Het levensverhaal van Tom Coghe, een topschutter met dromen… en Parkinson

Dik tien jaar scoorde hij aan de lopende band bij KFC Izegem. Professioneel doorzwom Tom Coghe (40) allerlei watertjes in topfuncties in het bedrijfsleven. Toen hij stopte met voetballen werd Parkinson bij hem vastgesteld. “Maar ik blijf mijn dromen najagen. Nu heb ik met mijn zus mijn jongensdroom weten te realiseren en runnen we samen een AD Delhaize. En ik heb nog tal van plannen.”

Wie het amateurvoetbal in West-Vlaanderen volgt, stootte onnoemelijke keren op de naam Tom Coghe. De Pittemnaar was ieder jaar topschutter bij KFC Izegem en loodste het team eigenhandig naar derde klasse. Heel wat volgers dichtten hem kwaliteiten voor het profvoetbal toe, maar Tom Coghe bleef steeds met de voeten op de grond. De landbouwerszoon bouwde aan een mooie professionele carrière, maar maakte een dik jaar geleden een voor de buitenwereld onverwachte switch en heeft nu samen met zijn zus Eline de leiding over een grootwarenhuis waar ze werk geven aan 15 personeelsleden. “Als kind mocht ik mee met mijn ma die een melkronde had. Ik vond dat zo fascinerend. De voedingssector heeft me ook altijd geboeid en ik ben er altijd in actief geweest.”

Tom behaalde zijn diploma Toegepaste Economische Wetenschappen en bleef tijdens zijn universiteitsjaren in provinciale bij zijn moederclub KSV Pittem voetballen. “Toen ik van school kwam, ging ik meteen aan de slag bij Alken Maes en kwam hier al in Tielt bij de AD Delhaize die we nu dus hebben overgenomen over de vloer.”

Inspirerende bazen

Opvallend: ongeveer telkens na een drietal jaren veranderde Tom van job. “Ik kreeg telkens de kans op een andere uitdaging. Bij de Meli mocht ik Europees gaan, kwam ik vaak in Scandinavië en leerde ik met aankoopcentrales werken. Bij Crop’s, het bedrijf dat de inspirerende Michel Delbaere uit het niets uit de grond had gestampt, kreeg ik de dag voor ik moest beginnen te horen dat ik de ‘food service-afdeling’ mocht leiden. We haalden er met onze afdeling tien miljoen euro omzet, ik leerde er elke dag bij.”

Hij zegt het alsof het een alledaagse zaak is: “Ik word dit jaar 40 jaar, ben dus tien jaar getrouwd en heb vijf jaar Parkinson”

En toen kon hij uiteindelijk toch de lokroep van Dick D’Hoore, zelf ooit een begenadigd voetballer, niet weerstaan. “Hij had me al verschillende keren naar KM Torhout, de ploeg waarvan hij voorzitter is, proberen te halen. Dat is niet gelukt, ik bleef bij KFC Izegem. Maar ik ging wel in zijn zaak werken. Hij had net een bedrijf overgenomen dat eigenlijk groter was dan het zijne. Velen weten ook niet dat Biscuits Dupon nu de op een na grootste producent ter wereld van ijshoorntjes is. Op dinsdag ging ik nog trainen, van woensdag tot vrijdag werkte ik in de vestiging in Duitsland. Dat ik geen Duits sprak, vond Dick geen probleem. Je zal het binnen de kortste keren kunnen, orakelde hij. Hij had gelijk.” Toen Tom zijn nieuwe toekomstplannen uit de doeken deed, vond hij steun bij zijn baas. “Je moet je dromen proberen te realiseren.”

Sociaal isolement

En dat doet Tom. “Ik wilde met mijn droomvrouw (Valerie Spriet, red.) trouwen en dat is gelukt. Ik heb kunnen bouwen achter de ouderlijke hoeve in Pittem, de plek waar ik als kind al wilde blijven wonen. Ik wou een zoon en een dochter en met Aurélie (8) en Achiel (6) is ook dat in vervulling gegaan. Ik word dit jaar 40 jaar, ben dus tien jaar getrouwd en heb vijf jaar Parkinson.”

Hij zegt het alsof het een alledaagse zaak is. “Toen ik de diagnose kreeg, heb ik meteen uitgemaakt dat dit mijn verdere leven niet mocht bepalen. Uiteraard moet ik de juiste medicatie nemen en zesmaandelijks op controle gaan. Parkinson is niet dodelijk, maar je gaat wel gestaag achteruit. Ik heb nu goede en mindere dagen. Maar ik kijk vooruit. Immanuel Kant zei: Optimism is a moral duty. Het is onze morele plicht om de dingen optimistisch te bekijken. Daarom wil ik nog steeds mijn dromen realiseren. Dus baat ik nu met mijn zus de AD Delhaize in Tielt uit.”

“Klagen? Daar heb ik geen reden toe, want ik mag iedere dag doen wat ik graag doe”

Broer en zus zijn nu een dik jaar bezig in de Ieperstraat in Tielt. “Ik heb hier mijn middelbaar gevolgd, ik ken de stad uiteraard. Ik maak hier ook vaak een wandeling en ga vaak iets eten. Om onder de mensen te zijn. We hebben hier ook een sociale en maatschappelijke rol te vervullen. Heel wat mensen komen dagelijks naar hier. Om boodschappen te doen, maar ook om een praatje te slaan. En dat spiegel ik ook onze personeelsleden voor: het draait hier om de klanten. We willen hier ook verder investeren en bij ons leeft ook de overtuiging dat wij naar de klant moeten gaan en de klant niet enkel naar ons moet komen. Voor ons is het een drukke job, maar geen enkele dag is dezelfde. Ik vertrek ‘s morgens om 5 uur en zie mijn vrouw pas bij het avondeten. Zij heeft met haar broer de transportzaak (Transport Spriet, Zeebrugge, red.) van haar ouders over genomen.”

Zelf genoot hij recent nog van Neymar tijdens een wedstrijd van PSG. “Wat die met een bal kan, nog nooit gezien.” Hij speelt zelf nog mini- en zaalvoetbal en op zondagvoormiddag veldvoetbal met de veteranen van Studax KFC Meulebeke. “Sporten is ook nodig om mijn ziekte mee het hoofd te bieden en als ik op het voetbalveld sta, voel ik me als in mijn beste jaren. Uiteraard voetbal ik daarnaast graag met mijn zoontje in de tuin. Mijn gezin, we hebben ook super oma’s en opa’s, mijn job delen met mijn zus, onze vrienden… Ik mag iedere dag doen wat ik graag doe en heb dus geen reden tot klagen.”