De toneelvereniging Wilt van Gheeste zorgt dit najaar opnieuw voor een portie humor en hartverwarmend theater in CC De Balluchon. De nieuwe productie ‘Wie niet waagt…’ vertelt het verhaal van zeven vriendinnen die al jaren lief en leed delen.
Wanneer één van hen haar brugpensioen aankondigt, besluiten ze haar niet met een traditioneel feestje uit te wuiven, maar het over een andere boeg te gooien. Geen diner of uitstap, wel een gewaagde onderneming die hun vriendschap stevig op de proef stelt. Het publiek ontdekt in november of hun plan ook écht lukt. Er spelen ook vier heren en figuranten mee.
De regie is in handen van Elise De Gend (74), die al sinds de jaren 1980 in het amateurtheater actief is. “Als je me vraagt het hoeveelste toneelstuk dit al is dat ik regisseer, dan kan ik niet antwoorden”, glimlacht ze. “Ik ben de tel kwijt.” “Ik ben begonnen met mijn leerlingen in ’t Crossmotje, en nadien gevraagd door mijn collega’s van het Vosmotje, het lerarengezelschap van de RMS. Toen de regisseur daar plots afhaakte, wou ik het op mij nemen om verder te regisseren. En sindsdien is de bal aan het rollen gegaan. Daarna volgde het Oostends Werktheater, en de rest is geschiedenis.”
Plankenkoorts
Na tientallen producties blijft de liefde voor het toneel even groot. “Ik heb zelf ooit gespeeld, maar kreeg steeds meer last van plankenkoorts. Bij regie is het werk in feite klaar na de generale repetitie, allez ja, dat is toch de theorie”, lacht ze. “Het mooie aan regisseren is dat je alles ziet groeien: van het eerste onwennige lezen tot de première waarop alles klopt.”
Met ‘Wie niet waagt…’ koos Elise bewust voor een andere toon. “Na het succes van vorig jaar wou ik iets anders proberen. Alleen: het aantal spelers blijft een uitdaging. De meeste komedies hebben vier tot zes personages, wij zijn met minstens het dubbele. Maar ik kan niemand uitsluiten of afwijzen die graag zou meespelen en ze zijn allemaal zó enthousiast en gepassioneerd. Dus passen we het stuk aan, herschrijven hier en daar, en maken er iets van dat klopt voor ons gezelschap.” Volgens Elise is de nieuwe productie geen klassieke klucht. “Het blijft een komedie, maar geen billenkletser. Dit stuk heeft laagjes, het is warm en herkenbaar. Door het decor en de kostuums wordt het een streling voor het oog en het spel van mijn bende maakt het verrassend boeiend. Er wordt veel gelachen, maar soms ook geraakt. Mensen laten lachen is niet gemakkelijk, dat is de grootste uitdaging bij elke komedie, maar net dat maakt het zo heerlijk om te doen.”
Geen typecasting
Wat haar regie kenmerkt, is de band met de spelers. “Ik ken mijn kornuiten van binnen en van buiten. Hun sterktes, hun valkuilen. Toch probeer ik typecasting te vermijden, ik geef hen graag nieuwe uitdagingen. De wisselwerking tussen acteurs en regisseur is een godsgeschenk. We zoeken samen, proberen uit, lachen veel en groeien elke week een beetje meer naar elkaar toe.”
Toneel is voor Elise meer dan een hobby. “Je hebt geen dure uitrusting nodig, alleen je inzet, je goed humeur en je geheugen”, glimlacht ze. “De repetitieperiode is minstens even belangrijk als de voorstellingen zelf. Je bouwt iets samen op, leert je personage kennen en beleeft zoveel plezier onderweg. En dan, als het doek opgaat en je voelt dat het publiek meeleeft, is dat applaus de ultieme beloning.”
De band tussen Wilt van Gheeste en het publiek is intussen stevig. Sinds hun oprichting slaagt de groep er elk najaar in om de zaal te vullen met lach en enthousiasme. Hun naam – een knipoog naar ‘wild van geest’ – vat hun filosofie mooi samen: spelen met overgave, humor en hart. “Met de lach als grootste wapen”, zeggen ze zelf, en dat blijkt ook dit jaar hun troef te blijven.
Wat het publiek dit keer mag verwachten, houdt Elise nog even geheim. “Ik wil het plezier van de verrassing niet wegnemen”, zegt ze met twinkelende ogen. “Maar één tip: de paarden die op de affiche staan, zul je misschien niet zien… de hoeden wél.”
