als een oase van rust in een jachtig leven. Correct?

“Ik kan me volledig vinden in die woorden. Vergis je niet, achter de schermen kan het er wel eens heel hectisch aan toe gaan. Zeker wanneer de zaak bomvol zit of we een groot feest te verzorgen hebben. Maar als je die vele lachende gezichten ziet, ben je die zweetdruppels meteen weer vergeten. Daar ligt wel een verschil met mijn job als huisarts. Hier geven de mensen je schouderklopjes en stappen ze vaak met een brede glimlach de deur uit. Als dokter help je de mensen weer beter worden. Daar zijn ze ook dankbaar om, maar je ziet het niet altijd rechtstreeks.”

Welke reacties krijg je van klanten die hier voor het eerst over de vloer komen?

“Ze kijken vooral hun ogen uit. De meeste mensen zijn verwonderd dat deze plek achter die kleine voorgevel schuil gaat. Dit pand heeft nog een echte ziel en is – om het met de woorden van de architect te zeggen – organisch gegroeid. Onze klanten komen uit alle windstreken. In mei stond de bekende pianist Jef Neve hier nog op het podium. Hij was vol lof over de inrichting en de akoestiek. Als zo’n klasbak de loftrompet afsteekt, dan voelt dat wel goed, ja. Ik hoor ook veel dat men een dergelijk concept in steden als Gent of Brugge verwacht, maar niet in Tielt. Dat is misschien nog wel het grootste compliment.”

Dit pand ademt ook geschiedenis. Tijdens beide wereldoorlogen was dit een bioscoop, in de jaren 70 een discotheek…

“Als de muren zouden kunnen spreken, hé… De Duitse bezetter heeft van deze plek een ontspanningsoord gemaakt. Er zou een foto bestaan van enkele Duitse soldaten die op het podium van De Traagheid aan het optreden zijn, maar ik heb hem nog altijd niet kunnen bemachtigen. Bij deze dus een warme oproep: wie die foto in zijn bezit heeft, mag me altijd contacteren. Ik liet me vertellen dat hier ook nog een huis van lichte zeden te vinden was en in de jaren 80 was hier nog een restaurantje. Op die manier zetten we de traditie in zekere zin voort.”

Ben je trots op je realisatie?

“Ergens wel. Ik ben vooral blij dat ik de weg richting De Traagheid samen met mijn man heb kunnen afleggen. Dit hebben we met ons twee gedaan.”

Valt De Traagheid te combineren met je job als huisarts?

“Nu wel. Zoals ik al zei, had ik deze plek nodig om opnieuw evenwicht in mijn leven te vinden. Ik werk nu nog parttime als arts. Elke maandag, dinsdag en donderdagvoormiddag ben ik in onze groepspraktijk aan de slag, maar omdat we met vier artsen en een gemeenschappelijke secretaresse zijn, is de continuïteit voor onze patiënten gegarandeerd. En in nood sta ik altijd klaar voor iemand. Dat spreekt voor zich. Ondertussen kan ik wel gemakkelijk de klik maken tussen de praktijk en De Traagheid. Het zijn ook twee verschillende werelden.”

Op zich lijken mijn twee jobs wel wat op elkaar. Op beide plekken zorg ik voor mensen. En daar geniet ik van

Ben je dankzij De Traagheid een betere huisarts geworden?

“Dat denk ik wel. Op een gegeven moment moest ik mezelf echt opladen om als dokter te werken, maar dankzij deze plek is dat niet meer nodig. Ik haal enorm veel energie uit De Traagheid. En die neem ik mee naar de huisartsenpraktijk. Ondertussen is mijn ‘nevenprojectje’ een hoeksteen van mijn leven geworden. Maar het is eveneens geen nine-to-fivejob. De Traagheid zit altijd en overal in mijn hoofd. Ik werk nu meer en harder dan vroeger, maar voel me veel beter in mijn vel. Dat is wat telt.”

Komen je patiënten ook hier tafelen?

(glimlacht) “Dat gebeurt, ja. Maar ik hou beide omgevingen gescheiden. Hier run ik een horecazaak, in de praktijk ben ik arts. Het zal dus niet snel gebeuren dat ik in De Traagheid een toevallige consultatie doe. Wanneer iemand daar wel op aanstuurt, zal ik die subtiel duidelijk maken dat hij best een afspraak maakt. Maar ik begrijp die mensen wel. Huisarts is een erg sociaal beroep, je moet er rekening mee houden dat je altijd en overal vanuit je functie kan aangesproken worden. Dat gebeurt in de supermarkt en in de Kortrijkstraat, waarom zou het dan hier niet het geval zijn?”

Zou je ooit fulltime in De Traagheid kunnen werken?

“Mijn leven is goed zoals het nu is. Perfect beheersbaar en ik heb veel afwisseling. Bovendien zou ik mijn werk als arts ook te veel missen. Op zich lijken mijn twee jobs ook wel wat op elkaar. Op beide plekken zorg ik voor mensen. En daar geniet ik van.”