Poes, de straatkat die een thuis vond in de palliatieve eenheid van het Jan Yperman Ziekenhuis, was plots vermist. Na een lange zoektocht is hij gespot in de grote kelders onder het ziekenhuis. “Maar dan moesten we hem nog vangen.”
Meer dan vijftien jaar geleden strandde een straatkat aan de ingang van de palliatieve eenheid van het Jan Yperman Ziekenhuis in Ieper. De kater groeide er uit tot een onmisbaar lid van het personeel en een troost voor de patiënten. “Poes is echt een deel van het team en hangt aan onze muur tussen de foto’s van de collega’s” vertelt verpleegkundige Wendy Deseyne (47). “Het is echt leuk om hem bij ons te hebben, ook tijdens de nachtshift. Patiënten aaien en knuffelen het dier graag.”
Maar plots was Poes weg. “In het begin waren we nog niet gealarmeerd of achterdochtig”, aldus Wendy. “Na een week werden we bezorgd, verdeelden flyers en plaatsen een oproep op Facebook. Daar kwamen tal van reacties op. Veel mensen zagen zwarte poezen, maar het bleek nooit onze Poes te zijn.”
Gigantische kelder
De kater bleek dichterbij dan gedacht. “Een ambulancier stuurde ons een mail met de melding dat hij Poes had gespot in de kelders onder het ziekenhuis. We wisten toen nog niet zeker dat het onze Poes was. Tot iemand van de technische dienst van het ziekenhuis hem zag, net als collega Chantal Catteeuw die Poes intussen zestien jaar kent. Dat was de bevestiging die we nodig hadden.”
“Niemand had verwacht dat hij in de kelder zou ronddwalen. Blijkbaar is hij met iemand mee geglipt toen een deur openging en vond hij z’n weg nooit meer terug. De kelder onder het ziekenhuis is gigantisch en telt veel hoeken, spleten en stukken waar een mens niet bij kan. Toen we met de collega’s van de palliatieve eenheid gingen zoeken, konden we hem nergens meer zien.”
Vangkooi
Vervolgens startte operatie ‘vang Poes’. “Systematisch schermden we delen van de kelder af, waar we dachten dat hij gezien was. We plaatsten een vangkooi die we ter beschikking kregen van de technische dienst van de stad Ieper. Elke dag zorgden we voor vers eten in de kooi. We merkten dat daar gegeten werd, maar nooit raakte Poes gevangen in die kooi.”
“Via de echtgenoot van een collega mochten we een wildcamera gebruiken en onze lieve collega Chantal verbouwde en verzette de hele constructie met de kooi meermaals. We plaatsten er zelfs z’n matje zodat hij de geur zou herkennen. Heel het team hielp mee: overdag, ’s nachts, voor, tijdens en na de shift. Telkens zonder resultaat, helaas.”
Aansterken
Tot zondagmorgen, een week na de publieke oproep. “Poes zat in de kooi, vreugde alom! Na een tweetal weken vermist te zijn, ziet hij er nog goed uit maar wel wat angstig, vermagerd en uitgehongerd. Momenteel wordt hij verwend door het personeel en krijgt hij korrels en nat voer in de palliatieve eenheid.”
“We proberen Poes een tijdje binnen te houden om hem te laten aansterken in z’n vertrouwde omgeving. Het is prachtig dat hij terug is. Eerlijk, we hadden het niet meer verwacht. Hij moet intussen achttien jaar oud zijn. Hopelijk raakt hij nooit meer op de dool. En anders weten we waar we eerst moeten zoeken.”
