Kristof D’haene (32) zette noodgedwongen een punt achter zijn profcarrière. “Op een dag kwam hij binnen en zei hij: ‘Mémé, ik weet dat het je veel pijn zal doen, maar ik kan niet meer: ik ga stoppen met voetballen’”, vertelt zijn grootmoeder aan vaderszijde. “Het doet raar nu. Maar al die mooie herinneringen gaan ze ons niet meer afpakken.” Een afscheidsverhaal.
We leerden haar vorige week kennen in het filmpje waarin vrienden op de site van KVK afscheid namen van de profvoetballer Kristof D’haene. “Mémé is een van je grootste supporters”, zei ze. “Nog veel succes na je voetbalcarrière.” Vijfentachtig is Mireille Vanneste intussen, maar het is haar niet aan te zien. “Kristof en zijn zus, Emily, zijn als kind bijna altijd bij ons geweest”, vertelt ze. “Want hun ouders moesten werken en zijn ook vroeg gescheiden.” Zowel het schooltje als het voetbalveld van OG Stasegem ligt op enkele minuten wandelen. “Zodra Kristof is beginnen voetballen, zagen mensen die ervan kennen dat er talent in zat. Hij is dan naar Harelbeke gegaan en daarna via Moeskroen, Club Brugge en Cercle Brugge bij KV Kortrijk terechtgekomen.”
Grote bananen
Zij hield krantenknipsels van de voetbalcarrière van haar kleinzoon bij, twee kartonnen dozen vol, terwijl haar man, Roger D’haene, in die carrière een hele belangrijke rol speelde. Kristof eerde zijn grootvader onder meer met twee tattoos op zijn arm: Pépé, bedankt voor alles, in Chinese lettertekens; en een vink, symbool van zijn hobby. “Mijn man heeft hem altijd naar de trainingen gevoerd”, zegt ze. “Tot hij zijn eerste trombose deed. Hij kwam heel blij thuis, omdat Kristof net vernomen had dat hij bij Club Brugge met de beloften zou mogen meedoen, hij zette zich in de zetel en viel om. Kristof was gelukkig al achttien en is zelf beginnen rijden. “Toen Kristof in het VTI in Kortrijk zat, reed mijn man ’s middags snel over en weer met hem. Hij wou dat hij hier at, om zeker te zijn dat hij goeie voeding zou eten. Hij koos voor Kristof ook altijd de grootste bananen uit. Dat Kristof toch klein van gestalte is gebleven, heeft hij van zijn mama mee.”
Training
“In Moeskroen waren er sommige ouders die zeiden: Hij zal het nooit ver brengen, zo’n klein manneke. Ze treiterden hem. Wanneer hij buitenkwam, riepen ze: Ben je nu al wat gegroeid, Kristof? Maar van al die gasten is er geen enkele die het zover geschopt heeft als hij. Mijn man zei: En waar zitten al die gasten met die grote voeten nù?! Kristof heeft zich altijd moeten weren omdat hij zo klein was. “Toen hij naar Club mocht, ging mijn man hem ’s avonds in het VTI in Kortrijk ophalen en reed met hem door naar de training in Brugge. Dan waren ze pas ‘s avonds om negen à halftien weer thuis. Elke dag, hé! En dan begon mijn man meteen de voetbalschoenen van Kristof te kuisen. Ik zei: Roger, eet toch eerst! Tevergeefs. Neen, die schoenen moeten eerst gedaan zijn! Hij stak er papier in zodat ze mooi in vorm bleven. Maar hij kon ook hard voor hem zijn, hoor. Als Kristof niet goed getraind had, zei hij: Als je zo traint, dan rij ik al die kilometers niet meer, hoor. Dan is het gedaan! ’s Anderendaags vroeg Kristof: Was ’t nu goed, pépé? Dan zei mijn man: Ja, nu was ’t goed, je hebt je niet weggestoken!”
“Voor elke match belde ik hem op: Kristof, succes. Dan zei hij: Dank u, mémé.”
Pijnlijke heupen
Ook de vader van Kristof, Benny, heeft gevoetbald. “Ja, mijn zoon is keeper geweest. Hij is begonnen in Stasegem en na een supermatch met de provinciale selectie in Harelbeke is Kortrijk hem komen halen. Maar toen hij daar uit de beloften kwam, waren er in de eerste ploeg al vier keepers… Hij is dan naar Roeselare gegaan en daar is het wat verwaterd. Hij deed er niet meer zoveel voor. Bij Kortrijk was hij maar een jaar of zestien, zeventien toen hij al met de eerste ploeg moest meetrainen. Misschien was zijn lichaam daar nog niet klaar voor. Nu zit hij met een versleten rug, versleten enkels, versleten knieën én heeft hij al vier nieuwe heupen gekregen. De eerste twee waren niet goed. Heeft Kristof het mee van zijn papa? Ik weet het niet. Al bij Cercle voelde hij dat er een probleem was met zijn heup. Als je hem ziet lopen, zou je het niet zeggen, maar het is achteraf, hé. Melissa, zijn vrouw, zegt: Het is niet meer te doen. Onlangs kon hij na een match niet meer uit zijn bed. Op een dag kwam hij binnen en ik zag het direct. Melissa begon te wenen en hij zei: Mémé, ik kom iets zeggen en het zal veel pijn doen, maar ik kan niet meer. Ik ga stoppen met voetballen. De dokter had hem gezegd: Als je nog een beetje met je zoontje wil kunnen spelen en aan je huis wil werken… Het is raar, nu hij gestopt is. Maar hij heeft toch een mooi afscheid gekregen, hé. Moa vint toch! Alleen jammer dat het zo regende. Benny zat vooraan in de tribune en was kletsnat.”
Mooie momenten
Pépé heeft het niet meer meegemaakt. Hij overleed enkele jaren geleden aan keelkanker. “Wanneer mijn man naar de kliniek moest, nam hij altijd een foto van Kristof mee om op zijn nachtkastje te zetten. De laatste keer legde Kristof ook een shirtje van hem aan het voeteinde van zijn bed. Tijdens de begrafenis legde hij zijn shirtje zelfs op de urne van mijn man.”
“Kristof is hem altijd dankbaar geweest. Wat hij ook vaak gedaan heeft, is hem komen halen om in Kortrijk een koffie te gaan drinken en een wafel of een pannenkoek te eten. Dan belde hij: Mémé, ga je pépé klaarmaken, ik kom hem halen. Dan waren daar ook wat ploegmaats bij en was mijn man natuurlijk trots. Ik vind dat zo mooi. Al die mooie herinneringen gaan ze ons niet meer afpakken. Ik ben fier op hem. Voor elke match belde ik hem op: Kristof, succes. Dan zei hij: Dank u, mémé.”
Uitbollen
Zondag 23 april was de laatste keer. “Ja. Wat hij nu gaat doen, weet hij niet. Ik denk dat hij rustig zal uitbollen en zal kijken wat er op hem afkomt. Misschien bieden ze hem bij Kortrijk nog iets aan. Maar dan is hij wéér weg in de weekends. En Melissa heeft met Jerome al alle speelplaneten in de streek gedaan. Ik zou graag iets doen met mensen, zegt hij. Maar wat?” Hij is aan het bouwen momenteel. Landelijk. Kristof D’haene is een natuurmens. “Weet je welk afscheidscadeau hij van zijn ploegmaats kreeg? Een reis met een mobilhome naar de camping van Staf Coppens in Zweden. Dat zal hij heel graag doen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
