Boezingenaar Christophe Gantois (52) mag binnenkort opnieuw de oversteek maken naar zijn geliefde New York. De Ieperling gaat er voor de tweede keer aan de slag bij Wafels & Dinges, de bekende Belgische wafelfoodtrucks in de Amerikaanse metropool. “Het is hard werken, maar het avontuur en de sfeer in New York maken alles goed”, vertelt Christophe enthousiast.
Dat Christophe Gantois (52) zijn hart verloren heeft in New York is een understatement. De Boezingenaar ging er al zeven keer met vakantie voor hij er vorig jaar al eens zeven maanden werkte. “Ik ben deze zomer nog drie weken in New York geweest, ook voor vakantie dan. Terwijl ik daar was kreeg ik een berichtje van de baas om te vragen of ik geen goesting had om er weer te gaan werken”, vertelt Christophe. “Ik heb geen seconde getwijfeld en meteen ja gezegd. Op 15 november vertrek. Deze keer is het wel maar voor zeven weken.”
Die ‘baas’ is Thomas De Geest, een bio-ingenieur die in 2007 zijn baan als consultant bij IBM vaarwel zei om een wafelkraam te beginnen in The Big Apple. Onder de naam Wafels & Dinges heeft hij ondertussen een zevental foodtrucks in New York. “Vorig jaar zag ik op Instagram dat hij tien Belgen zocht om het seizoen te doen. Aangezien ik zot ben van New York heb ik me kandidaat gesteld. Zo ging de bal aan het rollen”, zegt Christophe, die zestien jaar uitbater was van café De Twaalf Apostels in de D’hondstraat en momenteel werkt in het In Flanders Fields Museum. “Zeven maanden wonen en werken in New York… Dat was toch een heel avontuur. Vorig jaar heb ik onbetaald verlof genomen. Dit jaar doe ik dat opnieuw.”
Drukke periode
De foodtrucks van Wafels & Dinges staan allemaal in Manhattan, het beroemde stadscentrum met de wolkenkrabbers en véél toeristen. “Op het einde van het jaar komen er een paar wintermarkten bij en dat zijn heel drukke periodes. Vorig jaar stond ik tijdens de kerstperiode op Rockefeller Center. Daar staat de beroemde kerstboom van New York, waar heel veel toeristen op afkomen. In november en december is het ook heel koud in New York en dan draait een foodtruck met warme wafels en warme chocomelk goed.”
Vorig jaar liet ik een tattoo zetten van het Vrijheidsbeeld met een wafel in de hand
De arbeidsomstandigheden zijn ook verre van ideaal. “Op Rockefeller zijn we open tot 2 uur ’s nachts. Je werkt bovendien met zeven mensen in een kleine foodtruck. Dat is heel druk en heel krap. Elk heeft zijn taak en zijn eigen halve vierkante meter om die taak uit te voeren. Ik stond vooral aan de kassa, aangezien ik meertalig ben. De anderen waren meestal Spaanstalig. Ik moest leren upsellen. Dat betekent dat de klanten meer kopen dan ze van plan waren, bijvoorbeeld extra slagroom of fruit.”
13 euro per uur
“Het loon is helemaal niet hoog. Ik verdiende net genoeg om uit de kosten te geraken. Vorig jaar ben ik begonnen met 16 dollar per, later is dat naar 15 dollar gegaan en dit jaar verdien ik maar 13 euro bruto. Netto komt dat neer op 10 dollar per uur. Je moet het dus vooral hebben van de fooien. In Amerika heb je die tipcultuur, maar eigenlijk is dat enkel van toepassing als je ergens bediend wordt, bijvoorbeeld in restaurants. Als je zelf je eten gaat halen aan een foodtruck is het eigenlijk niet de bedoeling dat je tipt. Maar de toeristen krijgen ingelepeld dat ze moeten fooien geven en dus doen ze dat ook aan foodtrucks. Vooral in de kerstperiode valt dat heel goed mee.”
Misschien duikt Christophe ook op in het programma The Big Waffle, dat momenteel te zien is op VTM GO. “Dat is een reality-serie over vijf jongeren die samenwonen in een huis en werken voor dezelfde keten als ik. Die gasten zitten daar ondertussen al een maand. Deze week werd de eerste aflevering uitgezonden. Misschien zal je me dus eens in de achtergrond zien passeren. We zijn in totaal met twaalf, onder wie de vijf jongeren.”
Donald Trump
Vorig jaar was Joe Biden nog president, maar ondertussen zwaait Donald Trump de plak in de VS. “Het is inderdaad allemaal een beetje strenger geworden. Het was bang afwachten of ik mijn visum zou krijgen, maar het is gelukt. Via mijn werkgever krijg ik een H2B-visum, een tijdelijk werkvisum. Het komt erop neer dat je enkel zo’n visum kan krijgen als je werk uitvoert die de Amerikanen niet zelf kunnen. Aangezien we Luikse – en dus Belgische – wafels bakken gaan ze ervan uit dat enkel Belgen dat kunnen. Ik heb dit jaar ook mijn sociale media een beetje opgekuist. Ik werd erop gewezen dat er kon controle zijn daarop en dat je dan beter niet te kritisch bent op Trump.”
Onderdak vinden in New York is ook niet evident. De huurprijzen swingen de pan uit. “Wonen in Manhattan is niet te doen. Vorig jaar woonde ik in de wijk Brooklyn. Dit jaar vond ik een kamer in Queens, in een huis dat ik deel met andere mensen. Vorig jaar waren we met drieën. Toen betaalde ik 2.200 dollar per maand voor een kamer. Nu is het iets minder, ongeveer 2.000 dollar. En dat is gewoon voor een kamer. De keuken, het toilet en de badkamer zijn gemeenschappelijk.”
Veel vrije tijd heeft Christophe ook niet. “Je werkt al snel vijftig à zestig uur per week. Als ik eens vrij heb, dan tjool ik vooral door de stad. Op die manier kom je veel mensen tegen. De New Yorkers zijn wel vriendelijke mensen. Wat me aanspreekt aan New York? Ik weet het niet. Het feit dat het een grootstad is die leeft. Dat is toch wat anders dan Boezinge. Je komt geregeld wereldsterren tegen. Vorig jaar heb ik ook een tattooe laten zetten van het Vrijheidsbeeld. Maar in de plaats van haar fakkel houdt ze een Luikse wafel omhoog.”
Dromen van definitieve verhuis
Deze keer komt Christophe terug naar Ieper, maar in zijn wildste dromen wordt hij ooit Amerikaan. “Dat gaat echter niet, want je moet daarvoor een green card hebben”, vertelt hij. “Dat is eigenlijk een loterij. Ieder jaar deelt de Amerikaanse overheid 55.000 green cards uit via een loting. Vorig jaar heb ik meegedaan, maar ik had helaas geen geluk. Dit jaar zijn de inschrijvingen nog niet open. Mocht ik het kunnen, ik zou daar direct gaan wonen”, besluit Christophe.
