Heel wat koppels vieren volgende week woensdag Valentijn. Voor Henk Bulcke (53) uit Merkem roept die dag van de geliefden vooral negatieve gevoelens op. Hij is al 24 jaar alleen. Henk kreeg een resem tegenslagen te verwerken en hoopt nu het geluk te vinden bij iemand.
“Weer een eenzame Valentijn”, zucht hij. “De zoveelste op rij.” Nochtans het was ooit anders. Henk was getrouwd, het gezin had drie zonen, een eigen huis en een eigen zaak, de toekomst lachte hem toe. Helaas was het geluk van korte duur.
“Ik ging alleen wonen toen ik achttien was. Ik leerde een meisje kennen, en toen zij één jaar later bij haar moeder buiten moest, zijn we getrouwd. Ik werkte als zelfstandige in transport, we bouwden samen een huis, kregen samen drie kinderen. Het was een gelukkige tijd – dacht ik.”
“Op een gegeven moment koos ik ervoor om meer bij mijn kinderen thuis te zijn en dus geen internationaal vervoer meer te doen. Toen begon het mij te dagen: mijn vrouw was niet zo gelukkig met mijn beslissing. En ze sprak mij regelmatig aan met een verkeerde naam. De naam van haar nieuwe vlam.”
Epilepsie
“Dus volgde er een scheiding: weg vrouw, weg kinderen, weg huis. Gelukkig kwamen de kinderen nog ieder weekend bij mij. Daarin vond ik troost, daarvan genoot ik, en de kinderen ook. In die periode, toen het huis verkocht werd, ging ik weer internationaal transport doen, maar wel zo dat ik in de weekends er voor de kinderen kon zijn.”
Daarbij bleef het niet. “Jaren later ging ik failliet, door de moordende concurrentie van buitenlandse transporteurs. Ik moest in collectieve schuldbemiddeling. Ik heb nog negen jaar gereden voor een firma in Izegem, tot ik mijn eerste epilepsieaanval kreeg: ik wist niet wat me was overkomen, zomaar uit het niets, zonder vooraf iets te voelen, heel raar. Met als gevolg dat ik niet meer met de auto en dus natuurlijk ook niet met een vrachtwagen mag rijden.”
En nog was het niet gedaan. Henks gezondheidsproblemen stapelden zich op en zijn eenzaamheid groeide. “De weg die ik afleg, is een lange, pijnlijke en vooral eenzame weg. Het lijkt wel alsof ik vervloekt ben, alsof ik voor het ongeluk geboren ben. Dat ik daarbij alleen ben, niemand heb om eens mee te praten, om mijn gevoelens mee te delen, dat maakt het extra zwaar.”
“Drie keer heb ik iemand ontmoet met wie het klikte. Ze zijn alle drie in één jaar tijd overleden”
“Ik heb in totaal vierenhalf jaar in het ziekenhuis gelegen. Ik ben acht keer met de helikopter naar het ziekenhuis gebracht. Ik kreeg 23 epilepsieaanvallen, had zes hartaanvallen, brak mijn rug door tijdens een epilepsieaanval van de trap te vallen, ik heb een prothese aan mijn beide schouders. Mijn laatste epilepsieaanval kreeg ik in januari van vorig jaar. Ik kon niets meer. Ik lag acht weken in coma, en kreeg daarna vier weken revalidatie. Op de dag dat ik naar huis mocht, kreeg ik een hartaanval; men heeft mij pas vier dagen later gevonden. Ondertussen heb ik nog een maagbreuk gehad, en mijn slokdarm zodanig verbrand, dat er nu dode plekken in zitten.”
“En al die tijd heb ik niemand gezien. Ik mag niet wandelen, niet fietsen, niet met de auto rijden …, dan zijn je mogelijkheden om mensen tegen te komen natuurlijk heel beperkt.”
“Drie keer heb ik iemand ontmoet met wie het klikte. Ze zijn alle drie in één jaar tijd overleden. De eerste kreeg een ongeval en overleefde het niet, de twee anderen kregen kanker en stierven in een korte tijd. Een van die vrouwen overleed op Valentijn. Dus niet enkel een eenzame Valentijn voor mij, maar ook een heel trieste dag.”
Koffie in rusthuis
Henk kreunt onder de eenzaamheid. “Hier dag en nacht alleen zijn, met als enig verzet af en toe in de cafetaria in het rusthuis hier in de buurt een koffie gaan drinken tussen de bejaarden: het is een heel eenzaam bestaan, en ik zou niet graag alleen oud worden. Ook in de eindejaarsperiode zit ik altijd alleen. De enigen die ik zie, zijn de thuisverpleging en de huishoudhulpen. Dat is heel triest. Hoe ouder ik word, hoe zwaarder die eenzaamheid weegt. En ik heb het geld niet om eens ergens naartoe te gaan waar ik mensen zou kunnen leren kennen, gelukkig komt er dit jaar een einde aan de collectieve schuldbemiddeling en de bewindvoering.”
“Ik zit hier nu al vijf jaar helemaal alleen, en kan niet buiten. Ik ben alleen op de wereld en wens niets liever dan weer een beetje geluk te vinden: iemand met wie ik samen kan zijn, gezelligheid en warmte kan delen, in eenvoudig geluk. Ook mensen die gewoon even een praatje komen maken. Het belangrijkste is de eenzaamheid doorbreken.”
Wie Henk een hart onder de riem wil steken, kan hem contacteren via 0472 66 13 02 en via Facebook Henk Bulcke.
Wie zich eenzaam voelt en nood heeft aan een gesprek, kan gratis en anoniem terecht bij Tele-Onthaal, op het telefoonnummer 106, of op de chat van Tele-Onthaal.be.
