‘Instant happiness.’ Dat bezorgde de 9-jarige Heaven haar papa Mike (31) woensdagnamiddag in het Ieperse ziekenhuis. Met haar schoolkoor zong ze met haar schoolgenootjes bijna een uur lang kerstliedjes, een jaarlijkse traditie maar dit keer ook speciaal voor haar held die wat verderop aandachtig luisterde of hij het stemmetje van zijn dochter kon herkennen. Ruim twee maanden geleden crashten beiden samen op de motor tegen een tractor. “Ik heb gevochten als een leeuw om er door te komen voor momenten als deze”, genoot Mike.
5 oktober 2019. Die datum zal wellicht voor eeuwig in het geheugen van Mike Hosten uit Zillebeke (Ieper) gegrift staan. Zijn geheugen die hem sinds een gruwelijk ongeval met zijn motor schromelijk in de steek laat. Op die zaterdagnamiddag had hij net zijn dochtertje Heaven opgepikt na een verjaardagsfeestje toen ze samen op de motor op de terugweg tegen een tractor terecht kwamen. Mike vloog tegen een boom en lag wekenlang in coma, Heaven kwam er beter vanaf maar zit sindsdien ook nog altijd in een rolstoel. Haar milt scheurde op drie plaatsen maar vooral een knieletsel baart haar op vandaag, en misschien voor de rest van haar leven, zorgen. Het meisje heeft er al zes operaties opzitten.
Tweede thuis
Het leven van Mike hing al helemaal aan een zijden draadje. “Toen ik in het ziekenhuis kwam, raadden de dokters mij aan afscheid te nemen”, blikt zijn echtgenote Manuela Coutereel (32) nog even terug. “Maar Mike is een vechter en vocht terug. Ik ben trots op hem. Dat we het optreden van het koor van Heaven hier in het ziekenhuis – de laatste maanden onze tweede thuis – samen kunnen beleven, is een gods- en kerstgeschenk. Hij is er nog, ik kan hem nog knuffelen en een zoen geven, ook al is het niet meer dezelfde Mike als vroeger.”
Mike is door de hersenschade grotendeels blind, zijn geheugen laat hem in de steek, linkerarm en rechterbeen willen niet zo goed mee. “Voor een harde werker als ik, in de tuinbouw, is dit lastig”, vertelt hij. “Ik was altijd bezig en wou er altijd zijn als vader voor mijn kinderen Lüka (12), Heaven (9) en Lily (2). Voor de school van Heaven deed ik graag een klusje bv. door het voederhuisje voor de vogels in elkaar te timmeren. De voorbije weken kon ik dat niet en dat vreet aan mij. Maar ik ben natuurlijk wel dankbaar dat ik er nog ben. Maar toch… een schuldgevoel bekruipt me telkens als ik zie dat Heaven in de rolstoel zit en ook gewond raakte. Ik had misschien liever mijn leven gegeven als zij er ongeschonden was uitgekomen. Het doet me wel deugd dat ik haar vandaag kon horen zingen met haar schoolgenootjes van De Muzieknootjes. Haar zien kon ik amper maar de kerstliedjes klonken als muziek in de oren. Voor zo’n momenten heb ik gevochten om te overleven. Mijn korte termijngeheugen is dan misschien wel flink aangetast, dit zal ik me morgen wel nog herinneren, daar ben ik zeker van. Ik leerde ondertussen alles bewuster te beleven en probeer alles te blijven herinneren. Maar het kost veel energie. Enkel dankzij de steun van mijn vrouw, kinderen en familie ben ik al zover gekomen. Ik zou niet weten hoe mijn leven er zonder hen zou uitzien. Ik kon vandaag ook het baby’tje van mijn zus weer eens in de armen nemen, zalig. Heaven deed haar best voor haar papa. Onze band is na het ongeval nog hechter geworden. We waren samen slachtoffer van het ongeval en houden ons vast en recht aan elkaar. Ik ben graag papa. Dat heeft het ongeval toch niet van me afgenomen.”
Overweldigend
“Kunnen zingen voor mijn papa was leuk”, glimlacht Heaven. “Ik ben blij dat hij heeft kunnen luisteren. Het was wel wat overweldigend allemaal.”
“Je zou 5 oktober kunnen zien als een slechte dag voor ons gezin”, besluit Manuela. “Maar wij vinden dat wij die dag een tweede kans hebben gekregen. Mike en ik zijn al 13 jaar samen. Hij heeft voor ons gevochten.” (LSi)
De Warmste Week
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier