Heidi Vansevenant (58) richtte 13 jaar geleden Think Pink op en zet zich vandaag nog altijd keihard in voor de strijd tegen borstkanker. Toch droomt ze er ook van het af en toe eens wat rustiger aan te doen. “Elk jaar met Nieuwjaar neem ik me voor het wat kalmer aan te doen. Maar het lukt nooit. Het is niet alleen mijn beroep, het is ook mijn passie, mijn hobby, mijn hele leven. Ik krijg er zo veel van terug, dat is onbetaalbaar.”
“Zo raar, een interview waarbij ik gewoon dialect kan spreken. Dat is de allereerste keer”, lacht Heidi Vansevenant wanneer we plaatsnemen in de hut van de commandant op de Mercator. Mét mondmasker aan, van Think Pink uiteraard.
Je bent van Oostende afkomstig, maar verhuisde naar Brugge. Sinds kort woon je weer in de badstad. Blij dat je terug bent?
“Sinds december van vorig jaar woon ik terug in Oostende, klopt. Mijn vriend is ook van Oostende en het klopte gewoon voor ons allebei om hier te komen wonen. En eerlijk? Heel in het begin dat ik hier terug woonde, voelde het wel aan als thuiskomen. Niets doet vreemd aan, het is een plek die je vanbinnen en vanbuiten kent. En ik zie hier nog altijd dezelfde gezichten rondlopen (lacht). Het verschil met Brugge is groot: Brugge is klein en rustig; Oostende, dat is rock-‘n-roll. Nee, ik heb geen spijt van mijn verhuis.”
Ondertussen is het al 13 jaar geleden dat jij vzw Think Pink, de nationale borstkankercampagne, hebt opgericht. Jij bent zelf een lotgenoot.
“In 2000 werd bij mij schildklierkanker vastgesteld. Ik was toen 38 jaar. Dat doet wel wat met je gezin, hoor. Zeker voor mijn dochters, die toen 14 en 11 jaar waren, was dat een heel heftige periode. Ze verwerkten het elk op hun eigen manier. Ik voelde me ook schuldig; alsof ik een stuk van hun onbezorgde jeugd had afgenomen. Uiteindelijk heb ik drie behandelingen gehad en waren er ook uitzaaiingen. En hoewel ik er nog elke dag mee bezig ben zeker wanneer je moe bent of je niet goed voelt blijf ik positief. Het dicteert mijn leven niet meer.”
Toen ik zelf kanker had, voelde ik me schuldig tegenover mijn dochters
Vanwaar het idee voor Think Pink?
“Ik ben altijd een harde werker geweest. Het is iets wat ik gráág doe. Het zit in je, denk ik. Ik wilde dus iets doen om mensen met kanker te helpen. Borstkanker is de kanker die het meest voorkomt bij vrouwen in België. Er zijn nog altijd meer dan 10.500 gevallen per jaar. Think Pink is gestart als een tijdelijke campagne van Samsung. Zij Samsung Electronics wilden via de verkoop van hun mobiele telefoons borstkankeronderzoek steunen. Uiteindelijk bleek dat er veel méér te doen was hiermee. De nood was er ook. Daarom besloten we om ervoor te gaan. Zeker in het begin was dit heel zwaar, want wij zijn een vzw die geen overheidssteun vraagt. Bewust, omdat we zo onze lotgenoten een stem binnen het beleid willen geven. We zetten in op preventiemethoden ontwikkelen, lotgenoten steunen, zorg, patiëntenrechten verdedigen, bewustmaking, screening en financieren wetenschappelijk onderzoek.”
Krijg je er veel voldoening van?
“Ja, enorm veel. Het is niet alleen mijn beroep, maar het is ook mijn passie, hobby, mijn hele leven. Ik krijg er zo veel van terug, dat is onbetaalbaar. Soms zijn het ook heel concrete zaken: dan krijg ik een mailtje van iemand die een pruik kon kopen dankzij Think Pink. Daar doe ik het voor. En elk jaar met Nieuwjaar neem ik me voor: ik ga het wat kalmer aan doen. Maar het lukt nooit.”
Hoe heb je de coronacrisis beleefd?
“Wel, wij waren in februari op skivakantie vertrokken met de mobilhome. Je moet weten dat dat betekent dat ik dan weg ben van de wereld, het nieuws volg ik zo goed als niet. Alle bars en restaurants waren leeg, we hadden de skipiste voor ons alleen. Dat was zalig, nergens moeten wachten. We hadden wel al gehoord van corona, uiteraard, maar konden niet inschatten hoe ernstig het was. Plots kreeg ik een telefoontje van mijn medewerkers van Think Pink: of ze thuis mochten werken? Uiteindelijk waren we nét op tijd terug in België: enkele uren later waren de grenzen gesloten.”
Met Think Pink begonnen jullie snel met de verkoop van mondmaskers.
“We zijn daar meteen opgesprongen. Want ik had echt schrik: hoe lang gaan wij het financieel volhouden? Die mondmaskers hebben het goedgemaakt, voor een stuk. In zes dagen tijd hebben we 3,5 miljoen exemplaren verkocht. Gelukkig hebben we een enorm sterk team, waar ik erg dankbaar voor ben. Nu zitten we nog met 300.000 maskers in stock. Die moeten dringend de deur uit, want onze centen zitten daar in. Ook het wegvallen van Music For Life is een ramp. Niet alleen voor ons, maar voor heel wat van die kleine vzw’s…”
Wat wil je nog verwezenlijken?
“Toen ik ziek werd, heb ik een bucket list gemaakt. Daar heb ik al heel veel van gedaan. Ik leerde bijvoorbeeld snowboarden met mijn dochters. En ik heb een kindje geadopteerd. De lockdown was wel een heel intense periode voor Think Pink: we waren zeven dagen op zeven aan het werk voor de mondmaskers. Maar we hadden ook tijd om eens te gaan wandelen of fietsen. En nu? Ik heb de voorbije 13 jaar keihard gewerkt. Met veel plezier, maar ik moet leren om meer uit handen te geven. Ik wil meer tijd voor de gewone dingen zoals wandelen, fietsen, reizen…”
Wie is Heidi Vansevenant?
Heidi Vansevenant (58) groeide op in Oostende. Ze woont samen met Christophe Van Belle, heeft drie kinderen Hannelore (35), Lieselot (31) en Oleg (14) én twee pluskinderen Matthias en Thibault. Ze heeft vier kleinkinderen: Tilly, Lio, Warre en Jokke. Na enkele jaren in Brugge woont ze weer in Oostende.
Heidi studeerde boekhouding en fiscaliteit. Na functies bij onder meer Ostend Motors en het Sint-Andreasinstituut richtte ze 13 jaar geleden Think Pink op.
In haar vrije tijd houdt ze van wandelen, fietsen en reizen.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier