Hanne Casteleyn: “Jongeren zijn eigenlijk best krachtig en flexibel”

Hanne Casteleyn heeft pedagogische wetenschappen gestudeerd maar staat niet voor de klas. Toch heeft Hanne de job van haar leven: ze spreekt op geregelde tijdstippen, zonder stress, grote groepen toe en ze ondersteunt al meer dan tien jaar leerlingen én leerkrachten.

Je ‘werkt met kinderen’ maar wat houdt dat precies in?

Hanne Casteleyn: “Ik werk al tien jaar in Torhout voor het CLB (Centrum LeerlingenBegeleiding, red.) Houtland waar ik zorgvragen van leerlingen, ouders en leerkrachten beluister. Het gaat dan om leerlingen die extra zorg nodig hebben. Ik help inschatten of we als CLB iets kunnen betekenen of waar het CLB de leerkrachten zelf kan versterken.

“Een tweede belangrijke taak van mij is de onderwijsloopbaanbegeleiding voor leerlingen van het zesde leerjaar tot het zevende jaar secundair. Dat gaat van informatie verstrekken aan ouders en leerlingen over individuele gesprekken met leerlingen die de weg een beetje kwijt zijn tot voordrachten voor groepen van enkele honderden personen. Om het met een boutade te zeggen: waar de leerkrachten en scholen vastlopen, probeer ik een beetje te helpen om creatieve oplossingen aan te reiken.”

Je hebt nochtans lang getwijfeld om zelf voor de klas te staan als leerkracht?

“Dat klopt, maar ik ben ontzettend blij met mijn huidige job. Het is een beetje the best of both worlds, ja. Ik sta, zoals gezegd, vaak voor groepen om zaken uit te leggen en oplossingen aan te reiken maar ik voer ook veel individuele gesprekken. Spreken voor 400 ouders, ik doe dat eigenlijk graag (lacht). Ik heb misschien een beetje stress voor aanvang maar eens ik ben gestart, voel ik me onmiddellijk op mijn gemak.”

“Wist je trouwens dat ik een tijdje docent pedagogie geweest ben in Vives? Ik had toen echter nog niet voldoende voeling met dagdagelijkse pedagogiek als pas afgestudeerde. Die job kwam een beetje te vroeg voor mij. Maar misschien kan het een interessante piste zijn binnen tien of vijftien jaar?”

Ouders staan vaak wantrouwig tegenover een CLB?

“Dat wantrouwen is er soms nog. Maar men moet beseffen dat onze werking niet meer kan vergeleken worden met het vroegere PMS. Het is mijn taak om te luisteren en in de goede richting te sturen, ik beslis niet wat leerlingen of ouders moeten doen. Ouders vragen me vaak: wat zou jij doen in onze plaats ? Daar bestaat geen gemakkelijk antwoord op. Het belangrijkste is dat iedereen beseft dat het aansturen van een jongere een ‘samen-verhaal’ is.”

Is er meer zorg voor jongeren nodig dan vroeger?

“Het is in ieder geval veel complexer geworden en minder duidelijk afgelijnd. Vooral op psycho-sociaal vlak zijn er veel meer noden en uitdagingen.”

Je ontmoet vaak jongeren met ‘een serieuze rugzak’. Breng je die verhalen nooit mee naar huis?

“Ik ben daar moeten in groeien. In het begin van mijn carrière, en zelfs soms nu nog, had en heb ik daar moeite mee. Ik probeer dat dan van mij af te zetten door te lopen. Lopen is dus niet alleen een hobby van mij maar ook een goedkope therapie (lacht).”

Als je dan thuis je twee kleine kinderen ziet, besef je hoe gelukkig Lowie en jij zijn?

“Absoluut. Als ik ze ‘s avonds in bed een verhaaltje vertel, ze daarna indek en een nachtzoentje geef, besef ik maar al te goed dat dit 100% geluk is voor ons gezin. En dat maakt me niet alleen trots maar ook zeer blij.”

Je bent niet bang om je kinderen groot te brengen in een boze wereld met pesten, drugs, bendevorming, … ?

“Ik weet maar al te goed dat dit een onderdeel is van onze maatschappij en er bestaat geen handboek om je kind zorgenvrij te laten opgroeien. Maar Lowie en ik en alle mensen die Marie-Lou en Achille mee opvoeden, werken zo goed mogelijk om van hen goede en mondige jongeren te maken met een goed hart.”

“En weet je, jongeren zijn eigenlijk best krachtig en flexibel en vinden vaak zelf hun eigen plekje. Ben ik naïef om dit te geloven? Misschien, maar ik weiger om aan doemdenken te doen.”

Jullie hebben eerst in Izegem gewoond vooraleer jullie teruggekeerd zijn naar Rumbeke?

“Na zes jaar Izegem zijn we teruggekeerd. Toen we een huis met een mooi verleden konden kopen in Rumbeke, hebben we dat ook gedaan. Ons huis hebben we van vijf zussen gekocht en net voor de verbouwingen zijn die zussen bij ons een glas komen drinken, bij wijze van afscheid.”

Je bent gek op Rumbeke en bij uitbreiding ook op Roeselare. Wat zijn de sterktes en zwaktes van die plaatsen?

“In Rumbeke vind ik het super dat iedereen hier iedereen kent, ik hou van die dorpsmentaliteit. En in Roeselare vind ik de Stravarunners de max. Toen we in Izegem woonden, vond ik het doodzonde dat ik daar geen deel kon van uitmaken. Maar nu haal ik mijn schade in (lacht).”

“Wat kan beter? Er zou een beter uitgaansleven mogen zijn voor mensen in onze leeftijdscategorie. Dat hoor ik vaak van mijn vrienden. Maar gelukkig is er onze kennis Tim De Bree die hiervoor aan de kar duwt.”