Zondag 6 september werd de slag om Moerbrugge herdacht, nu 76 jaar geleden. Van 8 tot 12 september 1944 stierven 53 Canadese soldaten, 104 Duitse soldaten en 12 burgers.
Na de misviering in de Sint-Godelievekerk kwamen alle genodigden samen aan de vredesmonument, een impressie van een stukgeschoten Sherman tank, waar met gepaste eer een bloemenhulde plaatsvond.
Tijdens de plechtigheid werd door Lode Degrieck het derde deel van de pakkend getuigenis voorgelezen van André De Clerck, die ten tijde van de bevrijding als kind in de Beernemstraat woonde, dicht tegen de vaart maar wel aan de Duitse kant. Hij beschreef wat hij voelde en zag op de laatste dag van de slag van Moerbrugge:
“Als we ons hoofd weer een weinig naar boven staken, zagen we schelven en huizen die branden. Het was een gigantisch schouwspel, dikke grijze rook, spookachtig verlicht dreef laag over het land. Verscheidene fusees hingen in de lucht en zetten alles in kunstmatig licht. Als de fusee uitdoofde werd er onmiddellijk een andere in de plaats geschoten. Lichtkogels trokken hun witte gloed her en der.”
Bidden en hopen
“Tegen de morgen werd alles met obussen die boven de grond ontploften bestreken. Bevelen werden geschreeuwd, er werd gevloekt en gekermd. We leerden de geluiden vereenzelvigen, we herkenden de fijne tjik-tjak der machinepistolen, de boeloef der mitraileuzen, de grove djenkboem der lichte granaatwerpers. Huilend gesis. We drukten ons automatisch tegen de bodem van onze schuilplaats en zuchten bevrijd na de zware knal door de explosie. Heel de zaterdag was het een helse heksenketel. We geloofden niet dat we er nog ooit levend zouden uitkomen. We baden de ene paternoster na de andere. Nooit in ons leven hadden we zo godsvruchtig gebeden. Eten, daar dacht niemand meer aan, maar de drank hebben we spaarzaam moeten verdelen, want we wisten niet hoelang het nog kon duren.”
Tanks en bevrijding
“De zaterdagnacht kwam dezelfde Duitse soldaat terug bij ons. Hij was in 24 uur geweldig veranderd. Er waren 2 van zijn vrienden gesneuveld en verscheidene gekwetst. Zijn gevechtsput was 80 meter van onze onderstand. De Engelsen wierpen een brug over het water. Morgen komen de tanks, voorspeldde hij. En zondagmorgen kwamen inderdaad de tanks. Wat we die dag nog meemaakten, wil ik hier liever niet beschrijven. Het was veel te gruwelijk. Het waren geen soldaten meer die vochten, maar duivels. Tanks brandden als toortsen.
Dan eindelijk, zondag 7 uur, werden we bevrijd. Het oorlogsgeweld was 1 km opgeschoven en we rookten onze eerste Engelse sigaretten. ‘Tommies’, zei ik en gaf hen een hand. No ‘Caeedjen’ antwoordden ze lachend. Voor ons was de oorlog voorbij. Op de gemeente kwam een groot Canadees moment. Mijn kleine parochie kreeg een gedenkplaat met de namen van de 20 dode burgers en acht vermisten. En wij hadden een Duits soldatengraf op 80m van onze schuilplaats.”
Tijdens het verder verloop van de plechtigheid brachten de kinderen van de Koning Boudewijnschool een vredeswens in 9 verschillende talen. De kinderen van de basisschool De Vaart sloten de sloten de plechtigheid af. Er werden bloemen neergelegd, persoonlijke boodschappen, bellen geblazen, gedanst en als laatste witte ballonnen de lucht ingelaten met een boodschap van hoop op nooit meer oorlog.
(GS)
