Zorgkundige Jolien is twee keer per week de rechterhand van Kathleen: “Ik moest kiezen: niet meer kunnen spreken of eten”
Naar aanleiding van de ‘Dag van de Verzorgende’ zette Kathleen Hollevoet haar verzorgende Jolien Steelandt in de kijker. Kathleen is halfzijdig verlamd, twee keer per week is Jolien letterlijk en figuurlijk haar rechterhand. “Kathleen en ik koken heel veel samen en ik was ook haar haren, want haar man gaat iets bruter te werk dan ik”, lacht Jolien.
Kathleen Hollevoet was 55 jaar toen ze zes jaar geleden getroffen werd door een zware hersenbloeding. De gevolgen waren niet min. Sindsdien is Kathleen halfzijdig verlamd, is ze haar stembanden kwijt en heeft ze van nul weer alles moeten leren. “Stappen, eten… Alles. Elf dagen lag ik in een coma, daarna heb ik nog een jaar in het ziekenhuis gelegen. Liefst acht uren per dag ging ik naar de revalidatie. Ik moest toen ook de verscheurende keuze maken: niet meer kunnen eten of niet meer kunnen spreken. Ik koos voor dat laatste. De hobbykok in mij zag een leven met sondevoeding niet zitten”, opent Kathleen het gesprek. Kathleen spreekt door een apparaatje dat ze tegen haar keel houdt. Haar mond en slokdarm produceren trillingen die door het apparaat vertaald worden naar stemgeluiden. Niet evident en al zeker niet om hele conversaties mee te houden. Ook ademen kan Kathleen niet meer via haar neus en mond. Dat gebeurt via een opening in haar keel. Lezen en ruiken lukt evenmin.
“De hobbykok in mij zag een leven met sondevoeding niet zitten”
Grote steun
Maar dankzij haar grote wilskracht en dito doorzettingsvermogen kan Kathleen wél nog heel wat zelf. “Al heb ik mijn man Filip wel heel veel nodig. Hij is mijn grote steun. Maar het is niet leuk om zo afhankelijk te zijn van iemand. Mijn zelfstandigheid opgeven, daar had ik het enorm moeilijk mee. Schilderen is bijvoorbeeld een van mijn hobby’s. Ik ben rechtshandig, maar omdat ik aan mijn rechterhelft verlamd ben, heb ik het me aangeleerd om links te schilderen. Toch heb ik Filip daarbij nodig om de verftubes uit te knijpen”, aldus Kathleen die tot aan haar hersenbloeding werkte als boekhoudster in het woonzorgcentrum Sint-Jozef in Oostkamp. Kathleen heeft ook veel aan verzorgende Jolien Steelandt van Thuiszorg Familiezorg die wekelijks twee keer een halve dag langskomt. Leuk weetje: Jolien, die in Ruddervoorde woont, heeft twee zussen die als zorgkundige bij Thuiszorg Familiezorg werken. “Een dag als vandaag waarbij de verzorgenden eens extra in de bloemetjes gezet worden, is meer dan terecht. Zorgkundigen worden niet altijd gewaardeerd voor wat zij allemaal doen voor de mensen. Jolien verdient al mijn appreciatie. Ik kijk oprecht uit naar de dagen waarop ze langskomt en samen dingen met mij doet.” Jolien knikt. Het respect is wederzijds. “Kathleen en ik koken heel veel samen. Dan kiest zij een recept uit waarmee ik aan de slag ga. Dankzij Kathleen heb ik al heel wat bijgeleerd in de keuken. Recepten die ik thuis ook al uitprobeerde. Ik heb veel bewondering voor Kathleen, ze is een zeer moedige vrouw. Het is ongelooflijk hoe hard zij haar best doet en haar plan trekt. Filip, de man van Kathleen, werkt nog. Als ik hier ben, is hij ook eens vier uren ontlast. Ik was dan ook Kathleens haar, want Filip gaat iets bruter te werk dan ik.”
“Jolien verdient al mijn appreciatie. Ik kijk oprecht uit naar de dagen waarop ze langskomt en samen dingen met mij doet”
Sociaal contact
De twee lachen, hun verstandhouding zit goed. Kathleen blikt nog eens terug op de voorbije jaren. “Ik heb het sociaal contact met de mensen erg gemist de eerste maanden en jaren. Nu nog steeds eigenlijk. Mijn leven is heel hard veranderd. We hebben ook ons huis en de tuin moeten aanpassen. Zo moest er een traplift komen, om maar iets te noemen. Filip heeft ook hoge moestuinbakken gemaakt in de tuin, waardoor ik nog wat kan bezig zijn in de tuin. We hebben een budget gekregen om ons huis aan te passen, maar dat was absoluut niet voldoende. Ook een speciale elektrische rolwagen moesten we zelf aankopen. Wij hebben het geluk dat we dat konden, maar voor heel wat mensen behoort dat niet tot hun mogelijkheden. Ook daar moeten we eens bij stilstaan”, besluit Kathleen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier