De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.
Koude rillingen. Schurende keelpijn. Koorts. Ik heb het zitten: een zware verkoudheid of misschien zelfs griep. Coronatest: negatief. Gelukkig maar. Iets anders dan rust, Dafalgan, een neusspray en hoestsiroop kunnen me niet helpen. Rust is nochtans moeilijk, want als zelfstandige moet de boel blijven draaien, hoewel de letters voor mijn ogen dansen, terwijl ik dit schrijf. Maar mijn wekelijkse afspraak met u wil ik liever niet verbreken.
Een van de vervelendste dingen aan alleen zijn, is dat je niemand in de buurt hebt die voor je zorgt als je ziek bent. Niemand die een kop muntthee brengt, niemand die dichtbij komt liggen en niemand die voor je boodschappen doet. Troost brengt mijn kat Rachel, die wel lijkt te voelen dat er iets met me aan de hand is. Overal volgt ze me; zelfs terwijl ik deze column schrijf, ligt ze naast mijn toetsenbord te spinnen.
Troost brengt mijn kat Rachel, die wel lijkt te voelen dat er iets met me aan de hand is
Het is deze week vier jaar geleden dat Rachel bij mij in huis kwam. Haar exacte geboortedatum weet ik niet, want ze verscheen in september 2017 als een wild kitten met ontstoken oogjes op mijn terras. Vier weken kostte het om haar wat minder schuw te maken. Als ik haar eten gaf, sprong ze meteen achteruit. Ook na twee weken was er nog geen toenadering. Het werd kouder en ik zette buiten een mand met een deken voor haar neer. Eenmaal ze daarvan elke nacht genoot, sprong ze op een vrijdagochtend recht mijn bed op. Hare majesteit had besloten: voortaan zou ze me bij wonen.
Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder Rachel. Haar zachte vacht, haar wilde spelletjes met een dopje van een fles sportwater, haar blijdschap wanneer ik een paar dagen ben weggeweest en ze me weer ziet binnenkomen: ik zou het niet meer kunnen missen. Als u er nog geen hebt, neem een kat (of een hond) in huis en u zult zich zelden nog alleen voelen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
