Op 18 december sluit tandartsenpraktijk Sophie Vanhulle in de Sint-Alfonsusstraat definitief de deuren. Na 27 jaar werken, waarvan de laatste tien samen met Lindsey Decoutere, neemt de Roeselaarse tandarts afscheid van haar patiënten. “Ik heb mijn job altijd met passie gedaan, maar nu is het tijd voor andere interesses.”
Sophie Vanhulle (50) is afkomstig uit Aalter, maar woont en werkt al 25 jaar in Roeselare. Twee jaar geleden kocht ze een tweede verblijf in Oostduinkerke, dat vanaf 2026 haar definitieve stek wordt. “Ik had vooraf geen band met Oostduinkerke”, vertelt ze. “Maar ik ben er mijn hart verloren. Het leven is er rustiger en gemoedelijker, er heerst een andere vibe. Mensen zijn er minder gejaagd en de zee is altijd een beetje vakantie.”
Meditatie
“Ik heb mijn job altijd met veel goesting gedaan, maar de voorbije jaren sloeg de twijfel soms toe. Ik ben in zo veel geïnteresseerd en ik wil nog zo veel ontdekken, maar dat valt niet te combineren met een drukke tandartsenpraktijk. Mijn assistente Lindsey en ik werkten vaak van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat en dan blijft er maar weinig tijd over voor iets anders.” De bal is twee jaar geleden aan het rollen gegaan. “De drukte in de praktijk groeide me toen echt boven mijn hoofd en op dat moment ben ik gestart met meditatie. Ik beoefen ook vaak yoga en schreef me in voor een tiendaagse retraite in India met Yogalife. Die reis heeft een zaadje geplant: daar voelde ik de vonk om andere horizonten te ontdekken.”
“Tijdens een tiendaagse yogaretraite ben ik beginnen nadenken. Ik wil nog zoveel ontdekken in het leven”
Concrete plannen heeft ze voorlopig niet. “De komende maanden zijn min of meer een blanco boek”, lacht ze. “Veel mensen denken dat ik op wereldreis vertrek, maar het gaat om eenvoudige dingen: landen en tijd nemen voor mezelf. Wat wel al vaststaat, is yogales geven. Ik volgde vorig jaar een teachertraining bij Yogalife in Gent en in India.” Sophie is ook een buitenmens. “Ik zit graag met mijn handen in de aarde en wil dat opnieuw oppikken. Mijn eerste opdracht is trouwens al binnen: ik mag het terras aanplanten van een penthouse in Oostende. Daarnaast ga ik in het voorjaar een stukje van de Camino de Compostela wandelen.”
Het verhaal van Sophie staat niet op zichzelf. In Vlaanderen heerst een nijpend tekort aan tandartsen. “De druk op tandartsen is al jaren hoog. Er zijn gewoon te weinig tandartsen. De overheid wist dat een grote groep de pensioengerechtigde leeftijd naderde, maar door de coronacrisis zijn velen vroegtijdig gestopt. Jonge tandartsen bewaken hun work-lifebalance veel beter en in groepspraktijken is het makkelijker om uren af te bakenen. Ik kon moeilijk neen zeggen als een trouwe patiënt in nood me opbelde.” Daarnaast is er ook een sterke vervrouwelijking van het beroep, wat de combinatie met een gezin soms moeilijker maakt.
Handig
Toch blijft ze het vak verdedigen. “Mijn opa was tandarts en stierf toen ik 16 jaar was. Ik twijfelde tussen tandheelkunde, dierengeneeskunde en farmacie, maar zijn invloed speelde zeker mee. Ik werk graag met mijn handen en ben handig. Het mooiste aan mijn job is iemand zijn glimlach teruggeven. Soms komen patiënten over de vloer die hun mond niet durven openen uit schaamte. Hen lachend laten buitengaan, maakt mijn dag goed.” Ze ziet wel grote verschillen. “Enerzijds zijn er mensen die een mooi en gezond gebit heel belangrijk vinden en daar veel voor over hebben. Anderzijds groeit de groep bij wie het gebit een ramp is. Dan is het mijn taak om ermee aan de slag te gaan. Maar het moeilijkste is wanneer je hemel en aarde verzet om alles in orde te krijgen en je de patiënt later terugziet en je van nul mag herbeginnen. Dat maakt mij moedeloos. In ons huidig gezondheidssysteem is de verantwoordelijkheid van de patiënt te vrijblijvend”, aldus Sophie.
“In ons huidig gezondheidssysteem is de verantwoordelijkheid van de patiënt te vrijblijvend”
Op 18 december sluiten Sophie en Lindsey definitief de deuren van de praktijk. Het afscheid gaat gepaard met gemengde gevoelens: “Ik ben enorm dankbaar voor de voorbije 25 jaar, het vertrouwen dat ik van mijn vele patiënten mocht genieten, de waardevolle contacten en de bijzondere verhalen, want die brachten me ook tot wie ik nu ben. Ik wil ook mijn tweede rechterhand Lindsey bedanken die me gedurende tien jaar altijd met de glimlach en het grootste geduld bijstond.” (LC)
