Zondag, iets na de middag. De ogen van je dochter zien glazig en kleuren rood. Ze staat in de gang en lijkt zich wat te verstoppen. Het kind heeft verdriet. Heel even verdenk je kleine broer, maar die ligt languit te luieren. De dochter ziet je kijken en wendt haar blik af.
Je komt een paar stappen dichter. Vraagt of er iets scheelt. Er volgen wat snikjes en gemompel. Je kijkt vragend en komt nog wat dichter. Ze leunt tegen je en praat nu wat minder zacht. ‘Ik wil dat corona voorbij is.’ Ze kijkt in je ogen en zoekt een antwoord. Je slikt en je zucht. Ik ook, zeg je. Ik ook.
Het leven zoals het is, de coronaversie. We kunnen honderd kranten vullen met mensen die het beu zijn. Kotsbeu. Er lopen op deze aardbol 1,2 miljoen West-Vlamingen rond: als er één is die het wel fijn vindt, laat het ons weten. Die mag meteen op onze frontpagina.
We kunnen honderd kranten vullen met mensen die het beu zijn
De marathon die we met zijn allen aan het afleggen zijn, is een gigantische ultraloop geworden. Het vaccin zorgde even voor euforie, maar een dreigende derde golf en extra maatregelen hebben de motivatiecurve gekelderd. We kunnen honderd kranten vullen met kleine en grote experten die nóg doemscenario’s hebben.
Maar dat doen wij dus niet. Zonder de ogen te sluiten, willen wij hoop blijven uitstralen en uitdragen. We vergeten het snel, maar er zijn nog altijd lichtpunten. We blijven vaccins toedienen, de cijfers blijven beter dan in de buurlanden en de ziekenhuizen lopen niet vol. Het einde is niet dicht, maar het blijft in zicht.
Woensdag, vroeg in de ochtend. De boterhammen van je dochter zien zwart en de pot boerinnekeschoco oogt leeg. Dat ze beslist heeft, zegt ze na het smeren. Ik kies voor mijn vioolles. Ze bijt in haar boterham en oogt tevreden. In het avondnieuws had ze minister Dalle gehoord. Die wou dat kinderen nog één buitenschoolse hobby zouden beoefenen.
Een nacht later was haar keuze blijkbaar gemaakt. Je drinkt een slok koffie en stelt een vraag. Wat met de Chiro dan? Ze schrikt en de boterham gaat neer. Je ziet de negenjarige rekenen. Drie uur ravotten versus één uur viool. Ik kies Chiro, besluit ze snel. De ogen van je dochter blinken. De motivatiecurve schiet omhoog.
Reageren? bart.casteleyn@kw.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
