Nathalie Maddens waarschuwt mensen voor gevaren van de zon: “Huidkanker is een deel van mijn leven geworden”

Bij Nathalie Maddens (47) begon het in 2019 allemaal met een vlekje op de rug van een halve centimeter groot. Dit bleek echter een melanoom te zijn. Vanaf dat moment laat Nathalie niet na om iedereen te waarschuwen voor de gevaren van de zonnebank en van in de zon te lopen zonder bescherming.

“Als kind en jong meisje hield ik zielsveel van de zon en de zonnewarmte op mijn huid”, begint Nathalie Maddens haar verhaal. Nathalie is nachtverpleegkundige op de dienst nefrologie in AZ Delta. “In 1994 bezocht ik voor het eerst een dermatoloog om een moedervlekje te laten weghalen. Ik kreeg te horen dat ik heel veel moedervlekjes heb en dat ik zeer goed moest opletten met te veel in de zon staan of zitten, dat ik zeker goed in de gaten moest houden of die vlekjes veranderden. Maar ik was jong en sloeg die raad in de wind. Vanaf mijn vijftien jaar was ik vaste klant in zonnebankcentra en ik kon ook echt genieten van uren in de zon te liggen. Zonder voldoende bescherming, ja. Er bestond toen ook nog niet echt een preventiewerking over die materie.”

Melanoom

“Toen ik in april 2019 iets paste in een lingeriewinkel, merkte ik iets vreemds op mijn rug. In een lingeriewinkel zijn er rondom spiegels in de pashokjes en daardoor kon ik een klein moedervlekje opmerken met een korstje erop. Ik was er niet echt gerust op en maakte een afspraak bij een dermatoloog. Ik moest drie maanden wachten en pas eind juli kon de dermatoloog mijn hele huid controleren. Dat kleine vlekje van een halve centimeter op mijn rug bleek na een biopsie echter minder onschuldig dan op het eerste zicht werd gedacht. Het was een melanoom of de slechtste vorm van huidkanker. De laboresultaten waren weinig hoopgevend en een oncologisch chirurg sneed dat vlekje uit. Hij moest verder, ruimer en vooral veel dieper snijden om de kans op uitzaaiing zo klein mogelijk te houden. Er volgden ook onderzoeken om te zien of er al uitzaaiingen waren in de longen, lever of andere organen en dan hoorde ik van de chirurg dat hij uit beide oksels ook klieren moest verwijderen. Dat gebeurde in augustus 2019. Ik nam de draad van mijn leven weer op en op 13 maart 2020 was ik zelfs de allereerste nachtverpleegkundige op de eerste corona-afdeling van AZ Delta. Ik bezocht om de drie maanden afwisselend de dermatoloog en de oncologisch chirurg voor een grondige controle. Ze hadden mij gezegd dat er ook jaren later een kans was op uitzaaiingen. En in maart 2023 kreeg ik inderdaad slecht nieuws: een van mijn moedervlekjes was veranderd en een biopsie wees uit dat het opnieuw een melanoom was. Dat melanoom werd opnieuw uitgesneden en gelukkig waren deze keer mijn klieren of andere organen niet aangetast. Ik weet nu al dat er ook een biopsie zal volgen van twee moedervlekjes op mijn buik.”

Plicht

“Huidkanker is een deel van mijn leven geworden. Ik zoek zeker geen medelijden door met mijn verhaal naar buiten te komen. Wel wil ik mensen bewustmaken van de gevaren van onbeschermd in de zon te lopen of onbeschermd op de zonnebank te liggen. Ik vind dit als verpleegkundige mijn plicht. Op Facebook en Instagram post ik mijn verhaal met bijhorende foto’s. Bij mij is onvoldoende beschermd zonnen de oorzaak van mijn huidkanker. Op aanraden van mijn dermatoloog breng ik nu iedere dag van het jaar zonnecrème aan op lichaamsdelen die blootgesteld worden aan de zon. Ja, ook wanneer het bewolkt is, regent of sneeuwt. Ik sta nu anders in het leven, dat klopt. Ik denk niet meer op lange termijn. Toen ik in 1997 afstudeerde als verpleegkundige, ben ik bij de stichting van Moeder Theresa in India gaan werken als vrijwilliger. Ik had altijd gezegd dat ik eens wilde teruggaan als ik met pensioen ben, maar ik zal zo lang niet wachten. In 2024 wil ik terug naar India met een van mijn dochters. Ook maak ik mij minder druk om dingen die gebeuren: een mug blijft een mug en zal nooit meer een olifant worden.”

Groene kaart

“En ja, ik hou rekening met het feit dat de dokters me op een bepaalde dag kunnen vertellen dat er vlekken op mijn longen of mijn lever zijn. Ik zie het zo: om de drie maanden krijg ik hopelijk een groene kaart, ik heb nu een keer een oranje kaart gekregen en het kan dat ik opeens de rode kaart krijg. En zeggen dat het allemaal begon met een vlekje van een halve centimeter”, besluit Nathalie.