Het verhaal van Khalil: succesvolle fotograaf in Irak, nu probeert hij elke dag het Kanaal over te steken

Onze Man ging samen met de West-Vlaamse vzw Collect4People hulpgoederen – zoals dekens, warme kleren en rugzakken – afgeven in het vluchtelingenkamp van Duinkerke. Zijn relaas lees je hier . Hij stelde er vast dat elke transmigrant een mens is, met een verhaal. Zoals Khalil, die in Irak een succesvolle fotograaf was tot IS opdook.

Het ene moment geniet je volop van het leven, bouw je een knappe carrière uit als professioneel fotograaf en heeft ook je Instagramaccount de wind in de vleugels. Het volgende moment overleef je in de vrieskou, tot aan je enkels in de modder en hoop je dat er ook vandaag een voedselbedeling zal worden georganiseerd. Voor ons lijkt dit sterk op het scenario van een tranentrekker uit Hollywood, voor Khalil is het een dagelijkse realiteit.

Gruwelijke geschiedenis

Trots toont hij ons zijn Instagram en wijst hij naar enkele van de knappe beelden die hij op zijn palmares heeft staan. Terwijl zijn kampgenoten met de moed der wanhoop een rugzak proberen te bemachtigen, vergeet hij even de dagelijkse ongelijke strijd die hij voert en veegt hij de tranen van zijn gezicht.

Khalil is een van de honderden transmigranten die vanuit het Franse Duinkerke, net over de grens met West-Vlaanderen, proberen Engeland te bereiken. Het volstaat om hem de vraag “why?” te stellen om zijn gruwelijke geschiedenis te ontdekken. Voordat Islamitische Staat (IS) er de macht nam, leefde Khalil het liederlijke leven in Irak. Als getalenteerd fotograaf was hij een referentie voor sprookjesachtige trouwreportages. Hij verdiende er een stevige boterham en ook via zijn niet-professionele sociale-media-accounts deelde hij graag knappe kiekjes. Stijlvol, verzorgd en steevast met een motiverende boodschap: wat hij heeft bereikt kon iedereen bereiken.

Doodstraf

De dag dat IS met tanks zijn stad binnen reed, kwam het leven van Khalil tot een abrupt einde. Hij was niet langer de succesvolle artiest, maar Iraakse Koerd en had een verkeerde seksuele voorkeur. Voor de terroristen was dit meer dan voldoende om hem tot de dood te veroordelen. Zijn vriend werd gevangen genomen, gefolterd en vermoord, maar Khalil kon ontsnappen. Europa was het continent waar hij heen moest, vrijdenkend en kansen die er voor het grijpen liggen.

Het Verenigd Koninkrijk was de eindbestemming want niet alleen kan hij daar worden opgevangen door de Koerdische gemeenschap, hij kan er ook probleemloos terug aan het werk waardoor hij zijn leven opnieuw kan heropbouwen.

Droombeeld aan flarden

Na een tocht van meer dan een jaar door verschillende Europese landen komt hij uiteindelijk eerst in Calais terecht, waarna hij naar Duinkerke wordt verplaatst. Van zijn Europese droombeeld blijft geen spaander heel. Hulp is er niet, de vooroordelen zijn legio. “Ik heb helaas ook hier al te maken gehad met fysiek geweld”, klinkt het met een zucht. “Ik was op zoek naar iets om te eten toen ik een pak slaag kreeg. Ze ergerden zich mateloos aan ‘wij’ die alles gratis kregen terwijl ik een grote smartphone had. Ik weet nog altijd niet wat ze bedoelden met ‘alles gratis krijgen’ en in die smartphone zit mijn volledig portfolio. Ik heb er keihard voor gewerkt en als ik die nu kwijt raak, ben ik meteen ook echt alles kwijt.”

Bibberend van de kou, ingeduffeld in twee jassen en drie sjaals die hij van vrijwilligers ( lees het verhaal van de West-Vlaamse vzw Collect4People hier , red. ) kreeg, probeert Khalil toch hoopvol vooruit te kijken. “Als ik in Engeland raak, dan gaat alles weer beter worden. Daar gaan ze naar mij luisteren en gaan ze kijken naar wat ik allemaal kan. Engeland, daar is het anders.”

Asielprocedure

Ondertussen verstrijken de weken en lijkt Engeland steeds meer op een utopie. Hun grenzen voor de vluchtelingen zijn potdicht en ook in Frankrijk loopt het niet vlot. Volgens Europese regels werd er een asielprocedure opgestart, een procedure die in huidige tijden geen prioriteit is. Ondertussen ligt het dossier van Khalil in de koelkast, kan hij niet werken, heeft hij geen recht op steun of een huisvesting en weet hij ook niet waar hij terecht kan voor vragen.

Voor Khalil speelt het uiteindelijk allemaal geen rol. Zijn tent werd net opnieuw kapot gesneden en in brand gestoken door de ordediensten, terwijl ze deze nacht vriestemperaturen voorspellen. Het wordt een nacht zoals er al zovelen zijn geweest, een nacht om te overleven in de hoop dat hij morgen de oversteek kan maken.