Dokter Catherine Vandewaeter (47) heeft de zesde MoMo-prijs gewonnen. Dat is een award die binnen AZ Delta door de collega’s wordt uitgereikt aan een arts of medewerker die uitblinkt in het etaleren van ‘morele moed’.
Het is hectisch op de afdeling intensieve zorgen van AZ Delta. De griep houdt lelijk huis onder de medewerkers, maar dr. Catherine Vandewaeter is op post. De 47-jarige anesthesiste groeide op in het Waasland, maar woont al 20 jaar in West-Vlaanderen. Ze werkte 13 jaar lang voor het Henri Serruys-ziekenhuis in Oostende en is nu al drie jaar actief binnen AZ Delta. Niet enkel in Roeselare, maar ook in Torhout. “Ik heb nog een jaartje in de Wilgenstraat gewerkt en heb de verhuizing nog bewust meegemaakt.”
Als arts betrekken we nu een heel team bij onze beslissingen
Als anethesiste/intensiviste staat de 47-jarige arts onder meer mee in voor de narcoses in het operatiekwartier, maar helpt ze ook op de dienst intensieve zorgen waar een 50-tal bedden zijn voor patiënten met allerlei pathologieën. “Tijdens covid stonden we midden de frontlinie. Op een bepaald moment hadden we het meest intensieve patiënten van Vlaanderen. De tweede golf was de ergste, de laatste golf van de Deltavariant de zwaarste omdat de patiënten ook lang bij ons verbleven. Omikron toont zich milder voor de patiënten, het treft vooral de bovenste luchtwegen en minder de longen zelf.”
Goede communicatie
Catherine Vandewaeter werd genomineerd voor de MoMo-prijs door haar collega’s die haar roemden om de duidelijke communicatie met patiënten en hun naasten.
“Door Covid hebben we met ons team nog intensiever moeten samenwerken dan voorheen. Er werd ook een echt teamgevoel gecreëerd. Er moesten ook moeilijke beslissingen genomen worden: wie neem je op en wie niet? Halfweg de eerste golf hebben we ook het geweer van schouder veranderd. Bezoek was aanvankelijk niet toegestaan en zo zijn mensen gestorven zonder dat ze hun geliefden nog eens te zien kregen. Ook voor de families was dat erg zwaar, maar we besloten dus om die familie hoe dan ook bij de patiënten te laten. Al moesten we hen daarvoor wel helemaal in een pak steken. We moesten die mensen er ook van overtuigen dat ze op die manier geen gevaar liepen.” Bij de communicatie over patiënten wordt ook een heel team betrokken. “Vroeger besliste de arts vaak in zijn eentje. Maar bij een moeilijke casus betrekken we iedereen in de besluitvorming: artsen en verpleegkundigen, maar ook kinesisten, diëtisten en logopedisten. Die mensen spenderen vaak het meest tijd bij die patiënten en kennen hen dus ook het best. Met deze open mentaliteit hopen we in complexe dossiers tot de beste beslissing te komen voor de patiënt.”
Dromen van IZ-café
De MoMo-prijs die dokter Vandewaeter mocht ontvangen was een kunstwerk van Carine Van Peteghem…
“Het stelt een honingdas voor. Dat is blijkbaar het moedigste diertje uit het dierenrijk. Ik vind het een leuke waardering die ik met heel ons team wil delen. We hebben een zeer intensieve job, vaak maken we ook het levenseinde van de mensen mee. Dat is heel emotioneel. We vormen ook een tandem met de sociale dienst. Bij IZ dromen ze ook van een IZ-café, waarbij op bepaalde tijdstippen de families van overleden mensen en mensen die lang op IZ verbleven, worden uitgenodigd om zo nog eens te kunnen praten met het personeel van de dienst intensieve zorgen. Weer iets nieuws om naar uit te kijken.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
