Voor Bruno Lecluyse (50) zal 2025 altijd het jaar blijven waarin alles kantelde. Zes maanden geleden verloor hij zijn vrouw Delphine Demaître (32) aan de gevolgen van een zeldzame en agressieve vorm van longkanker. Wat volgt, is geen verhaal van stilstand, maar evenmin een verhaal van herstel. Het is een jaar van zoeken, struikelen en opnieuw rechtkrabbelen, samen met hun dochtertje Lucie (4).
Amper twee weken na de geboorte van Lucie werd bij Delphine de diagnose gesteld. “Onze roze wolk spatte in één klap uiteen”, blikt Bruno terug. “We gingen naar de dokter voor pijn in haar long en kwamen buiten met het verdict: zeldzame longkanker. Delphine had nooit gerookt, was jong en gezond… Het sloeg nergens op.” Toch besloot ze meteen te vechten. Niet alleen voor zichzelf, maar vooral voor haar dochter. “Lucie was haar lichtpuntje. Zij gaf haar de kracht om door te gaan, zelfs op de moeilijkste dagen.”
Wat volgde, waren drie intense jaren waarin het gezin vaker in het ziekenhuis leefde dan thuis. “Er werd zelfs een wiegje van de materniteit op haar kamer gezet”, vertelt Bruno. “Lucie sliep bij haar mama en Delphine bleef borstvoeding geven wanneer dat mogelijk was. Ik schat dat Lucie haar eerste levensjaar zowat honderd dagen in het ziekenhuis doorbracht.”
Laatste reddingsboei
Ondanks zware chemotherapie en een longoperatie in 2022 leek het even beter te gaan. “Vijf maanden was ze kankervrij. We durfden voorzichtig te hopen, misschien zelfs weer plannen te maken.” Die hoop bleek ijdel. Eind 2022 keerde de kanker terug, agressiever dan ooit. “Hij zat overal: in haar heup, haar schouder, haar wervelkolom. Zodra het woord ‘zeldzaam’ valt, weet je hoe laat het is.”
Vorig jaar werd Delphine palliatief verklaard. Een experimentele behandeling begin 2025 bood nog één sprankeltje hoop, maar putte haar lichaam volledig uit. “Dat was de laatste reddingsboei. En ook die brak. Toen wisten we: dit kunnen we niet meer winnen.”
“Ze heeft zo hard gevochten om te mogen blijven leven, maar het was haar, en ons, niet gegund”
Toch bleef Delphine opmerkelijk mild en positief. “Ze was boos op het onrecht, maar liet die kwaadheid nooit overheersen”, zegt Bruno. “Ze gebruikte haar energie om fotoalbums te maken, duizenden foto’s van Lucie, met teksten erbij. En ze schreef brieven voor later: voor haar communie, haar achttiende verjaardag. Zo wilde ze er toch bij zijn, op afstand.” Op haar Facebookpagina schreef ze: ‘Komaan lichaam, ik wil samen nog veel mijlpalen behalen’ over haar strijd. “Ze heeft zo hard gevochten om te mogen blijven leven, maar het was haar, en ons, niet gegund.”
Zes maanden na het heengaan van Delphine begint Bruno stilaan ruimte te vinden om te rouwen. Hij werkt halftijds als directeur van basisschool Belgiek, waar Delphine ook lesgaf, en gaat vaak wandelen. “En misschien wat vreemd: ik ga soms gewoon rondlopen in een showroom van mobilhomes bij Vanomobil. Niet omdat ik per se een camper wil kopen, maar omdat het mijn interesse wekt en verstrooiing biedt”, vertelt Bruno. “Het is met vallen en opstaan. Ik moet nog honderden rouwkaartjes openen, maar ben daar nog niet sterk genoeg voor. Pieter Deknudt gaf me zijn boek Rouwen mag ook anders, maar ik heb nog niet de moed gevonden om het te lezen. Ik zoek rust in kleine dingen en probeer mild te zijn voor mezelf.”
Geen eenzaam verhaal
“Iedereen rouwt anders. Ik sta er gelukkig niet alleen voor. Lucie helpt mij overeind te blijven. Ze had het twee maanden heel moeilijk, weende vaak en zei dat ze mama miste. Nu praat ze nog heel vaak over haar mama, maar zonder tranen. Soms ben ik jaloers op haar veerkracht. 2025 bracht veel ‘eerste keren zonder’: de eerste schooldag, feestdagen, verjaardagen… We hebben Delphines verjaardag bewust gevierd, met taart en een glas. Zonder kaarsjes. Want zij is er niet meer om ze uit te blazen. Het deed pijn, maar het was ook verbindend. Rouw mag geen eenzaam verhaal worden. Verdriet wordt lichter als je het deelt.”
